Portal Opoka informuje o wypowiedziach „bp.” Krzysztofa Józefa Nykla, regensa Penitencjarii Apostolskiej, który w ramach Roku Jubileuszowego przedstawia spowiedź jako „spotkanie z Miłosiernym Bogiem”, podkreślając brak „oceny” i „sądu”. Cytowany artykuł relacjonuje, iż według duchownego spowiedź to przestrzeń „uzdrowienia”, a kapłan ma „po ojcowsku towarzyszyć” penitentowi. Tekst przemilcza jednak kluczowe elementy katolickiej doktryny o sakramencie pokuty, zastępując je mglistym sentymentalizmem.
Naturalistyczne przeinaczenie istoty sakramentu
Wypowiedź „biskupa” Nykla operuje reductio ad misericordiam (sprowadzeniem do miłosierdzia), charakterystycznym dla modernistycznej deformacji sakramentów. Gdy mówi: „Człowiek nie przychodzi tam po wyrok, ale po uzdrowienie”, obala samą istotę pokuty, która według niezmiennego Magisterium wymaga iudicium sacramentale (sąd sakramentalny). Św. Karol Boromeusz w „Instrukcjach dla spowiedników” przypominał, że kapłan jest „sędzią” (judex), którego zadaniem jest rozsądzić, czy penitent wykazuje vero dolore (prawdziwy żal) i firma propositum (mocne postanowienie poprawy). Pius XII w encyklice Mystici Corporis Christi podkreślał, że „władza odpuszczania grzechów niesie z sobą sąd doktrynalny”. Tymczasem Nykiel redukuje rolę kapłana do „towarzyszenia”, co jest jawnym zaprzeczeniem słów Chrystusa: „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone” (J 20,23).
Demolowanie teologii zadośćuczynienia
„Pan Bóg nie potrzebuje dyplomatów ani wielkich słów. Potrzebuje serca. Potrzebuje szczerości. Wystarczy stanąć, jak celnik w Ewangelii i wyszeptać swoje: ‘Przebacz mi, Panie’”.
To zdanie obnaża kompletną ignorancję wobec kanonów trydenckich. Sobór Trydencki w sesji XIV naucza nieomylnie: „Penitent powinien wyznać wszystkie grzechy śmiertelne, których jest świadom po dokładnym zbadaniu siebie” (kanon 7). Nie wystarczy „wyszeptać” ogólnikowe „przebacz”! Św. Alfons Liguori w „Theologia Moralis” precyzuje: „Spowiedź niepełna (confessio imperfecta) bez szczegółowego wyznania grzechów co do liczby i rodzaju jest nieważna”. Pominięcie obowiązku integritas materiae (całości materii) w cytowanej wypowiedzi czyni z sakramentu parodię.
Milczenie o stanie łaski u „szafarzy”
Artykuł bezkrytycznie przedstawia „bp. Nykla” jako autorytet, pomijając fundamentalną kwestię ważności święceń w strukturach posoborowych. Po wprowadzeniu nieważnej formy święceń przez Pawła VI w 1968 roku („Pontificalis Romani”), wszyscy wyświęceni w nowym rycie są zwykłymi świeckimi. Leon XIII w bulli Apostolicae Curae stanowczo potępił jakiekolwiek zmiany w materii i formie sakramentów. Tym samym każda „absolucja” udzielona przez Nykla jest sacrilegium (świętokradztwem). Co więcej, papież Pius XII w „Sacramentum Ordinis” podkreślił, że „najmniejsza zmiana w obrzędzie święceń czyni sakrament nieważnym”.
Jubileusz jako narzędzie relatywizacji
Wspomniany „Rok Jubileuszowy” to kolejne narzędzie posoborowej rewolucji. W tradycyjnym rozumieniu jubileusz wymagał verae poenitentiae (prawdziwej pokuty) i reparationis (zadośćuczynienia). Tymczasem obecne „jubileusze”, jak ten promowany przez Nykla, sprowadzają się do hasła: „Nie bójmy się być świętymi”, oderwanego od wymogu status gratiae (stanu łaski). Św. Robert Bellarmin ostrzegał: „Ktokolwiek twierdzi, że można osiągnąć świętość bez odrzucenia grzechu śmiertelnego, jest kłamcą”. Tymczasem cała narracja portalu Opoka promuje iluzję przebaczenia bez wymagań, co Pius XI w „Miserentissimus Redemptor” nazwał „zdradą Odkupienia”.
Konfesjonał zamieniony w „przestrzeń dialogu”
Najjaskrawszym przejawem apostazji jest stwierdzenie: „W konfesjonale również kapłani stają na ‘świętym gruncie’”. To czysty modernizm, który zamienia konfesjonał w miejsce „spotkania”, a nie tribunal misericordiae (trybunał miłosierdzia). Św. Karol Boromeusz w „Acta Ecclesiae Mediolanensis” nakazywał spowiednikom: „Badaj sumienia jak chirurg bada rany!”. Tymczasem Nykiel cytuje Exodus 3,5 („Zdejmij sandały, bo ziemia święta”), by przekonać, że kapłan ma jedynie „towarzyszyć” – co jest jawną negacją jego władzy kluczy. Pius X w „Pascendi Dominici Gregis” demaskował takich modernistów: „Przekształcają kapłana w zwykłego przewodnika duchowego”.
Duchowa ruina w epoce apostazji
Artykuł na portalu Opoka to symptom głębszej gangreny: systemowego odrzucenia regula fidei (reguły wiary). Gdy „duchowny” mówi: „Spowiedź to nie odhaczenie obowiązku”, atakuje samą istotę przykazania kościelnego o spowiedzi wielkanocnej (kanon 906 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917). To echo herezji Alfreda Loisy’ego, który twierdził, że „dogmaty się zmieniają”. Kościół zaś zawsze nauczał, jak przypomina Sobór Watykański I, że „Duch Święty został dany następcom Piotra nie po to, aby za Jego natchnieniem ujawniali nową naukę, lecz aby przy Jego pomocy święcie zachowywali i wiernie wyjaśniali objawione przez Apostołów orędzie wiary” (konst. „Pastor Aeternus”).
Podsumowując: prezentowana wizja spowiedzi to duchowe oszustwo, gdzie Miłosierdzie Boże oderwano od Sprawiedliwości, kapłana pozbawiono władzy kluczy, a penitenta zwolniono z obowiązku integralności wyznania. Jak ostrzegał papież św. Pius V w bulli „Ex omnibus afflictionibus”: „Każdy, kto twierdzi, że Bóg przebacza bez żalu doskonałego – niech będzie wyklęty”.
Za artykułem:
Bp Nykiel: W spowiedzi nie chodzi o „odhaczenie obowiązku”. Spowiedź to spotkanie z Miłosiernym Bogiem (opoka.org.pl)
Data artykułu: 12.08.2025
