Portal eKAI (16 sierpnia 2025) relacjonuje barwne „obrzędy” w Mikstacie, gdzie „biskup polowy” Wojska Polskiego Wiesław Lechowicz „poświęcił zwierzęta” podczas odpustu ku „czci” św. Rocha. Impreza, wpisana na świecką „Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego”, przyciągnęła tłumy z całego kraju oraz zagranicy, oferując mieszankę błogosławieństw dla wszelkiej maści stworzeń, koncert kapeli podwórkowej oraz zabawy w stylu francuskiej gry w bule. „Przygotowania duchowe” obejmowały nauki głoszone przez „ks.” Przemysława Kaczkowskiego, rzecznika diecezji kaliskiej, oraz „nowennę” i „szkołę” świętego Rocha dla dzieci. Centralnym punktem była „suma odpustowa” w wykonaniu „biskupa” Lechowicza w „sanktuarium” ustanowionym w 2011 roku przez modernistycznego „biskupa” Stanisława Napierałę. Całość stanowi żałosną karykaturę katolickiej pobożności, zastąpionej przez pogański festyn pod kościelnym szyldem.
Naturalistyczny Cyrk zamiast Kultu Boga w Trójcy Jedynego
Opisany obrzęd to kwintesencja modernistycznej degeneracji sakramentalium. Podczas gdy Kościół Katolicki zawsze dopuszczał błogosławieństwo zwierząt w kontekście uświęcenia dóbr służących człowiekowi do godziwego utrzymania (Rytuał Rzymski, Tit. IX, Cap. IX), tu mamy do czynienia z bałwochwalczym kultem stworzenia. Współczesne „błogosławieństwo” obejmuje już nie tylko inwentarz, ale „prawie całą Arkę Noego”: alpaki, papugi i chomiki, traktowane jako członkowie rodziny. Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin: „Błądzą ci, którzy przywiązują się do zwierząt bardziej niż do Boga” (De Ascensione Mentis in Deum). Tymczasem w Mikstacie zwierzęta stały się głównymi aktorami liturgicznego spektaklu, podczas gdy o zbawieniu dusz, obowiązku pokuty czy wiecznym przeznaczeniu milczy się zupełnie.
„Po obrzędzie święcenia zwierząt odbył się koncert w wykonaniu kapeli podwórkowej Złoczewianie”
Ta fraza demaskuje prawdziwy cel wydarzenia: nie chwała Boża, lecz rozrywka. Św. Pius X w Tra le Sollecitudini (1903) surowo zakazywał wszelkich form muzyki świeckiej w kontekście kultu, tymczasem kapela podwórkowa stała się nieodłącznym elementem „odpustu”. Gdzie tu miejsce na gravitatem vitae christianae (powagę życia chrześcijańskiego), o której pisał św. Augustyn? Gdzie memento mori w tym zgiełku?
Teologia Zastąpiona Antropocentrycznym Folklorem
Najcięższym zarzutem jest systematyczne pominięcie nadprzyrodzonego wymiaru kultu. Portal ekai.pl z lubością opisuje gry w bule, „całonocną adorację” (cudzysłów konieczny, gdyż w posoborowym rytule jest to tylko parodia prawdziwej adoracji) czy „pasterkę maryjną”, ale ani słowa o:
- Warunkach ważności błogosławieństw (wymagającym stanu łaski u szafarza i uczestników)
- Obowiązku spowiedzi przed przyjęciem sakramentaliów
- Nadprzyrodzonej skuteczności wstawiennictwa św. Rocha, który tradycyjnie czczony jest jako orędownik przeciw zarazie grzechu
Kanony Soboru Trydenckiego (sesja XXV) nakazują czcić świętych w kontekście Chrystusa – jedynego Pośrednika. Tymczasem kult „św. Rocha” w Mikstacie sprowadzony został do poziomu magii weterynaryjnej, co potwierdza udział „pielgrzymki lekarzy weterynarii”. Jakże odmienna od prawdziwej dewocji jest ta modernistyczna farsa!
Posoborowa Apostazja w Praktyce Duszpasterskiej
Wspomniany „ks. Krzysztof Ordziniak”, „rozsławiający kult” poprzez organizację zabaw dla dzieci, oraz „ks. Przemysław Kaczkowski”, głoszący „nauki rekolekcyjne”, to żywe przykłady duchowieństwa które porzuciło misję zbawiania dusz. Św. Jan Chryzostom ostrzegał: „Kapłan powinien być czystszy niż promienie słońca, aby nigdy aniołowie się nie odwrócili, widząc jego nieczyste myśli” (De Sacerdotio). Tymczasem ci „duchowni” prowadzą owce nie do nieba, ale na zgubę – mieszając sacrum i profanum.
Sam akt „ustanowienia sanktuarium” w 2011 roku przez „biskupa” Napierałę jest nieważny z punktu widzenia prawa kanonicznego. Jak uczy Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 (kan. 1155), sanktuarium wymaga autentycznego kultu relikwii lub cudownego wizerunku, aprobowanego przez Stolicę Apostolską. Tymczasem obraz Borantesa z 1707 roku nigdy nie otrzymał oficjalnego potwierdzenia kultu przez przedsoborowych papieży.
Święty Roch jako Narzędzie Modernistycznej Manipulacji
Tradycja katolicka czci św. Rocha jako wzór pokutnika i ucieleśnienie dzieł miłosierdzia w czasach zarazy. Tymczasem posoborowa „kanonizacja” zwierząt domowych pod jego patronatem to zdrada ducha świętości. Św. Alfons Liguori w „Chwale Świętych” wyraźnie wskazuje, że cześć dla świętych ma prowadzić do naśladowania ich cnót, a nie do zabawy ze zwierzętami. Gdy w Mikstacie dzieci grają w bule zamiast odmawiać różaniec, gdy dorośli klaskają kapeli podwórkowej zamiast korzyć się przed Najświętszym Sakramentem – wtedy jasne jest, że mamy do czynienia nie z katolicyzmem, ale z organizowanym przez sektę posoborową satanizmem w przebraniu.
Ojcowie Kościoła jak Tertulian (De Spectaculis) i św. Cyprian (De Lapsis) jednoznacznie potępiali wszelkie formy mieszania kultu z rozrywką. Tymczasem struktury okupujące Watykan od 1958 roku systematycznie niszczą ostatnie bastiony prawdziwej pobożności, zastępując je świeckimi festynami. Mikstat to nie przykład „żywotności wiary”, ale dowód na całkowitą apostazję pseudo-kościoła, który zamiast Królestwa Chrystusa buduje królestwo człowieka ze zwierzętami w roli głównej.
Za artykułem:
Bp Wiesław Lechowicz poświęcił zwierzęta w uroczystość św. Rocha (ekai.pl)
Data artykułu: 16.08.2025
