Portal Opoka (21 sierpnia 2025) prezentuje komentarz ks. Tomasza Jaklewicza do fragmentu Ewangelii o najważniejszym przykazaniu miłości. Autor, powołując się na Benedykta XVI i o. Józefa Augustyna, rozwija koncepcję wzajemnego powiązania miłości Boga i bliźniego, akcentując również potrzebę „miłości siebie samego”. Całość utrzymana jest w duchu psychologizującego humanizmu, całkowicie pomijającego nadprzyrodzony wymiar łaski i obowiązku ewangelizacji.
Naturalistyczne zawężenie miłości do sfery psychologicznej
Ks. Jaklewicz redukuje caritas (miłość nadprzyrodzona) do emocjonalno-terapeutycznego procesu samorealizacji, pisząc: „Miłość polega na poznaniu, szacunku, trosce, odpowiedzialności. Dokładnie to samo trzeba odnieść do siebie”. Tymczasem Summa Theologica św. Tomasza z Akwinu (II-II, q. 23, a. 1) definiuje miłość chrześcijańską jako amor amicitiae (przyjaźń opartą na łasce) skierowaną ku Bogu i – przez Niego – ku bliźniemu. Pominięcie stanu łaski uświęcającej jako koniecznego warunku prawdziwej miłości nadprzyrodzonej zdradza modernistyczne przesunięcie akcentu z obiektywnego porządku zbawienia na subiektywne doświadczenie.
„Benedykt XVI wyjaśnia, że miłość bliźniego polega na tym, że «kocham w Bogu i z Bogiem również innego człowieka»”
Powołanie się na uzurpatora „Benedykta XVI” (Josepha Ratzingera) jest szczególnie jaskrawym nadużyciem. Jak podkreśla papież Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907), moderniści systematycznie zastępują rzeczywistą miłość Boga „uczuciem religijnym” oderwanym od dogmatów. Ratzinger w swojej książce Deus Caritas Est (2005) rozwijał właśnie tę heretycką tezę o „ewolucji miłości” odrzucającą scholastyczne rozróżnienie między agape a eros.
Milczenie o konieczności przynależności do Kościoła Katolickiego
Najcięższym zarzutem jest całkowite przemilczenie dogmatu Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia) potwierdzonego przez papieża Bonifacego VIII w bulli Unam Sanctam (1302) oraz przez Piusa IX w Singulari Quidem (1856). Autor sugeruje, że miłość bliźniego może istnieć niezależnie od stanu łaski uświęcającej i praktyki sakramentalnej, co stanowi jawny przejaw indifferentyzmu religijnego potępionego przez Grzegorza XVI w Mirari Vos (1832).
Gdy komentator pisze: „Każda moja ludzka miłość musi być jakoś podczepiona pod miłość ku Niemu”, używa typowo modernistycznego języka „doświadczenia religijnego” zamiast mówić wprost o necessitate medii (konieczności pośredniej) przynależności do Mistycznego Ciała Chrystusa. Jak wykazuje św. Robert Bellarmin w De Controversiis (Tom III, ks. III), miłość bez wiary katolickiej jest jedynie naturalną cnotą, niezdolną do zjednoczenia z Bogiem.
Fałszywa ekumeniczna interpretacja Starego Testamentu
Stwierdzenie, że „Żydzi doliczyli się w Torze aż 613 przykazań” wprowadza czytelnika w błąd co do statusu judaizmu po Odkupieniu. Sobór Trydencki w dekrecie o Piśmie Świętym (1546) oraz papież Benedykt XIV w Ex Quo Primum (1756) jednoznacznie potępili żydowskie interpretacje Pisma odrzucające mesjaństwo Chrystusa. Tymczasem autor traktuje Talmudyczną liczbę taryag micwot jako równoległą do chrześcijańskiej moralności, co stanowi naruszenie kanonu VII Soboru Laterańskiego IV (1215) zakazującego dysput teologicznych z Żydami bez wyraźnej przyczyny.
Psychologizacja życia duchowego
Wprowadzenie wątku „miłości własnej” poprzez cytat o. Augustyna: „Człowiek, który nie kocha swojego życia, nie potrafi być bezinteresowny” to jawny przejaw pelagiańskiego zaufania w naturalne siły człowieka. Św. Augustyn w De Natura et Gratia (415 r.) dowodził, że po grzechu pierworodnym żadna prawdziwa miłość nie jest możliwa bez łaski odkupieńczej. Tymczasem autor przedstawia miłość siebie jako autonomiczną cnotę, podczas gdy – jak uczy św. Bernard z Clairvaux w De diligendo Deo – prawdziwa miłość własna polega na odium sui (nienawiści do grzesznej natury) dla osiągnięcia zjednoczenia z Bogiem.
Demolowanie hierarchii celów nadprzyrodzonych
Tekst całkowicie ignoruje klasyczną zasadę propter quod unumquodque tale, et illud magis (ze względu na co coś jest dobre, samo jest bardziej dobre), która w teologii moralnej oznacza nadrzędność miłości Boga nad miłością bliźniego. Jak precyzuje św. Franciszek Salezy w Traktacie o miłości Bożej (Księga X, rozdz. XI), nawet miłość do nieprzyjaciół ma wartość tylko o tyle, o ile jest aktem posłuszeństwa wobec Boga. Tymczasem u Jaklewicza obie miłości zostają zrównane w typowo protestanckim duchu, co Pius XI w Mortalium Animos (1928) nazwał „fałszywym irenizmem podkopującym jedność wiary”.
Symptom głębszej apostazji
Przedstawiona interpretacja nie jest przypadkowym błędem, ale koniecznym owocem soborowej rewolucji. Już w 1965 roku „papież” Paweł VI w przemówieniu na zakończenie Soboru Watykańskiego II głosił, że „religią Boga Człowieka stanie się religia człowieka, który czyni siebie Bogiem”. Tekst Jaklewicza doskonale wpisuje się w ten paradygmat, zastępując regnum Christi (królestwo Chrystusa) antropocentrycznym kultem „człowieka samo zbawiającego się przez emocjonalne relacje”.
Jak podsumowuje papież św. Pius X w encyklice Editae Saepe (1910): „Miłość bez prawdy jest sentymentalną wydmuszką, herezją w praktyce”. Brak jakiegokolwiek nawiązania do konieczności walki z heretykami (Kanony Laterańskie III, 1179), obowiązku nawracania niewiernych (Mk 16:15) i praktyki pokutnej stanowi dowód całkowitego zerwania z katolicką ortodoksją na rzecz synkretycznej religii człowieczeństwa.
Za artykułem:
Będziesz kochał (opoka.org.pl)
Data artykułu: 21.08.2025
