Portal LifeSiteNews (21 sierpnia 2025) relacjonuje działalność Antonio „Tonio” de Mello, założyciela wspólnoty Jesus Menino w Brazylii, który adoptował 47 „inaczej sprawnych” dzieci. Artykuł apeluje o wsparcie finansowe na remont zniszczonych dormitoriów, podkreślając heroiczną postawę de Mello jako obrońcy życia w „kulturze śmierci”. **Pomimo pozorów pobożności, inicjatywa ta stanowi klasyczny przykład modernistycznej redukcji miłosierdzia chrześcijańskiego do świeckiego aktywizmu, całkowicie odciętego od nadprzyrodzonego celu Kościoła.**
Antropocentryczna pseudocharytatywność zamiast zbawienia dusz
Artykuł operuje językiem typowym dla posoborowej deformacji miłosierdzia:
„Tonio’s beautiful family can continue to thrive with a roof above their head as they serve as a counter witness to this culture of death.”
W tekście **ani razu nie pojawia się kluczowy cel istnienia każdej katolickiej instytucji: zbawienie dusz poprzez łaskę uświęcającą**. Brak jakichkolwiek wzmianek o:
– stanie łaski uświęcającej podopiecznych
– regularnym przystępowaniu do sakramentów
– formacji doktrynalnej zgodnej z Depositum Fidei
– duchowym zwalczaniu grzechu wśród wychowanków
Papież Pius XI w encyklice Caritate Christi Compulsi (1932) przypominał: „Cała działalność charytatywna pozbawiona dążenia do uświęcenia bliźniego jest jak ciało bez duszy”. Tymczasem de Mello, występujący na marszach życia organizowanych przez struktury neo-kościoła, redukuje obronę życia do samego wymiaru biologicznego, milcząc o obowiązku chrztu i katolickiego wychowania tych dusz.
Modernistyczna semantyka jako narzędzie relatywizacji
Redakcja stosuje świadomie zniekształconą terminologię:
„differently abled children” (dzieci inaczej sprawne)
To ewidentne narzucenie językowych norm progresywizmu, sprzeczne z katolickim realizmem. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (I, q. 85, a. 6) uczy: „Nazwać rzecz po imieniu to początek mądrości”. Zamiana terminu „niepełnosprawni” na „inaczej sprawni” to nie tylko semantyczna manipulacja, ale przyjęcie założeń kultury śmierci, która przez relatywizację pojęć przygotowuje grunt pod eugenikę.
Teologiczne bankructwo „świadectwa” de Mello
Wypowiedzi samego założyciela demaskują naturalistyczne fundamenty jego działań:
„A nation that promotes the death of innocent people or disabled people is not a developing nation, but a dead nation.”
Absolutne pominięcie Chrystusa Króla jako fundamentu ładu społecznego! Papież Pius XI w Quas Primas (1925) ogłosił dogmatycznie: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym”, tymczasem de Mello głosi świecką wizję rozwoju narodów oderwaną od ich obowiązku publicznego wyznawania wiary. Co więcej, jego współpraca z marszami życia organizowanymi przez struktury posoborowe czyni go współuczestnikiem modernistycznej mistyfikacji, gdzie obrona życia biologicznego staje się alibi dla tolerancji wobec herezji.
Milczenie o największym zagrożeniu: utracie łaski uświęcającej
Najcięższym zarzutem wobec całej inicjatywy jest całkowite przemilczenie kwestii wiecznego potępienia. Artykuł skupia się wyłącznie na doczesnych warunkach bytowych, podczas gdy według katolickiej doktryny:
– Nieochrzczone dzieci niepełnosprawne (w tym ofiary aborcji) idą do limbus infantium (kraju dzieci), pozbawione oglądania Boga
– Działalność charytatywna bez prowadzenia dusz do sakramentów jest duchowo bezpłodna
Kanon 750 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku nakazuje: „Podstawowym obowiązkiem każdej instytucji katolickiej jest zapewnienie wiernym dostępu do ważnych sakramentów udzielanych przez kapłanów w stanie łaski”. Tymczasem w całym materiale brak informacji o kapłanie sprawującym Najświętszą Ofiarę w tradycyjnym rycie, co sugeruje współpracę z posoborowym pseudo-duchowieństwem.
Systemowa apostazja w działaniu
Opisywana inicjatywa doskonale wpisuje się w logikę soborowej rewolucji, gdzie:
1. Redukcja Kościoła do NGO (art. 1 konstytucji Gaudium et Spes)
2. Zamiana zbawienia na „rozwój człowieczeństwa” (art. 3 Gaudium et Spes)
3. Substytucja królestwa Chrystusowego „godnością osoby ludzkiej” (art. 12 Gaudium et Spes)
Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907) ostrzegał: „Moderniści przez akcentowanie miłosierdzia bez sprawiedliwości tworzą karykaturę religii, gdzie Bóg staje się jedynie służką ludzkich potrzeb”. Właśnie tę herezję wciela w życie wspólnota Jesus Menino, która – być może nieświadomie – staje się narzędziem demontażu katolickiej eschatologii.
Za artykułem:
Help rebuild the home of Brazil’s beloved pro-life warrior and his 47 adopted children (lifesitenews.com)
Data artykułu: 21.08.2025
