Portal „Tygodnik Powszechny” (12 sierpnia 2025) prezentuje refleksje Wacława Oszajcy SJ na temat uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Marji Panny. Tekst miesza wątki teologiczne z antropologicznymi i folklorystycznymi, przedstawiając święto jako splot „dróg, po których się pałętamy” w poszukiwaniu „królestwa szczęścia”. Autor odwołuje się do poezji Jana Kochanowskiego, opisując ludowe obchody z „tańcami pod gołym niebem” i „piwem”, by ostatecznie stwierdzić, że „najważniejsze nie jest za nami, ale przed nami”. Artykuł stanowi klasyczny przykład teologicznego bankructwa posoborowego pseudokatolicyzmu, gdzie objawiona prawda zostaje zredukowana do sentymentalnego humanizmu.
Zdrada dogmatu w imię poetyckiego relatywizmu
Podczas gdy Kościół katolicki w uroczystość 15 sierpnia czci de fide definiowany dogmat o cieleśnie wziętej do nieba Bożej Rodzicielki (Pius XII, Munificentissimus Deus), Oszajca redukuje to wydarzenie do mglistego „przeczucia, że jest coś, co przekracza wszelkie nasze marzenia”. W miejsce jasnej nauki o Assumptione Beatae Mariae Virginis otrzymujemy modernistyczną gnozę o „niewidzialnym królestwie”, którego istotą ma być ludzka tęsknota.
„Radość zbawia lęk ode złego. Dzięki temu naszym rabinom, uczonym za mało w Piśmie i w życiu, a za dużo w innych księgach, nie udało się i nie udaje uwięzić ani Boga, ani człowieka, w wypłowiałych definicjach”
To jawne odrzucenie depositum fidei w imię irracjonalnego doświadczenia! Św. Pius X w encyklice Pascendi demaskował tę taktykę modernistów: „Nauka ich jest herezją, nie tylko katolickiej wiary, ale wręcz chrześcijańskiej; więcej nawet: jest wywrotem wszelkiej religii”. Gdzież tu obrona prawdy, że Marja omnino liberata a corruptione sepulchri (całkowicie uwolniona od zepsucia grobu) jako mater Dei i nova Eva?
Naturalistyczna redukcja kultu Marji
Opis „kościołów pachnących ziołami” i „tańców w strażackiej remizie” odsłania duszę tej pseudoteologii: religia jako ludowa fiesta pozbawiona nadprzyrodzonej transcendencji. Autor z lubością cytuje Kochanowskiego („Świec i dzwonów zaniechaj”), ignorując, że Kościół zawsze potępiał próby rozdzielania liturgii od ludowej pobożności (Sobór Trydencki, sesja XXII).
W tekście nie znajdziemy ani słowa o:
- Ofierze Mszy Świętej jako źródle łaski w święto Wniebowzięcia
- Obowiązku czci Marji jako mediatrix omnium gratiarum (pośredniczki łask wszelkich)
- Grzechu świętokradztwa przy profanowaniu świąt „gościną i zabawą”
Co więcej, bluźniercza teza, jakoby „w Marję wierzył nawet ten, który w nic nie wierzy” (parafraza słów autora), jest jawnym zaprzeczeniem nauki Soboru Watykańskiego I: „Fides est virtus supernaturalis, qua (…) credimus esse verum, quod Deus revelavit” (Wiara jest cnotą nadprzyrodzoną, przez którą (…) wierzymy za prawdę to, co Bóg objawił) (Sess. III, cap. 3).
Modernistyczny sabotaż mariologii
Pod płaszczykiem poetyckich uniesień Oszajca przeprowadza klasyczną operację modernistycznej hermeneutyki:
- Dezintegracja dogmatu – Wniebowzięcie nie jako fakt objawiony, lecz „marzenie o królestwie”
- Naturalizacja łaski – Zbawienie sprowadzone do ludzkich poszukiwań
- Relatywizacja kultu – Święto jako pretekst do antropologicznych obserwacji
Tymczasem Leon XIII w encyklice Adiutricem populi nauczał nieomylnie: „Ponieważ zaś Marja przewyższa nieskończenie wszystkich świętych godnością i doskonałością, przeto tym właściwiej i tym skuteczniej wzywamy Jej pośrednictwa u Chrystusa”. Gdy zaś autor pisze o „najszczęśliwszej z ludzi”, pomija kluczową prawdę: że szczęście Marji płynie wyłącznie z Jej unicum in gratia (wyjątkowego w łasce) stanu jako Niepokalanie Poczętej.
Język jako narzędzie apostazji
Retoryka tekstu zdradza wszystkie symptomy modernizmu potępionego w Lamentabili sane św. Piusa X:
- Biologiczne metafory („serce przestaje pracować”) zamiast teologicznej precyzji
- Pseudomistyka „zaciśniętych pięści miętoszących pustkę” jako substytut modlitwy
- Ekwilibrystyka słowna („wątki magiczne”, „drogi, po których się pałętamy”) zacierająca różnicę między objawieniem a zabobonem
Najcięższym zarzutem jest jednak całkowite przemilczenie eschatologicznego wymiaru Wniebowzięcia. Ani słowa o Sądzie Ostatecznym, obowiązku stanu łaski uświęcającej czy wiecznym przeznaczeniu dusz. Jakże daleko to od nauki św. Roberta Bellarmina: „Beata Virgo fuit assumpta in caelum tam anima quam corpore propter eminentiam sanctitatis” (Błogosławiona Dziewica została wzięta do nieba tak duszą jak ciałem z powodu wybitnej świętości).
Duchowa trucizna w czasach apostazji
Ten tekst to nie tylko błąd teologiczny – to manifest duchowej pustki neo-kościoła. Gdy prawowici pasterze jak św. Pius V w bulli Quo primum bronili czystości kultu, dzisiejsi „jezuici” z Oszajcą na czele głoszą religię bez dogmatów, liturgii i obowiązków.
Niech ostatnie słowo należeć będzie do św. Ludwika Marii Grignion de Montfort, którego Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Marji demaskuje tę herezję: „Najświętsza Marja Panna będzie straszna diabłu i jego sługom w ostatnich czasach, zwłaszcza że Bóg wzbudzi wielkich świętych, którzy jak góry wzniosą się ponad wszelką małość stworzenia”. Oby ci święci powstali rychło, by oczyścić Kościół z tej modernistycznej zarazy!
Za artykułem:
Wniebowzięcie Maryi: rocznica śmierci kobiety najszczęśliwszej z ludzi (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 12.08.2025
