Portal Vatican News informuje o obchodach jubileuszowych w pakistańskim sanktuarium Mariamabad, przedstawiając je jako przykład „duchowej bliskości między muzułmanami a chrześcijanami”. Cytowany artykuł relacjonuje masowe uczestnictwo wyznawców islamu w praktykach mających pozór kultu maryjnego, akcentując „tolerancję”, „harmonię” i „miłosierdzie” wykraczające poza ramy katolickiej doktryny. Tekst gloryfikuje dialog międzyreligijny jako narzędzie pokoju, całkowicie pomijając obowiązek nawracania innowierców. Ta jawna apostazja stanowi logiczny owiec soborowego przewrotu doktrynalnego.
Bałwochwalcza deformacja kultu Marji Dziewicy
„Muzułmanie powierzają Marji swoje troski rodzinne i intencje modlitewne” – oznajmiają autorzy z blasphemiczną nonszalancją. Tymczasem Sobór Nicejski II (787 r.) w kanonie VIII stanowczo potępia communicatio in sacris (wspólnotę w świętych obrzędach) z heretykami i poganami, zaś św. Robert Bellarmin w De Controversiis przypomina: „Kult religijny oddawany przez niewiernych jest z natury swej skierowany ku fałszywym bóstwom, nawet jeśli używa się w nim imion świętych”. Muzułmańskie „nabożeństwo” do „Marji” stanowi w istocie kult Allaha, gdyż islam neguje bóstwo Chrystusa, a co za tym idzie – godność Bożego Macierzyństwa Theotokos. Pius XI w encyklice Miserentissimus Redemptor podkreślał: „Oddawanie czci komukolwiek poza Bogiem w Trójcy Świętej Jedynym jest bałwochwalstwem”.
„W przesłaniu widniejącym przy wejściu do sanktuarium czytamy, że wszystkie religie uczą pokoju i miłości”
To jawne zaprzeczenie nauczania Piusa IX, który w encyklice Quanta Cura potępił tezę, jakoby „wolno przyjmować i wyznawać tę religię, którą przy świetle rozumu uzna się za prawdziwą”. Św. Augustyn w De Civitate Dei poucza: „Pax hominum ordinata concordia” (Pokój ludzi to uporządkowana zgoda) – gdzie ordo zakłada podporządkowanie wszelkich stworzeń królewskiej władzy Chrystusa. Tymczasem „duchowi przywódcy” Mariamabad głoszą heretycką tezę, że pokój możliwy jest bez poddania się społecznego panowaniu Naszego Pana.
Modernistyczna redukcja misji Kościoła
Gdy „ojciec” James Channan wychwala sanktuarium jako miejsce „solidarności i duchowej bliskości między muzułmanami a chrześcijanami”, dokonuje zdrady podstawowego celu Kościoła Świętego: nawracania dusz dla ich wiecznego zbawienia. Sobór Florencki w dekrecie Cantate Domino (1442 r.) definiuje niezmienną prawdę: „Nikt pozostający poza Kościołem Katolickim, nie tylko poganie, ale także żydzi, heretycy i schizmatycy, nie mogą stać się uczestnikami życia wiecznego”. Milczenie o obowiązku ewangelizacji w tekście źródłowym jest wymowniejsze niż jego ekumeniczne frazesy.
Opisywane „punkty medyczne” i „troskę o potrzeby materialne” przedstawia się jako przejaw „duchowości”, podczas gdy św. Wincenty à Paulo przestrzegał przed redukcją miłosierdzia do filantropii: „Dawać chleb głodnemu, a odmawiać prawdy o zbawieniu – to okrucieństwo gorsze niż morderstwo”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o spowiedzi, łasce uświęcającej czy obowiązku stanu łaski przed przyjęciem Komunii Świętej demaskuje naturalistyczną mentalność autorów.
Gnoza „duchowej bliskości” versus dogmatyczna jasność
Fraza o „nawróceniu serca” użyta w kontekście międzyreligijnej pielgrzymki to klasyczny przykład modernistycznej mistyfikacji. Prawdziwe metanoia wymaga – jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi – „jasnego uznania prawd objawionych i odrzucenia błędów im przeciwnych”. Tymczasem muzułmanie „modlący się do Marji” nie wyrzekają się koranicznego zaprzeczenia Trójcy Świętej, co czyni ich praktyki nie tylko bezowocnymi, ale wręcz świętokradzkimi.
„Tutaj, w Roku Świętym, tysiące wiernych przybyły i nadal przybywają, aby odnaleźć nadzieję”
To stwierdzenie „ojca” Tariqa George’a stanowi bluźniercze nadużycie pojęcia roku jubileuszowego, który zgodnie z bullą Antiquorum habet (1300 r.) Benedykta XI związany jest z odpustami wymagającymi stanu łaski, spowiedzi i Komunii św.. W kontekście synkretycznych praktyk „jubileusz” w Mariamabad staje się parodią świętości, zaś „nadzieja” oferowana innowiercom – iluzją potępienia.
Teologiczne bankructwo posoborowego kleru
Wspomniany „ojciec” Jahanzeb Iqbal nazywa figurę w Mariamabad „Matką Bożą Miłosierdzia”, podczas gdy kard. Alfredo Ottaviani w Dokumencie o zmianie orientacji katolickiej (1966 r.) przestrzegał: „Kult maryjny oderwany od kultu Chrystusa Króla staje się sentymentalną dewocją”. Tymczasem muzułmanie „oddający cześć Marji” zaprzeczają jej Boskiemu Macierzyństwu, co czyni całe przedsięwzięcie aktem religijnego oszustwa.
Propagowanie „tolerancji” jako cnoty teologicznej stanowi jawne odrzucenie nauczania Grzegorza XVI w Mirari vos: „Oszukańcza i dla Kościoła, i dla zbawienia dusz najszkodliwsza jest owa wolność sumienia, będąca najzagorzalszym posiewem zniszczenia”. Cytowany artykuł nie wspomina ani słowem o królewskim panowaniu Chrystusa nad narodami, co dowodzi przyjęcia przez autorów zasad masońskiej deklaracji praw człowieka.
Strukturalna apostazja sekty posoborowej
Opisane wydarzenie nie jest odosobnionym incydentem, lecz symptomatycznym owocem rewolucji soborowej. Gdy „ojciec” Channan głosi, że „wszystkie religie uczą pokoju i miłości”, powiela herezję indyferentyzmu religijnego potępioną przez Piusa IX w Syllabusie błędów (pkt 15-17). Tym samym neo-kościół potwierdza swoją tożsamość jako „ohydy spustoszenia” (Mt 24:15), instytucjonalnego zaprzeczenia katolickiej misji.
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej pielgrzymka do Mariamabad to nie „wydarzenie o wymiarze międzyreligijnym”, lecz publiczne wyrzeczenie się ewangelizacyjnego mandatu. Jak przypomina św. Fulgencjusz z Ruspe: „Trwajcie mocno w wierze i wyznawajcie ją bez zmazy, bo oprócz Kościoła Katolickiego nie ma zbawienia dla nikogo”. Odrzucenie tego dogmatu przez posoborowych uzurpatorów potwierdza, że struktury okupujące Watykan nie są kontynuacją Kościoła założonego przez Chrystusa, lecz jego antytezą.
Za artykułem:
W Mariamabad chrześcijanie i muzułmanie zawierzają Maryi swoje intencje (ekai.pl)
Data artykułu: 12.08.2025
