Feministyczna desakralizacja Pisma Świętego w służbie rewolucji gender
Portal Więź.pl (18 sierpnia 2025) prezentuje tekst Pauliny Model zatytułowany „Biblijna przemoc”, w którym autorka – określana jako „chrześcijańska feministka” – promuje metodę „niezadowolonego czytania” (unhappy reading) biblijnych opisów przemocy wobec kobiet. Artykuł relatywizuje świętość Pisma Świętego, sprowadzając je do narzędzia terapii dla ofiar współczesnych ideologii, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar Objawienia.
Naturalistyczne zawłaszczenie świętych tekstów
Tekst Model konsekwentnie stosuje hermeneutykę podejrzliwości, traktując Pismo Święte jako zbiór „tekstów terroru” wymagających reinterpretacji przez pryzmat gender studies. Sacra Scriptura (Pismo Święte) zostaje zdegradowane do poziomu literatury terapeutycznej, gdzie „uznanie” doświadczeń ofiar przemocy ma zastąpić exegesis patrum (wykładnię Ojców Kościoła). Jak nauczał papież Leon XIII w encyklice Providentissimus Deus: „Biblia nie została dana przez Boga po to, by zaspokoić ludzką ciekawość, lecz by nas pouczyć o zbawieniu” (1893). Tymczasem autorka, parafrazując religioznawczynię Rhiannon Graybill, postuluje „pozostawienie bez wyjaśnień wszystkich rozmytych, brudnych i obrzydliwych aspektów” świętych tekstów – co stanowi jawne odrzucenie katolickiej zasady analogia fidei (analogii wiary), nakazującej interpretować trudne fragmenty przez pryzmat całego Objawienia.
Teologiczne bankructwo „ortopatii”
Proponowana przez Model koncepcja „ortopatii” (czyli rzekomo „właściwego odczuwania”) to czysty psychologizm oderwany od katolickiej nauki o grzechu pierworodnym i konieczności łaski uświęcającej. Gdy autorka pisze, że celem lektury ma być „otwarcie przestrzeni na ambiwalencję”, dokonuje radykalnego zerwania z nauczaniem św. Augustyna: „W sprawach wiary nie może być mowy o wątpliwościach” (De utilitate credendi). W miejsce obiektywnego dobra i zła wprowadza się subiektywne „doznania” ofiar, co stanowi klasyczny przejaw modernistycznej teologii uczuć religijnych, potępionej już przez św. Piusa X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907).
„Teksty terroru, choć przerażające, są jednak w stanie nieść nadzieję i wsparcie”
To zdanie demaskuje prawdziwy cel operacji: nie chodzi o zbawienie dusz, lecz o wykorzystanie świętych tekstów do legitymizacji rewolucji obyczajowej. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Grzechu jako źródle przemocy
- Potrzebie pokuty i nawrócenia
- Ofierze Chrystusa jako jedynym prawdziwym lekarstwie na zło
- Ostatecznym Sądzie Bożym
Demoniczne korzenie „chrześcijańskiego feminizmu”
Artykuł zawiera wszystkie cechy neo-herezji feministycznej potępionej przez Kongregację Nauki Wiary w dokumencie Inter Insigniores (1976), który przypomniał niezmienne nauczanie Kościoła o niemożliwości kapłaństwa kobiet. Gdy Model pisze o „historii Hagar, którą Bóg widzi”, celowo pomija fakt, że misericordia Dei (miłosierdzie Boże) obejmuje równocześnie sprawiedliwość wobec Abrahama i Sary – co jasno wykładał św. Paweł w Liście do Galatów (4, 21-31) jako alegorię relacji między Starym a Nowym Przymierzem.
Najcięższym przejawem apostazji jest jednak stwierdzenie, że „historie te wzywają do walki z przemocą tu i teraz” – co stanowi jawne odrzucenie nadprzyrodzonego porządku łaski na rzecz czysto naturalistycznego aktywizmu. Jak nauczał papież Pius XI w encyklice Quas Primas: „Pokój Chrystusa można znaleźć jedynie w Królestwie Chrystusa” (1925).
Posoborowe korzenie interpretacyjnego chaosu
Prezentowany artykuł to bezpośredni owiec hermeneutyki zerwania wprowadzonej przez sobór watykański II, która odrzuciła zasadę Scriptura Traditio Magisterium (Pismo-Tradycja-Magisterium) na rzecz subiektywnych „znaków czasu”. Brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Nieomylnej wykładni Magisterium
- Katechizmu trydenckiego
- Pism Doktorów Kościoła
- Objawionej prawdy o godności kobiety w świetle theotokos (Bożego Macierzyństwa) Marji
W zamian proponuje się „empatię” oderwaną od sakramentów, łaski i życia wiecznego – co stanowi klasyczny przykład posoborowego synkretyzmu łączącego elementy psychologii, marksizmu i New Age pod płaszczykiem pseudoreligijnej retoryki.
Zbawienna alternatywa: lectio divina w rycie trydenckim
Prawdziwą odpowiedzią na cierpienie ofiar przemocy nie jest „niezadowolone czytanie”, lecz lectio divina praktykowana w jedynym autentycznym rycie rzymskim. Jak pisał papież Benedykt XV w encyklice Spiritus Paraclitus: „Najlepszym sposobem poznania Biblii jest czytanie jej na kolanach” (1920). Autentyczne uleczenie ran duszy możliwe jest jedynie poprzez:
- Sakramentalne pojednanie
- Adorację Najświętszego Sakramentu
- Różaniec do Matki Bożej
- Ofiarowanie cierpień w jedności z Męką Chrystusa
Każda inna droga prowadzi do duchowej ruiny i wiecznego potępienia – o czym modernistyczni „duchowni” w strukturach posoborowych wolą milczeć, by nie narazić się światowej opinii.
Za artykułem:
Jak czytać biblijne teksty o przemocy? (wiez.pl)
Data artykułu:
