Portal LifeSiteNews (14 sierpnia 2025) relacjonuje wypowiedzi „biskupa” Josepha Stricklanda gloryfikującego Marcela Lefebvre’a jako obrońcę Mszy Trydenckiej oraz krytykującego „papieża” Leona XIV za kontynuację „reform” Franciszka. Strickland określa Lefebvre’a mianem „wiernego katolika”, którego „historycznie uznają”, zaś neo-Mszę oskarża o utratę sacrum. Jednocześnie deklaruje modlitwę za uzurpatora z Rzymu, dystansując się jedynie od wybranych błędów, nie zaś od samej struktury apostazji. Oto jak neo-Kościół buduje własną hagiografię modernistycznych herezjarchów, by utrwalić mit „autentycznej tradycji” w ramach soborowego paradygmatu.
Fałszywa kontynuacja soborowego przewrotu
Gdy Strickland deklaruje, że „Novus Ordo […] zmniejszył sakralny wymiar i skupienie na Chrystusie”, dokonuje niebezpiecznego pół-diagnozy. Owszem, nowy rytus jest actio hominis (czynem ludzkim) a nie actio Dei (czynem Boga), jak nauczał Pius XII w Mediator Dei (1947). Jednakże Strickland pomija, że sam Vaticanum II stanowił teologiczne źródło tej destrukcji. Sobór nie mógł być „dobrze zinterpretowany”, gdyż jak przypomina św. Robert Bellarmin: „Nie można być związany przez heretyckie orzeczenia soborowe” (De Conciliis, II, 12). Tymczasem Lefebvre całe życie uznawał zarówno „świętość” soboru, jak i ważność jego modernistycznych antypapieży – od Jana XXIII po Franciszka. Jak zauważył arcybiskup Pierre Martin Ngô Đình Thục: „Błąd Lefebvre’a polegał na tym, że chciał być bardziej rzymski niż Rzym, podczas gdy Rzym przestał być Rzymem”.
„W momencie promulgowania Novus Ordo, FSSPX miało jedyne seminarium kształcące kapłanów do sprawowania Mszy łacińskiej” – twierdzi Strickland.
To zdanie demaskuje czysto pragmatyczną, a nie doktrynalną motywację sedewakantyści od zawsze wskazywali jako źródło apostazji Lefebvre’a. W 1976 roku, gdy Paweł VI zawiesił go w czynnościach kapłańskich, ten błagał: „Wystarczy nam stara Msza!”. Dla prawdziwie katolickiej mentalności extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) nie może być kompromisu z kacerzami okupującymi Rzym. Tymczasem FSSPX do dziś utrzymuje, że „papiestwo jest ważne choć złe” – co jest logicznym absurdem, jako że heresis maximus (herezja najwyższa) automatycznie unieważnia urząd, zgodnie z bullą Cum Ex Apostolatus Officio Pawła IV (1559).
Milczenie o królewskim prawie Chrystusa fundamentem apostazji
Najciężej brzmią nie błędy Stricklanda, lecz jego teologiczne przemilczenia. Gdy mówi o „jedności opartej na prawdzie”, nie precyzuje, że jedyna prawdziwa jedność istnieje w podporządkowaniu wszystkich narodów pod władzę Chrystusa Króla, jak uczy Pius XI w Quas Primas (1925). Wręcz przeciwnie – jego krytyka „papieża” Leona XIV ogranicza się do wąskiego katalogu błędów (komunia dla rozwodników, ordynacja kobiet), całkowicie ignorując sedno apostazji: odrzucenie munus regale Christi (urzędu królewskiego Chrystusa) na rzecz świeckich „praw człowieka”.
Co więcej, gdy Strickland deklaruje: „Codziennie modlę się za papieża Leona XIV”, łamie expressis verbis nakaz św. Jana Apostoła: „Jeśliby kto przyszedł do was, a tej nauki nie przynosi, nie przyjmujcie go do domu i nie mówicie: Bądź pozdrowiony!” (2 J 1:10). Modlitwa za jawnych heretyków jest aktem współudziału w grzechu przeciwko Duchowi Świętemu, gdyż sugeruje, że można być „częściowo” w łączności z Chrystusem. Jak ostrzegał św. Alfons Liguori: „Kto nie potępia jawnych błędów, staje się wspólnikiem potępionych”.
Sakralna mimikra jako narzędzie dezorientacji
Centralną herezją Stricklanda jest utrzymywanie, że Novus Ordo jedynie „utracił skupienie na Chrystusie”, podczas gdy w rzeczywistości – jak dowodzi kardynał Alfredo Ottaviani w Intervention (1969) – nowy rytus jest zasadniczo odmiennym obrzędem, negującym ofiarniczy charakter Mszy. Co więcej, gdy „biskup” chwali FSSPX za „zachowanie tradycyjnej formacji kapłańskiej”, ukrywa fakt, iż samo FSSPX przyjmuje święcenia kapłańskie według zreformowanego rytu Paola VI z 1968 roku, uznanego za wątpliwy przez teologów takich jak ks. Anthony Cekada.
„Lefebvre, obstając przy Mszy łacińskiej i twierdząc, że nie można jej znosić […] zostanie uznany przez historię” – prognozuje Strickland.
To zdanie jest kwintesencją modernistycznej metody: historycyzmu zastępującego teologię. Dla katolika nie „historia” jest sędzią, lecz nieomylne Magisterium Kościoła. A to jednoznacznie potępiło zarówno święcenia biskupie Lefebvre’a (z ważnością dubia z powodu wątpliwych święceń Lienarta-masona), jak i jego schizmatycką postawę pół-posłuszeństwa. Jak pisał św. Ambroży: „Gdzie jest Piotr, tam jest Kościół” – nie zaś „gdzie jest Msza Trydencka w oderwaniu od Piotra”.
Duchowa pułapka „tradycjonalizmu” bez prymatu dogmatu
Strickland, podobnie jak Lefebvre, wpada w sidła heresy of ecclesial sentiment (herezji uczuciowego przywiązania do Kościoła), opisanej przez św. Piusa X w Pascendi (1907). Uważają, że „miłość do tradycyjnej liturgii” zastąpić może konieczność całkowitego zerwania z heretycką hierarchią. Tymczasem Mszę Trydencką można sprawować tylko w jedności z prawowitym papieżem – którego od 1958 roku nie ma, co potwierdza prawo kanoniczne: Sede vacante (stolica pustelną). Jak trafnie zauważył teolog ks. Saenz y Arriaga: „Autentyczna Tradycja nie może być zachowana przez tych, którzy zawarli pokój z jej burzycielami”.
Podsumowując, wypowiedź Stricklanda odsłania ostateczną fazę soborowego przewrotu: stworzenie kast „tradycjonalistycznych” modernistów, którzy używają języka wiary, by legitymizować rewolucję. Jak przepowiedział Pius X: „Prawdziwi przyjaciele ludu nie są ani rewolucjonistami, ani innowatorami, lecz tradycjonalistami” (Notre Charge Apostolique, 1910). Niestety, ani FSSPX, ani Strickland nie zasługują na to miano – są jedynie mimikrą prawdziwej Kontrrewolucji.
Za artykułem:
Bishop Strickland: Archbishop Lefebvre will be ‘recognized by history’ for sustaining the Latin Mass (lifesitenews.com)
Data artykułu: 14.08.2025
