Portal Vatican Media (18 sierpnia 2025) relacjonuje odpowiedź Roberta Prevosta (określanego jako „papież Leon XIV”) na list kobiety imieniem Laura dotyczący walki z pokusami. W publikacji „Piazza San Pietro” uzurpator zaleca adresatce „nazywanie pokus po imieniu”, dzielenie się doświadczeniami oraz zwracanie się o pomoc do „Maryi”, całkowicie pomijając nadprzyrodzone środki zbawienia udzielane wyłącznie przez prawdziwy Kościół Katolicki. Jest to jawny przykład zastąpienia teologii łaski psychologizującą herezją modernistyczną.
Naturalistyczna redukcja walki duchowej
„Papież Leon zachęca ją, aby nazywała je po imieniu, dzieliła się swoimi doświadczeniami” – podaje portal, ujawniając anthropocentryczną wizję duchowości sprzeczną z dekretami Soboru Trydenckiego: „Si quis dixerit, hominem […] sine sacramentorum (…) iustificari posse (…) anathema sit” (Sesja VII, kan. 4). Walka z pokusami zostaje zredukowana do technik samopomocowych, podczas gdy Denzinger (792) jednoznacznie naucza: „Gratia […] praevenit ut sanet, praevenit ut elevet” (Łaska uprzedza, aby uleczyć, uprzedza, aby podnieść).
Bluźniercze pominięcie sakramentów
W całej „odpowiedzi” brak jakiejkolwiek wzmianki o:
1. Spowiedzi św. jako niezbędnym lekarstwie na grzech (Concilium Tridentinum, Sesja XIV, cap. 5)
2. Eucharystii jako „medicina immortalitatis” (św. Ignacy Antiocheński, List do Efezjan 20:2)
3. Roli kapłana jako szafarza łask (Codex Iuris Canonici 1917, can. 872)
Zamiast tego czytamy: „Dzielenie się projektami chrześcijańskiej miłości jest fundamentalne dla duchowego postępu” – co stanowi jawne zaprzeczenie słowom św. Pawła: „Fides ex auditu” (Rz 10:17) i potwierdza diagnozę Piusa X z Pascendi (37): „Moderniści sakramenty sprowadzają do zwykłych symboli pobudzających uczucie”.
Bałwochwalcze przesunięcie kultu
Zachęta do „zwracania się o pomoc do Maryi” w oderwaniu od jedynego Pośrednika (1 Tm 2:5) narusza dogmatyczną zasadę per Mariam ad Iesum. Jak przypomina św. Alfons Liguori w Chwalebnym Świętych: „Błędem jest wzywać Marję zamiast Chrystusa, gdyż wszelkie łaski płyną ex meritis Christi”. Tymczasem neo kościół konsekwentnie realizuje program modernizmu potępiony w Lamentabili (1907, pkt 62): „Prawda katolicka podlega ewolucji i winna być dostosowana do świadomości współczesnych”.
Gnostycka duchowość bez Kościoła
„Jej entuzjazm wiary i prawda Jej serca są błogosławieństwem” – stwierdzenie to wprowadza protestancką koncepcję sola fide potępioną przez Piusa VI w Auctorem fidei (1794). Brak ostrzeżenia przed niebezpieczeństwem iluzji duchowych (por. Decreto de tuto Św. Oficjum, 1891) odsłania metodę neo kościoła: zastąpienie obiektywnego stanu łaski uświęcającej subiektywnym „doświadczeniem wiary”.
Teologia bankructwa
Milczenie o konieczności:
– Stałego nawracania się (metanoia)
– Uciekania się do Anioła Stróża (por. Rituale Romanum 1614)
– Wzywania imienia Jezus (Sobór Lyoński II, 1274)
demaskuje esencję posoborowej pseudo-duchowości jako cultus hominis potępiony przez Piusa XI w Divini Redemptoris (18). „Pasterze” neo kościoła, odrzuciwszy munus sanctificandi, stali się – według proroctwa Leona XIII w Satis cognitum (8) – „wilczymi psami nieumiejącymi szczekać”.
Za artykułem:
Leon XIV odpowiada, jak przezwyciężać pokusy (vaticannews.va)
Data artykułu: 18.08.2025
