Portal Tygodnik Powszechny (19 sierpnia 2025) publikuje tekst Wacława Oszajcy SJ pt. „Prośmy o dar rozumu”, w którym autor atakuje pobożność ludową skupioną na cudach i egzorcyzmach jako „głupotę ośmieszającą Kościół”. Artykuł stanowi klasyczny przykład modernistycznej redukcji chrześcijaństwa do naturalistycznej etyki, całkowicie odrzucającej nadprzyrodzony charakter Objawienia.
Naturalistyczna destrukcja fundamentów wiary
Oszajca posługuje się wybiórczo cytowanym fragmentem Listu do Hebrajczyków (12,5-6.11), by zasugerować, jakoby pouczenie Pańskie miało polegać na odrzuceniu nadprzyrodzoności:
„Tysiące ludzi wciąż ugania się za różnymi kaznodziejami, egzorcystami, cudotwórcami […] oczekując od nich cudów, które da się najspokojniej w świecie wyjaśnić bez uciekania się do «mocy nadprzyrodzonych». Tym samym ośmieszają Kościół”.
To stanowisko jawnie sprzeciwia się definicji wiary katolickiej: „Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy” (Hbr 11,1 – Wulgata). Kościół zawsze nauczał, że cuda stanowią mota credibilitatis (motywy wiarygodności), czego Sobór Watykański I wyraził dogmatycznie: „Aby zaś posłuszeństwo wiary było zgodne z rozumem, Bóg zrządził, że zewnętrznym znakom objawienia, to jest faktom boskim, a zwłaszcza cudom i proroctwom, towarzyszyły wewnętrzne pomocy Ducha Świętego” (Konst. Dei Filius, rozdz. 3).
Teologiczne samobójstwo sekty posoborowej
Autor posuwa się do bluźnierczego stwierdzenia:
„To nie cuda przekonują nas do Jezusa i nie one świadczą o boskości Jezusa, tylko Jego codzienne, świeckie przecież, życie”.
Jest to jawna negacja Chrystologicznych dogmatów soborów ekumenicznych. Św. Tomasz z Akwinu wykłada: „Boskość Chrystusa objawia się przede wszystkim przez cuda, w których w sposób oczywisty ukazuje się szczególna interwencja Boga” (Summa Contra Gentiles, I, 6). Papież Pius X potępił w dekrecie Lamentabili (1907) tezę modernistyczną, że „cuda nigdy nie mogą udowodnić boskiego pochodzenia chrześcijańskiej religii” (propozycja 57).
Milczenie o łasce i sakramentach jako wyznanie wiary
Szczególnie wymowne jest całkowite pominięcie w tekście:
- Nadprzyrodzonego charakteru sakramentów jako ex opere operato
- Obiektywnej rzeczywistości działania demonicznego (potwierdzonej przez Chrystusa w Ewangeliach)
- Urzędu egzorcysty ustanowionego przez samego Zbawiciela (Mt 10,1)
Papież Leon XIII w encyklice Divinum Illud Munus (1897) nauczał: „Kościół otrzymał od Boskiego Założyciela władzę wypędzania złych duchów, której używanie jest jednym z najważniejszych dowodów jego boskiego posłannictwa”. Milczenie na ten temat demaskuje naturalistyczną mentalność autora, całkowicie obcą katolickiej teologii.
Fałszywy ekumenizm jako podstawa argumentacji
Oszajca aprobująco cytuje hasło „Chrystus tak, Kościół nie”, które stanowi kwintesencję herezji modernizmu:
„Wynika z niego, że nadal istnieje «zapotrzebowanie» na Chrystusa, ale coraz słabsze na Kościół”.
Tymczasem św. Cyprian z Kartaginy ostrzegał: „Nie może mieć Boga za ojca ten, kto nie ma Kościoła za matkę” (De Unitate Ecclesiae, 6). Papież Pius IX w encyklice Quanto Conficiamur Moerore (1863) potępił „zgubny błąd”, jakoby „mogliby być zbawieni ludzie znajdujący się poza prawdziwym Kościołem Chrystusa”.
Antykatolicka krytyka „głupoty” jako odwrócenie porządku łaski
Tekst operuje typowo modernistyczną retoryką przeciwstawiania „prawdziwej duchowości” „zabobonnej pobożności”. Oszajca pisze:
„To, co głupie, nie może być pobożne”.
Ta teza stoi w jaskrawej sprzeczności z nauczaniem św. Pawła: „To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi” (1 Kor 1,25). Papież Pius XII w encyklice Humani Generis (1950) potępił próby „dostosowania doktryny katolickiej do wymogów nowoczesnej nauki i filozofii”, co stanowi sedno argumentacji autora.
Demontarz posoborowej pseudo-teologii
Cały wywód Oszajcy stanowi żywą ilustrację słów św. Piusa X, który w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907) demaskował modernizm jako „syntezę wszystkich herezji”. Redukcja chrześcijaństwa do etycznego humanitaryzmu, negacja nadprzyrodzoności, ośmieszanie pobożności ludowej – wszystkie te elementy składają się na programowy antykatolicyzm sekty posoborowej.
Jak nauczał papież Leon XIII: „Prawdziwa wiara nie może się obejść bez cudów, ponieważ przez nie, jak przez najpewniejsze znaki, daje się poznać boskie pochodzenie religii chrześcijańskiej” (Encyklika Aeterni Patris, 1879). Artykuł w Tygodniku Powszechnym jest więc nie tylko błędny teologicznie, ale stanowi akt apostazji od fundamentalnych prawd wiary katolickiej.
Za artykułem:
Głupota w Kościele wciąż jest w cenie. Dlatego prośmy o dar rozumu (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 19.08.2025
