Portal eKAI (20 sierpnia 2025) informuje o wypisaniu ze szpitala „kardynała” Antonio Cañizaresa Llovery po dwutygodniowej hospitalizacji. Archidiecezja Walencji zapewnia o „pomyślnym rozwoju sytuacji zdrowotnej” i zachęca wiernych do modlitw o „całkowite wyzdrowienie”. Artykuł wymienia pełną posługę duchownego w strukturach posoborowych, w tym prefekturę Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów oraz zarządzanie archidiecezjami Toledo i Walencją.
Teatr pozorów w obliczu wieczności
„Situacja zdrowotna rozwija się pomyślnie” – biurokratyczne sformułowanie archidiecezji Walencji demaskuje całkowitą utratę nadprzyrodzonej perspektywy, zastąpionej medykalizacją rzeczywistości. Kościół katolicki nauczał niezmiennie: Memento mori (pamiętaj o śmierci), zaś św. Alfons Liguori w Przygotowaniu do śmierci podkreślał: „W chwili śmierci rozstrzyga się los wieczności”. Tymczasem posoborowie redukuje człowieka do poziomu biologicznego organizmu, przemilczając kluczowe pytania o stan łaski uświęcającej, ważność sakramentów pokuty i namaszczenia chorych oraz konieczność przygotowania na Sąd Ostateczny.
Nieważność sakramentalna i nielegalność urzędów
Cañizares przyjął „święcenia kapłańskie” w 1971 r. po wprowadzeniu Pontificalis Romani przez Pawła VI – dokumentu potępionego przez teologów jako unieważniający sakrament święceń przez zmianę materii i formy. Jak wykazał arcybiskup Marcel Lefebvre w Liście otwartym do zagubionych katolików (1979): „Nowe święcenia nie są już sakramentem, lecz pustym obrzędem protestantyzującym”. Stąd wszelkie „posługi” Llovery jako „biskupa” Granady (1996), Toledo (2002) czy Walencji (2014) są kanonicznym i teologicznym fiaskiem.
Demoniczna ciągłość anty-Kościoła
Pełnienie funkcji prefekta Kongregacji ds. Kultu Bożego przez Cañizaresa (2008-2014) stanowi jawny przykład kontynuacji soborowej destrukcji. To właśnie ta instytucja odpowiedzialna jest za:
- Promocję „mszy” posoborowej – Novus Ordo Missae potępionej przez kardynałów Ottavianiego i Baciego w Krytycznej Analizie Nowego Porządku Mszy (1969) jako „znaczne oddalenie od teologii katolickiej”
- Legalizację profanacji Komunii Świętej przez przyjmowanie na rękę
- Synkretyzm liturgiczny zaaprobowany instrukcją Ecclesia de Mysterio (1997)
Jak ostrzegał Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907): „Moderniści usiłują zniszczyć wszelką instytucję kościelną”.
Polityka modlitewnych pozorów
Wezwanie do „modlitwy o całkowite wyzdrowienie” brzmi szczególnie bluźnierczo w kontekście permanentnej świętokradztwa, jakim jest sprawowanie nieważnych sakramentów. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 83) nauczał, że modlitwa jest aktem cnoty religijnej, która „wymaga stanu łaski uświęcającej”. Tymczasem kapłan pozbawiony ważnych święceń – jak Cañizares – nie może sprawować Ofiary Mszy Świętej ani godnie modlić się w imieniu Kościoła.
Duchowa pustka jako owdowienie Kościoła
„Dziękujemy za oznaki sympatii” – fraza ta odsłania czysto humanitarny charakter neo-kościoła, który zamienił kult Boga w Trójcy Jedynego na kult ludzkiej życzliwości. Pius XI w encyklice Quas Primas (1925) jednoznacznie stwierdzał: „Pokój Chrystusa jest tylko w Królestwie Chrystusa”. Tymczasem posoborowie, odrzuciwszy społeczne panowanie Chrystusa Króla, proponuje społeczeństwu bez Boga jedynie puste gesty koleżeńskiej uprzejmości. Jak prorokował Leon XIII w Humanum Genus (1884): „Odstąpienie od Boga nieuchronnie prowadzi do zaniku miłości braterskiej”.
Za artykułem:
Kard. Cañizares wypisany ze szpitala (ekai.pl)
Data artykułu: 20.08.2025
