Portal eKAI (21 sierpnia 2025) relacjonuje śmierć Józefa Kowalczyka, przedstawiając go jako wybitnego hierarchę zaangażowanego w odbudowę struktur kościelnych w Polsce po 1989 roku. Wychwalane są jego osiągnięcia: konkordat z 1993 roku, reforma administracyjna diecezji oraz działania ekumeniczne. Artykuł przemilcza jednak całkowicie nadprzyrodzony wymiar Kościoła, redukując jego misję do poziomu świeckiej instytucji administracyjnej i politycznego negocjatora.
Nielegalna sukcesja apostolska modernistycznej hierarchii
Józef Kowalczyk przyjął „sakrę biskupią” 20 października 1989 roku z rąk Karola Wojtyły, który – jako antypapież wyniesiony przez soborową rewoltę – nie posiadał żadnej władzy jurysdykcyjnej w Kościele Katolickim. Jak uczy Pius XII w konstytucji apostolskiej Sacramentum Ordinis, ważność święceń wymaga nie tylko poprawnej materii i formy, ale także intencji czynienia tego, co czyni Kościół. Tymczasem sobór watykański II zanegował ofiarniczy charakter kapłaństwa (por. konstytucja Lumen Gentium 28), co podważa intentionem faciendi quod facit Ecclesia (zamiar czynienia tego, co czyni Kościół). Już Leon XIII w bulli Apostolicae Curae (1896) potępił jako nieważne święcenia anglikańskie właśnie z powodu zmienionej intencji. Ta sama zasada stosuje się do całej posoborowej pseudo-hierarchii.
„Jako kierownik Sekcji Polskiej Sekretariatu Stanu, brał udział w licznych zagranicznych pielgrzymkach Ojca Świętego Jana Pawła II”
Udział Kowalczyka w „pielgrzymkach” Wojtyły stanowi akt współpracy z antykościołem. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice (II, 30) naucza: „Jak nie wolno słuchać antychrysta, tak nie wolno słuchać tego, kto jawnie jest heretykiem”. Jan Paweł II publicznie naruszał pierwsze przykazanie Dekalogu poprzez modły z idolatrami w Asyżu (1986), co Pius XI w Quas Primas nazwał „świętokradzką zdradą jedynego Zbawiciela”.
Konkordat jako narzędzie apostazji narodowej
Chwalony w artykule konkordat z 1993 roku stanowi akt zdrady kryteriów katolickiego państwa. Dokument bazuje na soborowej zasadzie „wzajemnej autonomii instytucji państwowych i kościelnych”, co jest bezpośrednim zaprzeczeniem encykliki Immortale Dei Leona XIII: „Państwo winno być religijnie katolickie, wyłącznie katolickie, oraz wykluczać legalnie wszelkie inne kulty”. Pius IX w Quanta Cura potępił jako „szaleństwo” twierdzenie, że „wolność sumienia i kultów jest prawem należnym każdemu człowiekowi”. Tymczasem konkordat Kowalczyka przyznaje prawa „innym Kościołom”, co czyni zeń narzędzie religijnego indyferentyzmu.
Reforma diecezjalna: destrukcja katolickiej tożsamości
Przeprowadzona w 1992 roku reforma struktur kościelnych pod hasłem „zbliżenia biskupów do wiernych” realizowała modernistyczną agendę kolegialności z Lumen Gentium 22, odrzucającą monarchiczną strukturę Kościoła. Vaticanum I w konstytucji Pastor Aeternus (Rozdz. 3) definiuje nieomylnie: „Kościół Chrystusa to nie federacja równych sobie kościołów partykularnych, lecz jedyna owczarnia pod jednym pasterzem”. Utworzenie metropolii bizantyńsko-ukraińskiej w 1996 roku to akt zdrady unii florenckiej (1439), która nakazywała grekom podporządkowanie się rzymskiej jurysdykcji.
„Patronował również innym inicjatywom międzyreligijnym i ekumenicznym jak Dni Judaizmu czy polsko-niemiecka pielgrzymka szlakiem Ottona III”
Te działania stanowią jawną apostazję. Pius XI w Mortalium Animos zakazuje katolikom udziału w ekumenizmie: „Nie wolno przyczyniać się do tego, by heretycy utwierdzali się w przekonaniu, że ich Kościół jest jednym z odłamów Kościoła Chrystusowego”. Pielgrzymka szlakiem Ottona III – cesarza koronowanego w Gnieźnie – to bluźniercze zawłaszczenie symboliki Sacrum Imperium dla celów relatywizacji wiary.
Kult człowieka zamiast kultu Boga
Artykuł wychwala zaangażowanie Kowalczyka w promocję „świętego” Jana Pawła II poprzez izby pamięci i relikwie. Tymczasem Kongregacja Świętego Oficjum pod Piusem XII nakazała usunięcie z ołtarzy wszystkich relikwii niekanonizowanych oficjalnie przez Kościół (instrukcja De cultu servorum Dei, 1939). Fałszywy kult Wojtyły, który publicznie całował koran (14.05.1999), podlega ekskomunice na mocy kanonu 2314 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku za propagowanie herezji.
Podsumowanie: urzędnik destrukcji zamiast pasterza
Biografia Kowalczyka to modelowy przykład funkcjonariusza neo-kościoła: wyszkolonego w posoborowym prawie kanonicznym, zaangażowanego w dialog z komunistami (współpraca z PRL od 1969 roku!), architekta konkordatu ze świeckim państwem i reform prowadzących do likwidacji katolickiej tożsamości Polski. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi, moderniści „niszczą wiarę nie poprzez otwarty sprzeciw, lecz poprzez stopniowe wypaczanie pojęć”. Milczenie artykułu o stanie łaski, obowiązku publicznego wyznawania wiary i wiecznym przeznaczeniu dusz demaskuje prawdziwy cel tej posługi: budowę naturalistycznej religii człowieka bez Krzyża i Odkupienia.
Za artykułem:
Abp Józef Kowalczyk nie żyje (ekai.pl)
Data artykułu: 21.08.2025
