Portal Gość Niedzielny (17 sierpnia 2025) informuje o 80. rocznicy publikacji Folwarku zwierzęcego George’a Orwella, przedstawiając dzieło jako „jedno z najwybitniejszych dzieł XX w.” o uniwersalnym przesłaniu demaskującym totalitaryzm. Artykuł akcentuje polityczny wymiar alegorii, wskazując na jej antykomunistyczny charakter i „aktualność” w kontekście współczesnych „mechanizmów władzy”. Wśród przywołanych autorytetów znajdują się prof. Jerzy Jarniewicz, prof. Andrzej Fabianowski oraz Arthur C. Danto, podkreślający ponadczasowość ostrzeżenia przed rewolucyjnymi utopiami. Tekst pomija jednak fundamentalną sprzeczność między naturalistyczną wizją człowieka u Orwella a nadprzyrodzonym porządkiem Objawienia, redukując problem zła do czysto immanentnego wymiaru walki o władzę.
Naturalistyczne przesłanie w służbie relatywizmu
Redakcja bezkrytycznie powiela modernistyczny paradygmat, w którym diagnoza politycznych patologii odbywa się w całkowitym oderwaniu od lex naturalis (prawa naturalnego) i nadprzyrodzonego przeznaczenia człowieka. Gdy autorzy zachwycają się zdaniem: „wszystkie zwierzęta są równe”, pomijają fakt, że Orwellowska wizja równości wyrasta z materialistycznego darwinizmu społecznego, nie zaś z chrześcijańskiej koncepcji godności osoby ludzkiej stworzonej na obraz Boży. Jak przypominał Pius XI w encyklice Divini Redemptoris: „Człowiek bowiem nie kończy się granicami spraw doczesnych, ale żyjąc na ziemi, przysposabia i urzeczywistnia podstawę swej wiecznej przyszłości i przeznaczenia”.
„Folwark zwierzęcy jest jednym z najwybitniejszych dzieł XX wieku. Wielokrotnie wznawianym i tłumaczonym, co świadczy nie tylko o nieustającej popularności, ale także aktualności”
To zdanie prof. Jarniewicza demaskuje duchową ślepotę środowisk akademickich, które – jak zauważył św. Pius X w Pascendi dominici gregis – hołdują „zgubnemu przekonaniu, jakoby Kościół winien się naginać do cywilizacji i przyjąć jej doktryny”. Brak jakiejkolwiek wzmianki o katolickiej nauce społecznej, która już w 1846 r. w Qui pluribus Piusa IX potępiła „zgubne błędy socjalizmu i komunizmu”, świadczy o ideologicznym uwikłaniu autorów.
Milczenie o źródłach zła jako przejaw apostazji
Szczególnie wymowne jest przemilczenie faktu, że Orwell – choć krytykował sowiecki reżim – pozostawał zagorzałym przeciwnikiem chrześcijaństwa, o czym świadczy choćby jego list do D.D. Darlingtona: „Wszystkie religie są równie fałszywe”. Artykuł relatywizuje zło komunizmu, nie wskazując na jego istotę: walkę z Bogiem. Jak nauczał Leon XIII w Quod apostolici muneris: „Komuniści, idąc za zgubnymi zasadami, dążą do zupełnego obalenia porządku społecznego, podważają same podstawy sprawiedliwości i przyrodzonej moralności”.
Gdy prof. Fabianowski zestawia Orwella z Reymontem i Kostomarowem, popełnia grzech synkretyzmu intelektualnego, mieszając dzieła jawnie antychrześcijańskie z twórczością pisarzy wpisujących się w porządek chrześcijańskiej kultury. Brak tu rozróżnienia, które nakazywał Pius XII w Humani generis: „Każda bowiem filozofia czy doktryna, która kwestionuje nadprzyrodzony porządek lub choćby go ignoruje, z konieczności prowadzi do wypaczenia porządku naturalnego”.
Fałszywy uniwersalizm jako narzędzie dechrystianizacji
Podkreślana przez autorów „uniwersalność” przesłania Folwarku… okazuje się w istocie propagowaniem relatywistycznej etyki oderwanej od Objawienia. Gdy Arthur M. Schlesinger Jr. chwali powieść jako „mądrą, pełną współczucia i pouczającą opowieść na miarę naszych czasów”, ujawnia się tu typowy dla modernizmu błąd polegający na uznaniu, że „dogmaty wiary mogą być oczyszczone i wzmocnione przez rozwój nauki” (Pius X, Lamentabili sane).
Portal nie zauważa, że współczesne adaptacje dzieła – jak film z 1999 r. – promują neopogańską wizję wyzwolenia poprzez bunt przeciwko wszelkiemu autorytetowi. Tymczasem już św. Paweł Apostoł nauczał: „Non est potestas nisi a Deo” (Nie ma władzy, która by nie pochodziła od Boga – Rz 13,1). Katolicka odpowiedź na totalitaryzmy nie polega na laickim humanitaryzmie, lecz na publicznym uznaniu królewskiej władzy Chrystusa, o czym pisał Pius XI w Quas primas: „Pokój Chrystusa tylko w Królestwie Chrystusa”.
Zatrute źródła współczesnej kultury
Artykuł zdradza symptomy duchowej dekadencji posoborowej pseudo-kultury, gloryfikującej twórców jawnie wrogich ładowi nadprzyrodzonemu. Brak jakiegokolwiek odniesienia do katolickich kryteriów oceny dzieł sztuki (np. Vigilanti cura Piusa XI) świadczy o całkowitym zerwaniu z zasadą „omnia instaurare in Christo” (wszystko odnowić w Chrystusie).
Wspomnienie o „genialnie uchwyconej metaforze” w reżyserii Jana Klaty ujawnia dodatkowo ideologiczne uwikłanie środowisk pseudokatolickich, które – jak ostrzegał św. Pius X – „przeniknięte duchem protestantyzmu, dążą do zniszczenia Kościoła od środka” (Notre charge apostolique). Wierni pamiętać powinni słowa św. Augustyna: „Quid enim miserius misero non miserante se ipsum?” (Cóż może być nędzniejszego nad nędznika, który się nad sobą nie lituje – Wyznania VIII, 7).
Analizowany tekst stanowi zatem dowodowy materiał apostazji współczesnych środowisk medialnych, które – hołdując zasadzie „silebat super omnia” (milczał ponad wszystko) wobec spraw najwyższej wagi – przyczyniają się do budowy cywilizacji śmierci zamiast Królestwa Chrystusowego.
Za artykułem:
Równi i równiejsi – 80 lat temu ukazał się "Folwark zwierzęcy" (gosc.pl)
Data artykułu: 17.08.2025
