Portal Konferencji Episkopatu Polski informuje o uroczystej „Mszy św.” w katedrze polowej Wojska Polskiego 15 sierpnia 2025 r., z udziałem prezydenta RP Karola Nawrockiego oraz „biskupa” polowego Wiesława Lechowicza. Artykuł relacjonuje przebieg wydarzenia, podkreślając obecność najwyższych władz państwowych i wojskowych, cytuje homilię „biskupa” Lechowicza skupioną na tematach patriotycznej służby, honoru żołnierskiego oraz rzekomej roli miłości jako fundamentu poświęcenia. Centralnym punktem liturgii miało być zawierzenie wojska opiece Marji, określanej jako „Hetmanka Żołnierza Polskiego”. Tekst pomija całkowicie nadprzyrodzony charakter Kościoła, zastępując go świecką retoryką narodową i psychologizującą filozofią. Ten spektakl religijno-patriotycznego synkretyzmu stanowi jawny dowód apostazji struktur okupujących Watykan.
Nieprawomocność sakramentalna i profanacja świętego miejsca
„Biskup” Wiesław Lechowicz, wyświęcony w sekcie posoborowej po 1968 roku, nie posiada ważnych święceń kapłańskich, a tym bardziej biskupich. Jak nauczał papież Leon XIII w bulli Apostolicae Curae, „święcenia udzielane według nowych rytów są nieważne z powodu braku wymaganego przez Kościół intencjonalnego przekazania władzy ofiarowania Ciała i Krwi Pańskiej”. Tym samym cała koncelebrowana przez niego i innych „księży” pseudo-liturgia jest jedynie bluźnierczą parodią Najświętszej Ofiary. Obecność tzw. kapelana prezydenta – kolejnego funkcjonariusza neo-kościoła – potęguje skalę profanacji. Katedra polowa, niegdyś miejsce prawdziwej katolickiej pobożności żołnierskiej, stała się sceną dla teatralnego przedstawienia łączącego elementy pogańskiego kultu państwa z protestanckim zgromadzeniem.
Redukcja misji Kościoła do świeckiego humanitaryzmu
W homilii „biskup” Lechowicz posunął się do zastąpienia teologii naturalizmem, cytując modernistycznego psychiatrę Viktora Frankla:
„Bardziej liczy się to, czego Jezus od nas oczekuje niż czego my oczekujemy od Niego”
. To pozornie pobożne zdanie stanowi jednak klasyczny przykład modernistycznej manipulacji, która pod płaszczykiem chrześcijańskiej terminologii wprowadza całkowicie obcą ewangelii koncepcję. Jak przypomina encyklika Pascendi św. Piusa X, moderniści „pod pozorem odnowy starają się zniszczyć wszystko, co jest specyficznie katolickie”. Dalej „biskup” redukuje żołnierską służbę do „jednego z imion miłości”, całkowicie pomijając jej nadprzyrodzony cel – obronę civilisatis christianae przed herezją i bezbożnictwem. W miejsce katolickiej doktryny o bellum iustum (wojnie sprawiedliwej) proponuje psychologiczno-filozoficzną papkę, cytując Piłsudskiego i Kanta. To zdrada nauczania papieży Grzegorza XVI, Piusa IX i Piusa XI, którzy jednoznacznie potępiali „pokojowe współistnienie” z błędem i nakazywali podporządkowanie wszystkich dziedzin życia – w tym wojska – prawu ewangelicznemu.
Milczenie o grzechu narodowym i obowiązku nawrócenia
Najcięższym zarzutem wobec całego spektaklu jest całkowite pominięcie nadprzyrodzonej perspektywy. W tekście nie znajdziemy ani słowa o:
- Obowiązku podporządkowania państwa prawom Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas)
- Grzeszności tzw. „wolności religijnej” gwarantowanej przez polską konstytucję (Grzegorz XVI, Mirari Vos; Pius IX, Quanta Cura)
- Potrzebie publicznego pokuty za apostazję narodu i jego przywódców
- Rzeczywistym celu wojska katolickiego – obronie Wiary przed heretykami i poganami (IV Sobór Laterański, kanon 24)
„Biskup” Lechowicz przemilcza fakt, że współczesne Wojsko Polskie podlega władzom jawnie łamiącym prawo Boże – od dopuszczania bluźnierczych „sztuk” po finansowanie aborcji z budżetu państwa. Zamiast wezwania do nawrócenia – banalne życzenia „aby Boga było jak najwięcej w was”. To jawna kapitulacja przed duchem świata, sprzeczna z nakazem św. Pawła: „Nie mieszajcie się w obce jarzmo z niewiernymi! Alboż może istnieć wspólnota między światłością a ciemnością?” (2 Kor 6,14).
Marjologia jako przykrywka dla synkretyzmu
Rzekome „zawierzenie wojska opiece Marji” w wykonaniu posoborowych uzurpatorów jest czysto magicznym rytuałem, pozbawionym teologicznej treści. Prawdziwy kult Marji – jak przypomina św. Ludwik Maria Grignion de Montfort – zawsze prowadzi do bezkompromisowego oddania się Chrystusowi Królowi i walki z Jego wrogami. Tymczasem struktury okupujące Watykan od dziesięcioleci promują „maryjność” oderwaną od wiary w jedynego Pośrednika, czego dowodem jest choćby modlitewne spotkanie z masonami pod Jasną Górą w 1979 roku. Wspomnienie „Hetmanki Żołnierza Polskiego” przy równoczesnym milczeniu o obowiązku eksterminacji heretyków (jak uczył św. Tomasz z Akwinu w Summa contra gentiles) to hipokryzja nie do przyjęcia.
Systemowa apostazja a nie „pojedyncze nadużycie”
Opisywane wydarzenie nie jest odosobnionym incydentem, lecz nieuchronną konsekwencją Soboru Watykańskiego II i przyjętej tam zasady fałszywej wolności religijnej. Kiedy Kościół porzuca swoje nadprzyrodzone posłannictwo, staje się – jak prorokował Pius XI – „pokornym sługą świeckich władz”. Udział prawosławnego „ordynariusza wojskowego” i luterańskiego „kapelana” w uroczystościach dowodzi, że mamy do czynienia z jawnym bałwochwalstwem – mieszaniem Świętej Wiary z herezją. Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia) – przypominał jeszcze w 1949 r. Święte Oficjum w dekrecie przeciw błędom ks. Leonarda Feeney’a. Posoborowie odrzuciło tę prawdę, wprowadzając kult człowieka pod płaszczykiem „dialogu”.
Na koniec warto zapytać: gdzie jest ostrzeżenie przed przyjmowaniem „komunii” w tych pseudo-liturgiach? Gdzie napomnienie, że udział w „Eucharystii” koncelebrowanej przez nieważnie wyświęconych „duchownych” jest świętokradztwem? Milczenie na te tematy jest najwymowniejszym potwierdzeniem apostazji. Jak pisał św. Hieronim: „Milczenie jest znakiem zgody”. W obliczu tak jawnego odstępstwa pozostaje jedno: odłączyć się od tej struktury i trwać przy niezmiennej Wierze przekazanej przez wieki, czekając na odnowę Kościoła poprzez prawowitego papieża.
Za artykułem:
Katedra polowa: Msza św. w intencji Ojczyzny i Wojska Polskiego z udziałem Pary Prezydenckiej (episkopat.pl)
Data artykułu: 15.08.2025
