Andrea Riccardi gloryfikuje uzurpatora Leona XIV wbrew doktrynie katolickiej

Portal Sant’Egidio (19 sierpnia 2025) przedstawia wypowiedź Andrea Riccardiego, założyciela modernistycznej organizacji Sant’Egidio, gloryfikującego „papieża” Leona XIV (Roberta Prevosta) jako „odpowiedź na ludzki i religijny niepokój”. Riccardi twierdzi, iż spokój uzurpatora „zaspokaja zapotrzebowanie religijne”, wskazując na sukces „Światowych Dni Młodzieży” i beatyfikację kongijskiego aktywisty Floriberta jako rzekome przejawy żywotności „Kościoła Nowego Adwentu”. Całość stanowi klasyczny przykład naturalistycznej redukcji misji Kościoła do terapii społecznych niepokojów.

Uznanie uzurpacji za źródło pokoju jako akt apostazji

Riccardi bezwstydnie afirmuje nielegalną sukcesję Prevosta na tronie Piotrowym, pomimo faktu, iż linia uzurpatorów zaczęła się od antypapieża Jana XXIII. Pastor Aeternus Soboru Watykańskiego I stanowi nieodwołalnie:

„Jeśliby ktoś (…) powiedział, że nie jest z ustanowienia samego Chrystusa Pana, czyli z prawa boskiego, że św. Piotr ma wieczystych następców w prymacie nad całym Kościołem (…) niech będzie wyklęty”

(Denz. 1825). Tymczasem Riccardi, powołując się na „sukces” zgromadzenia w Tor Vergata, czyni z Prevosta orędownika pokoju – podczas gdy prawdziwy Kościół naucza, że pax Christi in regno Christi (pokój Chrystusa jest w królestwie Chrystusa), a wszelka władza nieuznająca społecznego panowania Chrystusa Króla jest z natury buntownicza (Pius XI, Quas Primas).

Naturalistyczne wypaczenie pojęcia pokoju

Gdy Riccardi deklaruje:

„Spokój Leona przejawia się jako spokój wierzącego, mimo że jest bardzo zaniepokojony stanem świata”

, stosuje klasyczną modernistyczną metodę subiektywizacji wiary. Prawdziwy pokój nie jest stanem psychicznym, lecz tranquillitas ordinis (spokojem porządku) opartym na poddaniu narodów pod panowanie Chrystusa (św. Augustyn, De Civitate Dei). Wypowiedź uzurpatora:

„Zło nie zwycięży”

– pozbawiona jest jakiegokolwiek odniesienia do konieczności nawrócenia heretyków, schizmatyków i pogan, stanowiąc pusty slogan w duchu fałszywego ekumenizmu potępionego w Mortalium Animos Piusa XI.

Demolowanie dogmatu o jedyności Kościoła

Szczególnie obrzydliwa jest teza, jakoby

„praca Kościoła miała charakter społeczny, a także duchowy i religijny”

. To jawne odrzucenie nauki Piusa XII z Mystici Corporis Christi, który definiował Kościół jako „corpus Christi mysticum (mistyczne Ciało Chrystusa) powołane wyłącznie do zbawiania dusz. „Błogosławieństwo” Floriberta – aktywisty politycznego – odsłania całkowite zerwanie z katolickim rozumieniem świętości, która wymaga heroiczności cnót i potwierdzenia cudami (Benedykt XIV, De Servorum Dei Beatificatione).

Sant’Egidio jako laboratorium antykościoła

Należy przypomnieć, że sama Wspólnota Sant’Egidio – określana przez Riccardiego jako „Kościół ubogich” – jest masońskim tworem propagującym:

1. Dialog międzyreligijny sprzeczny z dekretem Lamentabili św. Piusa X (potępienie tezy 65: „Chrześcijaństwo nie różni się od innych religii prawdziwymi dogmatami”)
2. „Pokój” oparty na oświeceniowych ideach praw człowieka, nie zaś na królewskim majestacie Chrystusa
3. Synkretyzm religijny podczas modlitw w Asyżu, jawiący się jako sacrilegium (świętokradztwo) wobec Pierwszego Przykazania

Teologia wykreowana na potrzeby globalizmu

Gdy Riccardi chwali „połączenie migrantów z nadzieją w świecie”, powiela marksistowską tezę o „opcji preferencyjnej na rzecz ubogich” całkowicie obcą katolickiej nauce społecznej. Leon XIII w Rerum Novarum nauczał o obowiązkach stanu i harmonii społecznej, nie zaś o rewolucji klasowej. „Spokój” Prevosta okazuje się w istocie kapitulacją przed neomarksizmem, co uwidacznia się w próbach mediacji z putinowską Rosją – reżimem jawnie prześladującym katolików.

Totalne milczenie o grzechu i łasce

Najcięższym oskarżeniem wobec całego wywodu jest całkowite przemilczenie nadprzyrodzonej misji Kościoła. Ani razu nie pada słowo „nawrócenie”, „grzech”, „ofiara przebłagalna” czy „sąd ostateczny”. W miejsce Chrystusa Odkupiciela stawia się Prevosta jako terapeutę międzynarodowych napięć. Tymczasem Sobór Trydencki w dekrecie o usprawiedliwieniu stanowczo przypomina:

„Jeśli ktoś powie, że człowiek może być usprawiedliwiony przed Bogiem (…), bez łaski Bożej (…) niech będzie wyklęty”

(sess. VI, can. 1).

Fałszywa sukcesja apostolska jako źródło chaosu

Riccardi próbuje budować iluzję ciągłości między Prevostem a „bergogliem”, podczas gdy obaj są nielegalnymi najemnikami (por. J 10,1) pozbawionymi mandatu kluczy. Apostolicae Curae Leona XIII definitywnie stwierdza, że każde odstępstwo od formy sakramentalnej unieważnia sukcesję. Nowa „msza” Pawła VI, której Prevost jest gorliwym celebransem, została uznana przez kardynałów Ottavianiego i Baciego za „zdumiewające odejście od teologii trydenckiej”. Skoro zaś nie ma ważnej Eucharystii, nie może być prawowitego następcy Piotra.

Konkluzja: pokój bez Chrystusa Króla to bunt

Cała narracja Sant’Egidio odsłania duchową pustkę neo-kościoła, który – jak pisał św. Pius X w Pascendi – „przeniknięty jest duchem modernistycznej herezji”. Gloryfikacja Prevosta jako „medytującego człowieka nadziei” to perfidne zastąpienie Vicarius Christi (Namiestnika Chrystusa) przez „miłego facylitatora dialogu”. Jedyną odpowiedzią katolika może być nieustanne wołanie: Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat! (Chrystus zwycięża, Chrystus króluje, Chrystus rozkazuje) wraz z odrzuceniem wszelkich form współpracy z tą antykatolicką sektą.

Za artykułem:
Andrea Riccardi: spokój papieża Leona jest odpowiedzią na ludzki i religijny niepokój   (ekai.pl)
Data artykułu: 19.08.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.