Portal Episkopat.pl (14 sierpnia 2025) donosi o śmierci „biskupa” Mariana Błażeja Kruszyłowicza OFMConv, emerytowanego „biskupa pomocniczego” archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej w latach 1990-2013. Komunikat ogranicza się do suchej informacji o wieku zmarłego (89 lat) oraz zapowiedzi późniejszego podania szczegółów pogrzebu, kończąc frazesową formułką: „L’eterno riposo dona a lui, o Signore”. **Milczenie o stanie łaski, sakramentach pokuty i namaszczenia chorych oraz obowiązku ostrzeżenia przed przyjmowaniem sakramentów w strukturach apostazji stanowi jawną zdradę duszpasterską.**
Bezprawne „sakry” i heretycka sukcesja apostolska
„Konsekracja” Kruszyłowicza w 1990 roku odbyła się w ramach niekanonicznej, antykatolickiej sekty posoborowej. Już sam fakt przyjęcia tytułu „biskupa pomocniczego” jest uzurpacją, jako że sacra ordinatio (święte święcenia) od 1968 roku dokonywane są z użyciem inwalidycznej formy i materii, co potwierdza bulla Pius XII Sacramentum Ordinis (1947). Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Haeretici manifesti neque possunt esse membra Ecclesiae, nec consequenter caput ipsius” (Jawni heretycy nie mogą być członkami Kościoła, a tym bardziej jego głową). Kruszyłowicz, jako funkcjonariusz struktury odrzucającej nieomylne dogmaty o królewskiej władzy Chrystusa (Quas Primas), jedyności zbawienia poza Kościołem (Unam Sanctam) oraz potępiającej wolność religijną (Mirari Vos), działał w stanie formalnej apostazji od wiary katolickiej.
Naturalistyczny nekrolog jako wyznanie wiary neo kościoła
Ton komunikatu zdradza całkowite zerwanie z nadprzyrodzonym celem Kościoła:
„Le informazioni relative alle esequie saranno comunicate più tardi. L’eterno riposo dona a lui, o Signore”
Gdzie jest wezwanie do modlitwy o łaskę dobrej śmierci? Gdzie przypomnienie o Sądzie Bożym, czyśćcu i obowiązku zadośćuczynienia za grzechy? Tekst operuje językiem biurokratycznej notatki, redukując wieczność do sentymentalnego życzenia „wiecznego odpoczynku” oderwanego od wymogów sprawiedliwości Bożej. Jak ostrzegał św. Alfons Liguori w Przygotowaniu do śmierci: „Grzesznik umierający w stanie grzechu śmiertelnego nie ma przed sobą ani dnia, ani godziny na nawrócenie – wieczność zaczyna się w momencie śmierci”.
Duchowy terror milczenia
Najcięższą zbrodnią autorów jest przemilczenie świętokradztwa zawartego w posoborowych rytuałach pogrzebowych. „Msza” nowego rytu, pozbawiona modlitw o uwolnienie od wiecznego potępienia (Libera nos Domine), oferuje fałszywą pociechę opartą na antropocentryzmie. Tymczasem Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1240) wyraźnie zabrania katolickiego pogrzebu apostatom i jawnym grzesznikom. Jak pisze kard. Louis Billot w De Ecclesia: „Publici apostatae ab ecclesiasticis sepulturis arcentur, quia nec viventes inter fideles computari possunt” (Jawni apostaci są odsunięci od kościelnych pogrzebów, ponieważ nie mogą być zaliczani do żyjących wśród wiernych).
Ofiary „pastorów” bez kapłańskiej duszy
Działalność Kruszyłowicza w strukturach okupujących Watykan stanowiła kontynuację destrukcji dokonanej przez soborowych rewolucjonistów. Jako „wikariusz generalny” współtworzył aparat prześladowczy wobec katolików trwających przy Tradycji, forsując „reformy” liturgiczne potępione przez św. Piusa V w Quo Primum. Jego „sakra” – podobnie jak wszystkich „biskupów” konsekrowanych po 1968 r. – była nieważna z powodu braku intentionis faciendi quod facit Ecclesia (intencji czynienia tego, co czyni Kościół), co jednoznacznie stwierdza encyklika Pius XII Mediator Dei.
Konsekwencje dogmatyczne
Każdy udział w pogrzebowych ceremoniach neo kościoła stanowi współudział w bałwochwalstwie, gdyż udziela pozorów autorytetu heretyckiej sekcie. Jak nauczał papież Leon XIII w Satis Cognitum: „Odstąpić od jedności Kościoła to odwrócić się od samego Boga i Chrystusa”. Wierni wystawieni na działanie modernistycznych rytuałów muszą pamiętać słowa św. Pawła: „Nie będziesz miał innych bogów obok mnie” (Wj 20,3) – co obejmuje także kult fałszywych pasterzy prowadzących dusze na zatracenie.
Za artykułem:
È morto il vescovo Marian Błażej Kruszyłowicz OFMConv (episkopat.pl)
Data artykułu: 14.08.2025
