Uroczystości pogrzebowe w neo kościele jako akt apostazji
Portal eKAI (21 sierpnia 2025) relacjonuje kondolencje przewodniczącego Konferencji „Episkopatu Polski” Tadeusza Wojdy po śmierci „abp.” Józefa Kowalczyka, nazywając zmarłego „ważną postacią w Kościele w Polsce”, „bliskim współpracownikiem św. Jana Pawła II” oraz przypisując mu zasługi dla „Kościeła odradzającego się podczas przemian ustrojowych”. W tekście powołano się na fragment posoborowej prefacji pogrzebowej, pomijając całkowicie katolicką naukę o Sądzie Ostatecznym i konieczności modlitwy za dusze czyśćcowe.
Naturalistyczny kult człowieka zamiast modlitwy za zmarłych
„choć nas zasmuca nieunikniona konieczność śmierci, znajdujemy pociechę w obietnicy przyszłej nieśmiertelności” – ten cytat z posoborowej prefacji, przywołany przez „abp.” Wojdę, stanowi bezpośrednie zaprzeczenie katolickiej eschatologii. Jak nauczał św. Robert Bellarmin: „Trzy są sądy Boże: szczegółowy zaraz po śmierci, drugi przy końcu świata, trzeci przez sakrament pokuty” (De controversiis, Tom III). Tymczasem tekst całkowicie pomija obowiązek modlitwy za duszę zmarłego, sprowadzając rzeczywistość śmierci do sentymentalnej „pociechy” w duchu naturalizmu teologicznego potępionego przez św. Piusa X w encyklice Pascendi.
Fałszywe tytulatury i nieistniejące urzędy
Stosowanie określeń „Prymas Senior” czy „Prymas Polski” wobec Kowalczyka stanowi jawną uzurpację, gdyż urząd Prymasa Polski zniesiony został przez Piusa XII w 1948 roku (konkordat z PRL). Jak podkreślał kard. Alfredo Ottaviani: „Żadna władza na ziemi nie ma prawa zmieniać prawa Bożego ani struktur ustanowionych przez Chrystusa dla Jego Kościoła” (Institutiones iuris publici ecclesiastici). Tytułowanie Wojtyły „Ojcem Świętym” i „świętym” jest podwójnym bluźnierstwem wobec faktu, iż ten antypapież został „kanonizowany” przez strukturę pozbawioną władzy kluczy.
Modernistyczna hagiografia współpracowników apostazji
Chwalenie Kowalczyka za współpracę z „papieżem” Wojtyłą podczas „przemian ustrojowych” odsłania polityczną agendę sekty posoborowej. Jak wykazał Marcel Lefebvre w liście do kard. Ratzingerera z 1987 roku: „Watykan stał się agentem demoliberalizmu, zdradzając misję ustanowienia Królestwa Chrystusa Króla”. Gloryfikacja dyplomatycznej służby Kowalczyka dla rewolucyjnego reżimu JP2 potwierdza tezę Piusa XI z Quas Primas, że „państwa odwróciły się od Kościoła, kiedy Kościół odwrócił się od Chrystusa Króla”.
Demonstracja nieważności sakramentalnej
Wspomnienie o „relikwiach św. Wojciecha” w kontekście posługi Kowalczyka stanowi świętokradzką profanację. Św. Wojciech, prawdziwy męczennik wiary katolickiej, został tu instrumentalnie użyty do legitymizacji kapłana wyświęconego według nieważnych posoborowych rytów. Jak stwierdziła Święta Kongregacja Soboru w 1894 roku: „Święcenia udzielone bez zachowania formy substancjalnej są nieważne” (Responsa ad dubia). Tymczasem ryt święceń zmieniony przez Pawła VI w 1968 roku został wyraźnie potępiony przez teologów jako „niezdolny do przekazania charakteru sakramentalnego” (kard. Ottaviani, Krytyczne studium Novus Ordo Missae).
Teologia milczenia jako wyznanie wiary
Całkowite pominięcie w kondolencjach takich pojęć jak: stan łaski uświęcającej, konieczność sakramentu ostatniego namaszczenia, obowiązek zadośćuczynienia za grzechy – stanowi najbardziej wymowny przejaw dogmatycznej apostazji. Jak nauczał św. Alfons Liguori: „Największym miłosierdziem wobec zmarłych jest ofiarowanie za nich Mszy Świętej, gdyż tylko Krew Chrystusa może oczyścić dusze w czyśćcu cierpiące” (Przygotowanie na śmierć). Tymczasem sekta posoborowa zastąpiła modlitwę za zmarłych biurokratycznymi kondolencjami, co Pius XII nazwałby „pogańskim rytuałem pogrzebowym” (Mystici Corporis Christi).
Za artykułem:
Kondolencje przewodniczącego Episkopatu po śmierci abp. Józefa Kowalczyka (vaticannews.va)
Data artykułu: 21.08.2025
