Portal Opoka (18 sierpnia 2025) publikuje tekst przypisywany ks. Nikosowi Skurasowi, zatytułowany „Bóg niesprawiedliwy”, w którym autor dokonuje modernistycznej reinterpretacji pojęcia sprawiedliwości Bożej. Tekst zestawia starotestamentalne złorzeczenie Jotama z rzekomo „zadziwiającą” nowotestamentową koncepcją sprawiedliwości, redukując ją do czysto emocjonalnego aktu przebaczenia „na krzyżu”, przy całkowitym pominięciu obiektywnych warunków zbawienia. To jawny przykład teologicznego bankructwa posoborowej pseudoduchowości.
Destrukcja katolickiej nauki o sprawiedliwości i miłosierdziu
Artykuł otwiera osobista deklaracja autora: „Ostatnio czułem się upokorzony, bo ktoś nie chciał skorzystać z mojej posługi”. Już ta egocentryczna perspektywa zdradza subiektywizm obcy tradycyjnej teologii, która zawsze rozpoczyna rozważania od lex credendi (prawa wiary), nie zaś od emocjonalnych doświadczeń. Gdy autor twierdzi, że „sprawiedliwość Nowego Testamentu jest zadziwiająca, bo jest to sprawiedliwość krzyża”, dokonuje heretyckiego rozdzielenia sprawiedliwości od miłosierdzia – wbrew nauczaniu Soboru Trydenckiego: „Gdy mówimy, że człowiek usprawiedliwia się przez wiarę (…), rozumiemy, że jest ona początkiem ludzkiego zbawienia, podstawą i korzeniem wszelkiego usprawiedliwienia, bez którego niepodobna podobać się Bogu” (Sesja VI, Rozdz. 8).
„Św. Jan Chryzostom pisał: «Krzyż jest tronem sprawiedliwości: tu Chrystus nie karze, lecz przebacza, tu zwycięża nie ten, kto uderza, lecz ten, kto cierpi»”.
To przytoczenie zostało wyrwane z kontekstu całej tradycji. Św. Jan Złotousty w homiliach o Krzyżu podkreślał równocześnie konieczność ex opere operato (z dzieła dokonanego) sakramentów i życia w łasce: „Nie sam Krzyż zbawia, ale Krzyż złączony z łaską chrztu i godnym przyjmowaniem Ciała Pańskiego” (Homilia 85 na Ewangelię św. Jana). Tymczasem tekst sugeruje, jakoby Chrystus na krzyżu zawiesił wymagania sprawiedliwości, co jest jawnym zaprzeczeniem dogmatów o Odkupieniu.
Milczenie o stanie łaski – najcięższe oskarżenie
W całym tekście brak jakiejkolwiek wzmianki o necessitas medii (konieczności pośredniej) chrztu, stanie łaski uświęcającej czy zadośćuczynieniu za grzechy. Gdy autor pisze o „złoczyńcy, który otrzymał «rzutem na taśmę» zapłatę Miłości”, przemilcza fakt, iż Dobry Łotr spełnił trzy warunki sprawiedliwości Bożej: wyznanie win (confessio), skrucha doskonała (contritio) i zadośćuczynienie przez męczeństwo (satisfactio), jak nauczał św. Robert Bellarmin (De Controversiis, Tom III).
Najjaskrawszym przejawem modernizmu jest stwierdzenie: „Jeśli nie masz dziś zgody na tą dziwną sprawiedliwość, nie zasiądziesz do stołu. Będziesz czekał w «poczekalni»”. To czysta fantazjologia, sprzeczna z dogmatem o czterech rzeczach ostatecznych: „Po śmierci następuje natychmiastowy sąd szczegółowy, po którym dusza idzie do nieba, czyśćca lub piekła” (Katechizm Rzymski, cz. I, rozdz. VI). Nie istnieje żadna „poczekalnia” – koncept ten pochodzi z sekt protestanckich i gnostyckich.
Językowe symptomy teologicznej zgnilizny
Retoryka tekstu zdradza naturalistyczną mentalność. Określenia takie jak „nowy bukłak”, „zgoda na sprawiedliwość” czy „dużo ciernia, pychy, jest we mnie” redukują życie duchowe do psychologicznej autoterapii. Tymczasem Pius XII w encyklice Humani Generis potępił „błędy tych, którzy zanadto ufając ludzkim siłom rozumu, nie wahają się podnosić wątpliwości co do objawienia Bożego” (pkt 2).
Wezwanie do odpowiedzi „jak Marja: «Niech mi się stanie według Słowa Boga»” (z błędną pisownią imienia) stanowi skandaliczne nadużycie tekstu Łk 1:38. Święta Boża Rodzicielka wyrażała posłuszeństwo objawionej woli Bożej, nie zaś subiektywnemu przeżyciu „zgody” na relatywizację sprawiedliwości. To kolejny przykład posoborowego zawłaszczania terminów katolickich dla promocji herezji.
Systemowy owoc apostazji posoborowej
Przedstawiona w artykule wizja to logiczna konsekwencja soborowej rewolucji. Gdy Paweł VI ogłosił w „Lumen Gentium” (16), że „ci również mogą osiągnąć wieczne zbawienie, którzy nie znając Ewangelii (…) szczerym sercem szukają Boga”, otworzył furtkę dla relatywizacji wszystkich dogmatów. Jak trafnie diagnozował św. Pius X: „Moderniści mieszają wszystko w chaosie: łaska natury, religia naturalna z nadprzyrodzoną, filozofię z wiarą” (Encyklika Pascendi, 6).
Tekst ks. Skurasa to nie tylko błąd teologiczny – to przejaw systemowej apostazji „neo-kościoła”, który odrzucił zasadę świętego Pawła: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9:16), zastępując ją humanitarną mgłą „dialogu” i „empatii”. W miejsce jasnej nauki o konieczności chrztu (Mk 16:16), stanu łaski (J 3:5) i uczynków (Jk 2:24) proponuje się sentymentalną karykaturę Boga – arbitralnego i kapryśnego, który nagradza „rzutem na taśmę” bez obiektywnych kryteriów.
W świetle niezmiennego Magisterium Kościoła, artykuł ten stanowi jawny akt zdrady depozytu wiary. Jak ostrzegał Papież Pius XI: „Porzucenie Królestwa Chrystusowego prowadzi do rozkładu państw i narodów” (Encyklika Quas Primas, 18). Dopóki struktury okupujące Watykan nie powrócą do integralnego wyznania wiary, ich „duchowość” pozostanie satanicką parodią prawdziwej religii.
Za artykułem:
Bóg niesprawiedliwy (opoka.org.pl)
Data artykułu: 18.08.2025
