Zaangażowanie polityczne księdza a zdrada misji Kościoła

Portal eKAI (12 sierpnia 2025) relacjonuje odmowę wjazdu do Izraela Ferdinanda Capovilli, włoskiego „księdza” zaangażowanego w ruch Pax Christi, autora książek o Gazie i uczestnika wieców dotyczących konfliktu bliskowschodniego. Władze izraelskie uzasadniły decyzję względami bezpieczeństwa, podczas gdy sam „duchowny” dokumentuje na Instagramie swoje polityczne aktywności, w tym noszenie ornatu stylizowanego na palestyńską chustę kefija. Ta groteskowa farsa udająca kapłańską posługę obnaża całkowite zerwanie z nadprzyrodzoną misją Kościoła.

Polityczna mimikra zamiast kapłańskiego urzędu

Ferdinand Capovilla, określany przez media jako „proboszcz w sercu piekła”, jawi się jako karykatura kapłana katolickiego. Jego działalność koncentruje się na dokumentowaniu konfliktów geopolitycznych („ksiądz musiał czekać na lotnisku około siedmiu godzin”), promowaniu książek o tematyce świeckiej („wspólnie z autorką Elisabettą Tusset opublikował książkę «Sotto il cielo di Gaza»”) oraz uczestnictwie w wiecach. Sacerdos alter Christus (kapłan drugim Chrystusem) – ta starożytna zasada teologiczna zostaje tu podeptana na rzecz roli aktywisty społecznego.

W analizie faktograficznej uderza całkowite pominięcie przez portal eKAI kluczowych pytań:

• Dlaczego „ksiądz” angażuje się w świeckie spory zamiast sprawować Najświętszą Ofiarę i udzielać sakramentów?
• Gdzie jest wzmianka o obowiązku głoszenia Ewangelii zarówno Żydom, jak i Palestyńczykom?
• Dlaczego milczy się o status gratiae (stanie łaski) uczestników tych działań?

„Duchowny z Wenecji udawał się 11 sierpnia do Jerozolimy z grupą pielgrzymów z ruchu pokojowego Pax Christi”

To zdanie demaskuje najgłębszy poziom degeneracji: zastąpienie pielgrzymki pokutnej przez agitację polityczną pod płaszczykiem religii. Pax Christi – organizacja infiltrowana przez marksistowskie idee – staje się tu symbolem zdrady Krzyża na rzecz humanitarnego sentymentalizmu.

Język zdrady: od sacrum do profanum

Ton relacji portalu eKAI ujawnia hermeneutykę zerwania z katolickim rozumieniem kapłaństwa:

1. Użycie terminu „duchowny” w cudzysłowie (choć zgodnie z zasadami) nie wystarcza – brak jednoznacznego potępienia świętokradczego wykorzystania szat liturgicznych („ornat z czarno-białym wzorem przypominającym palestyńskie chusty kefija”)
2. Relatywizacja pojęcia „pielgrzymki” – prawdziwa pielgrzymka katolicka ma charakter pokutny i eucharystyczny, nie zaś polityczny happening
3. Milczenie o obowiązku modlitwy za nawrócenie Izraela – zgodnie z modlitwą Oremus et pro perfidis Judaeis (Módlmy się za niewiernych Żydów) z liturgii Wielkiego Piątku

„Ks. Capovilla jest od lat znany ze swojego zaangażowania politycznego. Na swoim profilu na Instagramie dokumentował udział w wiecach”

To zdanie w sposób symptomatyczny ukazuje przemianę kapłana w celebrytę. Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis potępił takich „reformatorów” słowami: „Modernistae tamquam veri homines et philosophi, et credentes simul, totam Ecclesiam novis opinionibus ex philosophia et fide commixtis pervadere conantur” (Moderniści, udając ludzi prawdziwych i filozofów, a jednocześnie wierzących, usiłują przeniknąć cały Kościół nowymi poglądami zmieszanymi z filozofią i wiarą).

Teologiczne bankructwo „duchowości” Pax Christi

Ruch Pax Christi – podobnie jak cała sekta posoborowa – opiera się na heretyckim przesunięciu akcentów:

Brak jakiejkolwiek wzmianki w artykule o konieczności głoszenia Ewangelii narodowi żydowskiemu jest zdumiewającym milczeniem. Jak przypomina Sobór Florencki (1442): „Nullys omnino extra hanc Ecclesiam catholicam… aeternam vitam ingredi poterit” (Nikt zgoła, pozostając poza tym Kościołem katolickim… nie będzie mógł osiągnąć życia wiecznego). Współczucie dla Palestyńczyków pozbawione wezwania do nawrócenia jest aktem crudelis misericordia (okrutnego miłosierdzia) – pozornej dobroczynności skazującej dusze na wieczną śmierć.

Ornat jako sztandar rewolucji: symptomat zdrady

Fakt, że „ksiądz” Capovilla odważył się sprawować święte obrzędy w ornacie stylizowanym na symbol palestyńskiego nacjonalizmu, stanowi jawną profanację liturgii. Kanon 818 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku stanowi jednoznacznie: „Sacrae vestes… ab omni sordibus munditiae serventur” (Szaty święte… powinny być utrzymywane w czystości od wszelkich brudów).

To nie jest zwykły błąd estetyczny, lecz signum apostasiae (znak apostazji) – potwierdzenie, że w strukturach okupujących Watykan liturgia stała się narzędziem politycznej indoktrynacji. Św. Pius X w motu proprio Tra le sollecitudini ostrzegał: „Liturgia… nunquam permittere ut ad profanos usus transferatur” (Liturgia… nigdy nie może być przenoszona do użytku świeckiego).

Milczenie jako wyznanie wiary neo-kościoła

Najcięższym oskarżeniem wobec całej tej sprawy jest wymowne przemilczenie w artykule:

• Brak pytania o stan łaski u „księdza” publicznie manifestującego nieposłuszeństwo wobec zasad moralnych (poparcie dla organizacji mogących wspierać terroryzm)
• Żadnej wzmianki o obowiązku modlitwy za rządzących (1 Tm 2,1-2) zamiast konfrontacji z nimi
• Całkowite pominięcie tematu świętokradztwa – czy „komunie” rozdawane przez takiego „kapłana” są ważne?

To milczenie jest professio fidei (wyznaniem wiary) neo-kościoła – religii, która zastąpiła kult Trójjedynego Boga kultem praw człowieka, a troskę o zbawienie dusz zamieniła na socjotechnikę „pokojowego współistnienia”. Jak głosi bulla Unam Sanctam Bonifacego VIII: „Extra Ecclesiam nulla salus” (Poza Kościołem nie ma zbawienia) – prawda całkowicie negowana przez działania Pax Christi i ich „duchowych” opiekunów.

Duchowa pustynia posoborowej „pastoralki”

Przypadek Capovilli nie jest odosobniony – to owoc systematycznej destrukcji kapłaństwa zapoczątkowanej przez soborową rewolucję. Gdy:

• Zniesiono obowiązek brewiarza (1967)
• Zredukowano posty i praktyki pokutne
• Zastąpiono Mszę św. „wieczerzą braterską”

– naturalną konsekwencją jest powstanie kasty urzędników religijnych zajmujących się polityką zamiast sprawowaniem Ofiary. Kapłan nie broniący regaliów Chrystusa Króla staje się z urzędu zdrajcą – jak przypomina Pius XI w Quas Primas: „Imperium Christi… non est nisi spirituale et ad spiritualia spectans” (Królestwo Chrystusa… jest tylko duchowe i odnosi się do spraw duchowych).

Struktury okupujące Watykan, pozwalając na takie skandale, wypełniają proroctwo św. Pawła: „In novissimis temporibus discedent quidam a fide, attendentes spiritibus erroris” (W ostatecznych czasach odstąpią niektórzy od wiary, skłaniając się ku duchom zwodniczym – 1 Tm 4,1). Capovilla i jemu podobni to jedynie widoczni symptom choroby toczącej ciało, które przestało być Kościołem Chrystusowym.

Za artykułem:
Izrael odmówił wjazdu księdzu – autorowi książki o Gazie   (ekai.pl)
Data artykułu: 12.08.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.