„Miłosierdzie” dla gwałciciela – potępienie dla ofiar: skandal w Tuluzie obnaża głębię apostazji

Portal LifeSiteNews (20 sierpnia 2025) informuje o wycofaniu nominacji „księdza” Dominique Spiny – skazanego w 2006 r. za gwałt na 16-letnim chłopcu – na stanowisko kanclerza archidiecezji tuluskiej i delegata ds. duszpasterstwa małżeństw. Decyzję „arcybiskupa” Guy de Kerimela unieważniono po masowych protestach wiernych i ofiar pedofilii, jednak uzurpator bronił „nominacji z miłosierdzia” jako „znaku nadziei dla sprawców” oraz publicznie przepraszał zbrodniarza za „nieznalezienie mu miejsca”. Ten obsceniczny teatr „pastoralnej troski” o gwałciciela stanowi logiczny finał soborowego kultu człowieka i totalnej negacji nadprzyrodzonego porządku.

Zdrada duszpasterska jako owoc posoborowego modernizmu

„Arcybiskup” Guy de Kerimel w oficjalnym oświadczeniu z 16 sierpnia potwierdza, że:

„Moja decyzja została odebrana przez wiele osób jako policzek wymierzony ofiarom nadużyć seksualnych; przepraszam ofiary. To oczywiście nie był mój zamiar”.

Jednakże w następnym zdaniu uzurpator ujawnia prawdziwą mentalność neo-kościoła:

„Inni wreszcie zobaczyli w tym znak nadziei dla sprawców nadużyć, którzy odbyli karę i doświadczają bardzo trudnej społecznej śmierci. (…) Muszę prosić o przebaczenie tego, którego mianowałem i któremu ufam, za to, że nie znalazłem mu odpowiedniego miejsca”.

Ecclesia Dei (Bóg jest celem Kościoła) – tę fundamentalną zasadę wiary katolickiej zastąpiono herezją antropocentryzmu, gdzie kapłan staje się „animatorem wspólnoty”, a zbawienie duszy ustępuje przed „integracją społeczną” przestępców. Jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis:

„Moderniści (…) utrzymują, że Kościół zrodził się z potrzeby wspólnego religijnego uczucia” (n. 13).

De Kerimel, cytując Ewangelię w obronie mianowania zbrodniarza, dokonuje bezczelnej manipulacji:

„W Ewangelii Jezus posunął się bardzo daleko w rehabilitacji grzesznych i winnych ludzi. Powołał na stanowiska odpowiedzialności takich ludzi jak Mateusz celnik, Piotr odstępca, Paweł przestępca, Maria Magdalena nierządnica i tak wielu innych”.

To jawne kłamstwo doktrynalne! Żaden z Apostołów nie otrzymał urzędu po dokonaniu zbrodni na niewinnej ofierze. Paweł nawrócił się przed przyjęciem święceń, Maria Magdalena nie otrzymała władzy kapłańskiej. W prawdziwym Kościele katolickim kapłan, który dopuścił się crimen pessimum (najohydniejszej zbrodni) wobec małoletniego, podlegał ekskomunice latae sententiae i dożywotniemu wykluczeniu z funkcji kapłańskich (kanon 2359 §2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.).

Systemowa demoralizacja w służbie antychrystusowej rewolucji

Przypadek Spiny obnaża cały łańcuch zdrady w sekcie posoborowej:

1. Nieważność święceń: Spina wyświęcony w tzw. diecezji Bayonne po 1968 r. – czyli po nielegalnej reformie rytu święceń przez Montiniego (Pawła VI) – prawdopodobnie nie posiadał ważnego kapłaństwa. Jak wykazał abp Pierre Martin Ngô Đình Thục, nowy ryt święceń nie wyraża jednoznacznie sakramentalnego charakteru kapłaństwa, przez co jest nieważny.
2. Kulturobożerstwo zamiast teologii: Psychiatryczna ekspertyza z procesu Spiny wskazywała na „paranoiczne, narcystyczne i perwersyjne usposobienie” zbrodniarza oraz „brak poczucia odpowiedzialności za czyny”, jednak neo-kościół zignorował te ostrzeżenia. Dlaczego? Ponieważ w religii humanitarnej ważniejsza od zbawienia dusz jest „terapia” i „resocjalizacja”.
3. Ofiary jako przeszkoda w „dialogu”: Frédéric – zgwałcony przez Spinę seminarzysta – komentuje: „Dla ofiar miłosierdzia nie ma. (…) Spina jest wspierany do końca”. To żywy przykład realizacji potępionych przez Piusa XI zasad „fałszywego ekumenizmu” (Mortalium Animos), gdzie prawda ustępuje przed „dialogiem”, a sprawiedliwość – przed „włączeniem”.

Teologia zdrady: od „miłosierdzia” do bałwochwalstwa

De Kerimel w swym oświadczeniu głosi herezję:

„Sprawiedliwość nie odpłaca sprawcy za krzywdę, jaką wyrządził ofierze: ‚oko za oko, ząb za ząb’. Stawia granicę wykluczeniu winowajcy, z wyjątkiem skrajnych przypadków niebezpiecznych osób”.

To jawny atak na katolicką koncepcję sprawiedliwości karnej! Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 108) naucza, że kara ma charakter naprawczy, odstraszający i ekspiacyjny. Kodeks z 1917 r. (kanon 2359 §2) nakazywał dożywotnią degradację kapłana-gwałciciela. Tymczasem „biskup” z Tuluzy traktuje więzienie jako „przepustkę” do powrotu do „posługi”, co stanowi świętokradztwo wobec świętości kapłaństwa.

„Inni wreszcie zobaczyli w tym znak nadziei dla sprawców nadużyć”

To zdanie demaskuje prawdziwy kult neo-kościoła: religię krzywdzicieli. Gdy w 1937 r. Pius XI w Divini Redemptoris potępił „ohydę komunizmu”, wskazał na jego „fałszywe miłosierdzie dla złoczyńców”. Ta sama logika kieruje dziś uzurpatorami w sutannach.

Struktury grzechu jako owoc Vaticanum II

Sprawa Spiny nie jest odosobniona – to systemowy objaw:

• „Kardynał” Bernard Law, protektor pedofilów, do śmierci otaczany honorami w Rzymie
• „Biskup” Gustavo Zanchetta, oskarżony o molestowanie seminarzystów, mianowany przez Bergoglia na urząd w Dykasterii ds. Biskupów
• „Ksiądz” Marcial Maciel Degollado, założyciel Legionu Chrystusa, przez dekady chroniony przez Jana Pawła II mimo licznych gwałtów

Jak trafnie zauważył Frédéric: „Bycie księdzem to jedyny zawód, w którym udaje się znaleźć nową pracę mimo popełniania odrażających zbrodni”. To właśnie realizacja „ducha Soboru”, który – jak pisał abp Marcel Lefebvre w Liście do zagubionych katolików – zastąpił Krzyż „dialogiem”, a Ewangelię – „nową ewangelizacją opartą na prawach człowieka”.

Zbrodnia i kara w świetle wiecznego prawa

W prawdziwym Kościele katolickim:

1. Kapłan dopuszczający się stuprum (gwałtu) na małoletnim podlegał ipso facto ekskomunice (kanon 2359 §2 CIC 1917)
2. W przypadku udowodnionej zbrodni papież nakazywał degradację do stanu świeckiego i wydanie w ręce władzy świeckiej (Sykstus V, konst. Cum felix z 1586 r.)
3. Nawet po odbyciu kary kościelnej powrót do funkcji kapłańskich był niemożliwy – taki kapłan skazany był na życie w ścisłej pokucie

„Arcybiskup” de Kerimel, próbując „rehabilitować” zbrodniarza, działa contra bonum commune Ecclesiae (przeciwko dobru wspólnemu Kościoła). Jak pisał św. Alfons Liguori w Theologia Moralis: „Biskup, który dopuszcza do urzędu niegodnych kapłanów, staje się współwinny wszystkich ich grzechów”.

Epilog: anoikonomia (bezprawie) jako zasada rządząca neo-kościołem

Skandal w Tuluzie nie jest „wypadkiem przy pracy”, ale logiczną konsekwencją:

• Odrzucenia encykliki Sacerdotii Nostri Primordia św. Jana XXIII o świętości kapłaństwa
• Porzucenia konstytucji Vacantis Apostolicae Sedis Piusa XII o władzy w Kościele
• Przyjęcia przez pseudo-sobór watykański II zasady „wolności religijnej” (Dignitatis Humanae), która uniemożliwia karanie zła w imię „tolerancji”

Gdy w 2016 r. francuskie media ujawniły przeszłość Spiny, ówczesny „arcybiskup” Robert Le Gall usunął go tylko z posługi publicznej – ale pozostawił jako wicekanclerza! To pokazuje, że cała struktura posoborowa funkcjonuje jak corpus diaboli (ciało diabła), gdzie zbrodnia jest chroniona, ofiary – ignorowane, a świętokradztwo – nazywane „miłosierdziem”.

Jak ostrzegał św. Paweł: Non est communio luci ad tenebras – „Jakaż wspólnota światła z ciemnością?” (2 Kor 6,14). Dopóki narody nie powrócą pod panowanie Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas), takie skandale będą tylko narastać – aż do całkowitej zagłady wiary w społeczeństwach.

Za artykułem:
Archbishop reluctantly withdraws appointment of priest previously convicted of raping 16-year-old   (lifesitenews.com)
Data artykułu: 21.08.2025

Podziel się tą wiadomością z innymi.