Portal LifeSiteNews relacjonuje rocznicę zakończenia II wojny światowej w Japonii, łącząc wydarzenia historyczne z kalendarzem liturgicznym. Wymienia m.in. zrzucenie bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki w kontekście świąt Przemienienia Pańskiego i Wniebowzięcia Marji, przywołuje postać „świętego” Maksymiliana Kolbego oraz przytacza list „papieża” Leona XIV nawołujący do „pokoju”. Cytowany artykuł pomija całkowicie doktrynalny wymiar wojny sprawiedliwej, redukuje cierpienie męczenników do humanitarnego symbolu, a przede wszystkim – przemilcza obowiązek podporządkowania wszystkich narodów panowaniu Chrystusa Króla.
Bluźniercze Przeinaczanie Świąt Liturgicznych na Usługach Pacyfistycznej Narracji
„Hiroshima was obliterated on August 6, the Feast of the Transfiguration. The first reading of that day’s Mass, from the Book of Daniel, was aptly apocalyptic” – pisze autor, próbując nadać boską legitymizację ludobójczej masakrze. To jawne nadużycie Pisma Świętego. Ani jedna linia Objawienia nie usprawiedliwia moralnej monstrualności broni atomowej, której użycie Pius XII nazwał „bezsensownym okrucieństwem” (przemówienie do chirurgów, 13 listopada 1953). Co więcej, zestawienie „ognistego tronu” z Księgi Daniela z atomową zagładą to teologiczna perwersja. Dies irae (dzień gniewu) to rzeczywistość eschatologiczna, nie zaś narzędzie geopolitycznej presji.
Katastrofalna w skutkach jest również próba uczynienia z Nagasaki „ofiary przebłagalnej za grzechy narodów”. „Was not Nagasaki the chosen victim, the lamb without blemish, slain as a whole-burnt offering on an altar of sacrifice?” – retorycznie pyta cytowany dr Nagai. To czysty synkretyzm! Jedyną Ofiarą Przebłagalną jest Chrystus, a jedynym miejscem ekspiacji – Kalwaria. Jak przypomina Sobór Trydencki: „Ofiara [mszy] jest jedna i ta sama; ten sam bowiem ofiaruje się teraz przez posługę kapłanów, który niegdyś ofiarował siebie na krzyżu” (Sess. XXII, cap. 2). Nadawanie cech sakralnych masowej zagładzie cywilów to przejaw cultus hominis (kultu człowieka), potępionego przez Piusa XI w Quas Primas.
Fałszywa Mistyka „Męczenników” Neo-Kościoła
W tekście roi się od postaci promowanych przez posoborową sekę jako wzory „świętości”. Wspomniany dr Nagai, „Sługa Boży”, głosił heretycką koncepcję zbawienia przez ludzkie cierpienie: „stressing the theme of redemptive suffering”. Tymczasem Kościół uczy, że solus Christus est redemptor generis humani (tylko Chrystus jest Odkupicielem rodzaju ludzkiego) – jak podkreślał Pius XI w Miserentissimus Redemptor. Cierpienie ludzkie ma wartość jedynie przez uczestnictwo w Męce Pańskiej, nigdy zaś autonomiczną moc ekspiacyjną.
Oburzające jest też bezkrytyczne cytowanie „świętego” Maksymiliana Kolbego, wyniesionego na ołtarze przez modernistycznego uzurpatora. Śmierć za współwięźnia, choć bohaterska, nie spełnia warunków męczeństwa, które wymaga odium fidei (nienawiści do wiary) ze strony prześladowcy. Jak nauczał Benedykt XIV: „Aby śmierć była męczeństwem, konieczne jest, aby była zadana z powodu wiary katolickiej” (De Servorum Dei Beatificatione, III,11). Tymczasem Kolbe zginął z rąk nazistów zwalczających Kościół z powodów politycznych, nie religijnych. Jego pseudo-kanonizacja to część posoborowego projektu zastąpienia teologii chwały bohaterską mitologią.
„Pokój” Bergogliońskiego Antykościoła Versus Pokój Chrystusowy
Najgroźniejszym elementem artykułu jest bezrefleksyjne powielanie modernistycznej retoryki „papieża” Leona XIV: „The pope called for nuclear disarmament and an end to war”. To zdrada misji Kościoła! Pokój nie jest sam w sobie dobrem najwyższym – podkreślał Pius XII – gdyż może być „pokojem błędu, niesprawiedliwości, materializmu i bezbożności” (Orędzie wigilijne, 1941). Prawdziwy pax Christi (pokój Chrystusowy) wymaga najpierw podporządkowania wszystkich narodów prawu Bożemu.
W tej perspektywie absolutnie niedopuszczalne jest przemilczenie obowiązku nawracania Japonii – kraju pogrążonego w pogańskim kulcie przodków i shintoistycznym bałwochwalstwie. Wspomniany obyczaj Obon: „Families visit gravesites to make offerings of fruit and sake to their deceased ancestors” to jawny akt religijnego zdziczenia, potępiony już przez św. Pawła (Rz 1,25). Tymczasem autor, zamiast potępić idolatrię, stwierdza z satysfakcją: „For Japanese, there could have been no more suitable occasion for the surrender announcement”. To klasyczny przykład apostazji milczenia.
Duchowa Ślepota na Prawdziwe Męczeństwo
Najbardziej wymowne jest to, czego tekst nie zawiera. Ani słowa o 26 męczennikach z Nagasaki ukrzyżowanych w 1597 r., których heroiczna wiara została potwierdzona przez przedsoborowe Magisterium. Żadnej wzmianki o tysiącach Kakure Kirishitan (ukrytych chrześcijan), którzy przez 250 lat przechowywali katolicką wiarę bez kapłanów i sakramentów, ryzykując tortury. Zamiast tego – laicka gloryfikacja pacyfizmu i ekumeniczna narracja o „pokoju”.
Jakże różni się to od nauczania Piusa X: „Kościół (…) nie może ani nie powinien przyjmować żadnego udziału w zgromadzeniach, gdzie pod osłoną rzekomo nadprzyrodzonej jedności, mieszają się w jeden bezkształtny chaos wszystkie możliwe rodzaje błędów” (Iucunda Sane, 1904). Rocznica Hiroszimy i Nagasaki to nie okazja do pacyfistycznych kazań, lecz wezwanie do nawrócenia narodów – zwłaszcza tego, który ukrzyżował misjonarzy Chrystusa.
Za artykułem:
The deep connection between Catholicism and Japan (lifesitenews.com)
Data artykułu: 15.08.2025
