Portal LifeSiteNews informuje o działaniach burmistrz Toronto Olivii Chow, która zwiększyła publiczne finansowanie parad „dumy” LGBT do 2,5 miliona dolarów, pomimo skandali obyczajowych i wycofania się korporacyjnych sponsorów. Petcja Citizen Go z blisko 10 tysiącami podpisów protestuje przeciwko wydatkowaniu środków publicznych na wydarzenia promujące „publiczną nagość, nieprzyzwoite ekscesy i polityczne spektakle”, podczas gdy miasto boryka się z kryzysem bezdomności, przestępczością i ubóstwem. Artykuł dokumentuje powtarzające się przypadki ekshibicjonizmu wobec dzieci podczas parad, ignorowane przez mainstreamowe media. To nie relacja o „postępie”, lecz kronika instytucjonalnego wsparcia dla deprawacji.
Finansowanie państwowe jako narzędzie rewolucji antykatolickiej
Wspomniana kwota 350 000 dolarów przekazana organizatorom „Toronto Pride” to nie tylko marnotrawstwo środków publicznych, ale jawna współpraca władz cywilnych w propagowaniu grzechu wołającego o pomstę do nieba. Jak nauczał św. Tomasz z Akwinu: „Rządzący są zobowiązani nie tylko powstrzymywać zło, ale karać je, aby zachować dobro wspólne” (Summa Theologiae, I-II, q. 96, a. 2). Tymczasem pani Chow nie tylko przyzwala na publiczne akty sodomskie, ale nagradza je pieniędzmi odebranymi pod przymusem obywatelom, wśród których są katolicy zmuszeni finansować własne prześladowanie.
„Even as severe crises, crime, homelessness, drug addiction, and food insecurity, intensify across the city, all while our tax dollars are diverted to fund sexually explicit parades”
To zdanie demaskuje dialektykę destrukcji właściwą dla rewolucji kulturowej: najpierw rozkłada się fundamenty moralne społeczeństwa (poprzez promocję rozwiązłości), co prowadzi do kryzysu rodzinnego, ubóstwa i degeneracji, by następnie wykorzystać te problemy jako pretekst do dalszej ateizacji życia publicznego. Milczenie o nadprzyrodzonej przyczynie kryzysu – czyli odrzuceniu prawa Bożego – jest tu symptomatyczne. Jak ostrzegał Pius XI w Divini Redemptoris: „Całe nieszczęście współczesnego świata pochodzi z tego, że zapomniał on lub odrzucił prawdziwą miłość Jezusa Chrystusa”.
Eufemizmy języka jako narzędzie relatywizacji zła
Użycie terminu „pride” (duma) w kontekście publicznego ekshibicjonizmu to klasyczny przykład rewolucji semantycznej, w której grzech pierworodny („duma” jako źródło wszystkich występków) zostaje przechrzczony na cnotę. Portal słusznie umieszcza to słowo w cudzysłowie, ale nie wyciąga wniosków doktrynalnych: każda „duma” sprzeciwiająca się pokorze chrześcijańskiej jest buntem przeciwko Bogu. Już w 1910 roku św. Pius X w Motu Proprio Sacrorum Antistitum potępił modernistyczne metody „przemycania herezji pod pozorem niewinnych słów”.
Równie zdradliwy jest język „kryzysów społecznych” (bezdomność, narkomania) przedstawianych jako problemy czysto materialne, podczas gdy są one konkretnymi owocami odrzucenia katolickiej zasady pomocniczości i cnoty czystości. Jak przypominał Leon XIII w Rerum Novarum: „Żadne reformy społeczne nie przyniosą trwałego pożytku, jeśli nie będą oparte na fundamencie wiary i moralności”.
Teologia społecznego panowania Chrystusa Króla kontra bałwochwalstwo „praw człowieka”
Centralnym błędem całej sytuacji jest przyjęcie świeckiej doktryny „praw człowieka” jako nadrzędnej wobec praw Bożych. Tymczasem Pius XI w Quas Primas nauczał jednoznacznie: „Pokój Chrystusa w królestwie Chrystusowym – oto hasło, które dajemy ludziom współczesnym. Nie ma bowiem innego imienia pod niebem, w którym moglibyśmy być zbawieni”. Publiczne finansowanie bluźnierczych aktów jest więc nie tylko marnotrawstwem, ale actus contrarius (aktem sprzecznym) wobec obowiązku czcienia Boga przez władze cywilne.
„Burmistrz” Chow (należy w tym kontekście rozumieć jako urzędniczkę okupującą stanowisko wbrew zasadom katolickiego ładu) występuje tu jako kapłanka nowej religii – kultu człowieka potępionego przez św. Piusa X w Pascendi Dominici Gregis. Jej groźba bojkotu korporacji wycofujących finansowanie („suggested not shopping at Home Depot”) odsłania totalitarny charakter tej pseudoreligii: każdy, kto nie płaci haraczu na jej ołtarze, staje się wrogiem publicznym.
Dzieci jako ofiary współczesnego molocha
„At Toronto’s ‘pride’ parade, children are regularly exposed to simulated sex acts, adults wearing obscene apparel, and adult nudity. At a recent event, a naked middle-aged man hopped past children in a Bugs Bunny mask”
Ten fragment – choć szokujący – nie oddaje całej głębi dramatu. Publiczna ekspozycja dzieci na akty sodomskie to nie tylko „nieprzyzwoitość”, ale duchowe dzieciobójstwo. Jak przypomina Katechizm Rzymski: „Grzechy nieczyste wołają szczególnie o pomstę do nieba, gdyż deprawują młodzież i prowadzą do zatraty dusz” (część III, V przykazanie). Kanon 2359 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku nakładał ekskomunikę latae sententiae na wszystkich propagujących homoseksualizm.
Milczenie władz miejskich wobec tych praktyk przypomina postawę Piłata, który „umył ręce”. Jednakże – jak uczy św. Robert Bellarmin – „władza świecka nie może być neutralna wobec prawd wiary, gdyż sama pochodzi od Chrystusa Króla” (De Laicis, rozdz. VI). Finansowanie zła jest tu aktywnym współudziałem.
Systemowy wymiar apostazji
Sytuacja w Toronto nie jest odosobnionym incydentem, ale logicznym owocem odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla przez struktury neo kościoła posoborowego. Gdy w 1965 roku „sobór” ogłosił „godność człowieka” jako najwyższą wartość (Gaudium et Spes, 12), otworzono furtkę dla wszelkich form bałwochwalczego humanizmu. Jak proroczo ostrzegał św. Pius X: „Moderniści starają się wprowadzić Kościół w błąd, nazywając postępem to, co jest w istocie destrukcją” (Pascendi, 39).
Dlatego każda próba protestu ograniczającego się jedynie do poziomu „nadużycia funduszy” czy „skandalu obyczajowego” jest skazana na porażkę. Prawdziwa walka toczy się o uznanie niepodzielnego panowania Chrystusa nad narodami, zgodnie z nakazem: „Nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19). Dopóki władze cywilne nie uznają tego panowania, każda ich działalność będzie prowadzić do coraz głębszej degeneracji – czego Toronto jest jaskółczym przykładem.
Za artykułem:
Nearly 10,000 sign petition demanding Toronto mayor end taxpayer funding to LGBT ‘pride’ events (lifesitenews.com)
Data artykułu: 13.08.2025
