Portal LifeSiteNews (13 sierpnia 2025) relacjonuje uniewinnienie nigeryjskiego chrześcijanina Davida*, skazanego w 2024 roku za pomoc dwóm kobietom nawróconym na chrześcijaństwo, zagrożonym śmiercią przez wspólnotę muzułmańską. Artykuł podkreśla rolę organizacji ADF International w uwolnieniu mężczyzny oraz szerszy kontekst prześladowań chrześcijan w Nigerii, gdzie w latach 2022-2023 zabito ponad 12 000 wyznawców Chrystusa. Tekst kończy się apelem o wsparcie finansowe dla portalu, przedstawiającego się jako „donor supported” i niezależny. Oto typowy przykład redukcji dramatu wiary do świeckiej narracji o „prawach człowieka”, gdzie Bóg jest zakładnikiem humanitarnej retoryki.
Naturalistyczne okulary „praw człowieka”
„David był torturowany, ścigany i więziony po prostu za pomoc kobiecie uciekającej przed przemocą z powodu jej wiary”
– stwierdza Sean Nelson z ADF International. To zdanie demaskuje antropocentryczne przesunięcie całej sprawy: nie chodzi tu o wierność łasce w obliczu męczeństwa, lecz o „przemoc motywowaną religijnie” jako naruszenie świeckiego porządku. Brak jakiejkolwiek wzmianki o stanie łaski u prześladowanych, obowiązku nawracania niewiernych („Euntes ergo docete omnes gentes” – „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody”, Mt 28,19) czy eschatologicznej nagrodzie za wytrwałość w wierze. Caritas (miłość) zostaje sprowadzona do biurokratycznej procedury ochrony mniejszości, a nie do heroicznego świadectwa prawdzie.
Milczenie o jedynej Arce zbawienia
Gdy czytamy, że David „pomógł dwóm dorosłym kobietom-nawróconym”, nasuwa się fundamentalne pytanie: na jaką wspólnotę „nawróciły” się te kobiety? Czy na jedyny prawdziwy Kościół katolicki, czy na jedną z 40 000 protestanckich sekt? Artykuł unika tej kwestii jak ognia, co jest symptomatyczne dla „fałszywego ekumenizmu” potępionego przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907). Wspomniane „śmiercionośne groźby” ze strony rodziny nie zostają skonfrontowane z dogmatem „Extra Ecclesiam nulla salus” (Poza Kościołem nie ma zbawienia) – ani słowa o obowiązku ratowania dusz muzułmanów przed wiecznym potępieniem!
Bluźniercza instrumentalizacja Pisma Świętego
Szokujące jest użycie cytatu z Ewangelii św. Jana (3,16) w ustach Davida: „Ponieważ wiem, że mam życie wieczne”. To ewidentne nadużycie tekstu, który mówi o warunkach zbawienia: „aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Tymczasem żaden protestant (a takim najprawdopodobniej jest David) nie posiada prawdziwej wiary, gdyż odrzuca Magisterium Kościoła – jedynego depozytariusza Objawienia. Jak przypomina papież Pius IX w Quanto Conficiamur Moerore (1863): „Jest rzeczą wiadomą Nam i wam, że ci, którzy dotknięci są niewiedzą w sprawach naszej najświętszej religii, jeśli ta niewiedza jest nieprzezwyciężalna, nie ponoszą żadnej winy”. Lecz heretycka pewność zbawienia głoszona przez protestantów jest potępiona przez Sobór Trydencki (sesja VI, kanon 14).
Czego nie mówią statystyki męczeństwa
Podane liczby – 5000 zabitych w 2022, 7000 w 2023 – służą wytworzeniu „opowiadania” o globalnym kryzysie religijnej wolności. Ale czy śmierć tych ludzi spełnia warunki martyrium? Jak uczy św. Tomasz z Akwinu (Summa Theologica II-II, q. 124, a. 5), męczennikiem jest tylko ten, kto „dobrowolnie przyjmuje śmierć za wiarę katolicką”. Tymczasem w Nigerii dominują sekty protestanckie, które same są „sprawcami apostazji” (Leon XIII, Satis Cognitum). Gdy portal pisze o „prześladowaniach chrześcijan”, dokonuje diabelskiego zrównania między prawowiernymi a heretykami, co Pius XI potępił w Mortalium Animos (1928): „Nikt nie ma prawa stawiać na równiu prawdy z błędem”.
„Religijna wolność” jako narzędzie antychrysta
ADF International chwali się, że „poprzez strategiczną pracę prawną (…) promuje poszanowanie wolności religijnej”. To jawna apostazja! Sobór Watykański II (1962-1965) wprowadził herezję wolności religijnej w Dignitatis Humanae, co zostało potępione już w 1864 przez Piusa IX w Quanta Cura: „Błędne jest mniemanie (…), iż wolność sumienia i kultów jest prawem właściwym każdemu człowiekowi”. Działalność takich organizacji jak ADF to kontynuacja rewolucji francuskiej pod płaszczykiem „praw człowieka”. Jak ostrzegał św. Pius X w Notre Charge Apostolique (1910): „Katolicy nie mogą z żadnym powodzeniem przyłączać się do ruchu (…) który nie stawia na swoim sztandarze nic innego, jak tylko więcej wolności”.
Kryminalizacja ewangelizacji
Najjaskrawszy przykład teologicznego bankructwa znajdujemy w opisie oskarżeń przeciwko Davidowi: „fałszywie oskarżony o porwanie”. W świetle prawa naturalnego i Królewskiego Prawa Chrystusa, David nie dokonał „porwania”, lecz uciekł przed bezprawną przemocą w obronie życia i wolności sumienia. Jak przypomina Pius XII w Ci Riesce (1953): „Państwo nie może (…) utrudniać praktyk religijnych, nauki i przepowiadania”. Tymczasem artykuł nie widzi problemu w samym istnieniu praw zakazujących nawracania z islamu – co jest de facto uznaniem szariatu za równoprawny system!
Zakończenie: Królestwo czy niewola?
Gdy David mówi: „Moja społeczność i ja, w wierze chrześcijańskiej, radujemy się z powodu zapewnienia Słowa Bożego”, ujawnia się tragiczna duchowa nędza protestanckiego indywidualizmu. Bez Eucharystii, bez kapłańskiej sukcesji, bez Najświętszej Ofiary – cóż pozostaje poza emocjonalnym entuzjazmem? Portal LifeSiteNews, choć podaje się za obrońcę chrześcijaństwa, tak naprawdę służy „duchowi świata” (1 Kor 2,12). Zamiast wzywać do nawrócenia Nigerii na katolicyzm i ustanowienia społecznego panowania Chrystusa Króla – w myśl encykliki Quas Primas Piusa XI (1925) – promuje on globalistyczną utopię, gdzie wszystkie religie są równouprawnione na zgubę dusz. „Non est potestas nisi a Deo” (Nie ma władzy, jak tylko od Boga, Rz 13,1) – dopóki narody nie uznają tej prawdy, ich „wolnościowe” boje będą tylko teatrem śmierci.
Za artykułem:
Nigerian high court overturns wrongful conviction of persecuted Christian man (lifesitenews.com)
Data artykułu: 13.08.2025
