Portal eKAI (13 sierpnia 2025) relacjonuje aktywność Artura Ważnego, „biskupa” sosnowieckiego, podczas pielgrzymki diecezjalnej. Przedstawia go jako „starego pielgrzyma” budującego „bliskość” poprzez spowiadanie, głoszenie konferencji i podkreślanie znaczenia „współpracy”. „Biskup” promuje model duszpasterstwa oparty na „młodych prowadzących młodych”, organizację świeckich festiwali oraz krytykuje tradycyjne metody formacji. Całość stanowi jaskrawy przykład apostazji doktrynalnej i pastoralnej destrukcji w strukturach posoborowych.

---

Naturalistyczna redukcja posługi kapłańskiej do psychologii tłumu

Opisana działalność „bpa” Ważnego odsłania radykalne odejście od nadprzyrodzonej koncepcji kapłaństwa. Gdy święty Pius X w Haerent animo podkreślał, że „kapłan nie jest dla siebie, ale dla ludu”, miał na myśli transcendentny wymiar pośrednictwa łaski, a nie demagogiczne „budowanie relacji”. Tymczasem Ważny chełpi się, że „ludzie czują, że to nie jest gest PR-owy”, co stanowi jawną redukcję pasterstwa do technik zarządzania zasobami ludzkimi.

„Wierni czują się zaopiekowani i wiedzą, że mają do kogo się zwrócić”

– deklaruje „biskup”, podczas gdy Sacrosanctum Concilium Trydenckie wyraźnie stanowi, że podstawową funkcją pasterza jest „salus animarum” (zbawienie dusz), a nie zapewnianie psychologicznego komfortu. Pominięcie jakiejkolwiek wzmianki o stanie łaski, niebezpieczeństwie potępienia czy obowiązku pokuty demaskuje czysto naturalistyczne podejście do duszpasterstwa.

Demontaż hierarchii na ołtarzu „bliskości”

„Biskup” otwarcie przyznaje:

„Kiedyś biskup był bardziej niedostępnym urzędnikiem, kimś praktycznie anonimowym”

, sugerując postępowy charakter współczesnego „zbliżenia”. Tymczasem Pastor aeternus Soboru Watykańskiego I uczy, że „Biskup Rzymski jest głową całego Kościoła i ojcem oraz nauczycielem wszystkich chrześcijan”. Święty Robert Bellarmin w De Romano Pontifice podkreślał, że dystans hierarchiczny jest gwarantem zachowania autorytetu nauczania.

Ważny chełpi się:

„Mam proboszczowskie zapędy i bliskość ludzi bardzo mnie rozwija”

, co stanowi heretycką negację istoty sakramentu święceń. Kapłan nie jest „rozwijany” przez wiernych, lecz jest alter Christus (drugim Chrystusem) powołanym do przewodzenia owczarni, nie zaś do upodabniania się do niej.

Synkretyzm liturgiczny i profanacja świętości

Szczególnie oburzające jest traktowanie Najświętszej Ofiary jako elementu „budowania relacji”. Gdy „biskup” odprawia „Mszę” w pielgrzymkowych warunkach, dokonuje się ostentacyjne pogwałcenie kanonu 818 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który wymagał „miejsca konsekrowanego lub błogosławionego” dla sprawowania Eucharystii.

Cała retoryka o „wspólnym przeżywaniu” odsłania przyjęcie protestanckiej koncepcji „communio” przeciwko katolickiemu pojęciu „sacrificium” (ofiary). Nie wspomina się ani słowem o ex opere operato (z mocy sprawowanej czynności) – kluczowej dla teologii sakramentalnej, co dowodzi, że mamy do czynienia z czysto pamiątkowym zgromadzeniem, a nie z prawdziwą Ofiarą Kalwarii.

Rewolucja młodzieżowa jako narzędzie dezintegracji wiary

Promowany model „młodzi młodym” to zdrada podstawowego obowiązku kapłańskiego. Święty Pius X w Pascendi Dominici Gregis potępił modernistyczny błąd, że „wierni mają w sobie zasadę wiary bardziej czystą niż Magisterium”. Tymczasem Ważny zachwyca się:

„Młodzi prowadzą młodych. […] rekolekcje prowadzili ich rówieśnicy. Ja w tym czasie po prostu siedziałem i obserwowałem”

– co jest jawnym zaprzeczeniem słów Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19).

Organizacja „Strefy Młodych Festiwal” w Arenie Sosnowiec to ostentacyjne wprowadzanie świata do Kościoła. Papież Pius XI w Divini illius Magistri przestrzegał: „Wychowanie chrześcijańskie musi być wolne od wszelkiej niewoli duchowej, intelektualnej i moralnej”. Tymczasem festiwalowa „formacja” prowadzi do mieszania sacrum i profanum, czego potwierdzeniem jest uwaga, że

„wiara nie jest obciachem”

– trywializująca religię do poziomu modnego trendu.

Statystyczny materializm zamiast troski o zbawienie

Przywołanie wskaźnika „dominicantes” (13-15%) bez żadnej refleksji nad przyczynami apostazji obnaża biurokratyczne podejście do kryzysu wiary. Gdy „biskup” stwierdza:

„Apostołów było tylko dwunastu, a my mamy mniej więcej tyle dominicantes i to wystarczy, aby zwojować cały świat”

, dokonuje bluźnierczego porównania świętych Apostołow kierowanych Duchem Świętym ze statystyką uczestnictwa w nieważnych „mszach”.

Papież Pius XII w Mystici Corporis Christi przypominał, że „Kościół jest ciałem mistycznym Chrystusa, w którym wszystkie członki muszą być zjednoczone przez wiarę, nadzieję i miłość”. Tymczasem cała narracja skupia się na metodach socjotechnicznych, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar łaski i konieczność nawrócenia.

Teologia ruiny jako owoc soborowej rewolucji

Opisywana rzeczywistość to bezpośredni skutek przyjęcia „ducha Soboru”. Gdy „biskup” mówi:

„współczesny Kościół jest już inny”

, potwierdza tylko realizację programu modernizmu potępionego w Lamentabili i Pascendi. Odrzucenie tradycyjnej relacji pasterz-owczarnia na rzecz „partnerstwa” to wcielenie w życie herezji americanismo potępionej przez Leona XIII w Testem benevolentiae.

Cały wywiad jest dokumentem apostazji, który w żadnym punkcie nie odnosi się do:

• Obowiązku publicznego wyznawania wiary przez władze państwowe (potępienie „wolności religijnej”)
• Absolutnego prymatu łaski nad naturą
• Konieczności pokuty i zadośćuczynienia za grzechy
• Istnienia piekła i realności wiecznego potępienia
• Obowiązku walki z błędami współczesności

Jak stwierdził papież św. Pius X w Notre charge apostolique: „Prawdziwym przyjacielem ludu nie jest ani rewolucjonista, ani innowator, ale tradycjonalista”. Opisywane działania „bpa” Ważnego stanowią więc nie duszpasterstwo, lecz program systematycznej destrukcji resztek katolicyzmu w okupowanych przez modernizm strukturach.