Portal LifeSiteNews (22 sierpnia 2025) relacjonuje otwarcie w Madrycie dorocznego zgromadzenia Globalnej Sieci Katolików Tęczowych (GNRC) – organizacji parasolowej dla grup LGBT działających pod szyldem katolicyzmu. Jak podkreślono, „kardynał” Jose Cobo Cano z Madrytu oficjalnie przyjął organizatorów, deklarując współpracę w budowaniu „bardziej inkluzywnego Kościoła”. Podczas wydarzenia współprzewodniczący GNRC – Marianne Duddy-Burke i Christopher Vella, żyjący w związkach homoseksualnych – ogłosili, że „prawa LGBTI to prawa człowieka, które każdy chrześcijanin powinien rozumieć i bronić”. Wśród prelegentów znalazł się James Alison – były ksiądz, który publicznie odrzucił celibat i nauczanie Kościoła o grzechu sodomskim, a następnie uzyskał wsparcie od „papieża” Franciszka. Materiał wskazuje na sprzeczność między nauczaniem doktrynalnym a praktyką posoborowych struktur, przywołując jednocześnie encykliki Piusa XI czy Piusa XII.
Zdrada Urzędu Pasterskiego: Współudział Hierarchów W Propagowaniu Moralnego Zepsucia
„Kardynał Jose Cobo Cano przyjął organizatorów, wzmacniając więzi i budując mosty ku bardziej inkluzywnemu Kościołowi” – czytamy w relacji. Akt ten stanowi zdradę urzędu biskupiego w rozumieniu kanonu 2334 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który nakłada ekskomunikę latae sententiae na tych, którzy wspierają heretyckie stowarzyszenia. Już Leon XIII w encyklice Humanum genus (1884) potępił wszelkie próby infiltracji struktur kościelnych przez grupy dążące do „obalenia całego porządku religijnego i politycznego, który chrześcijaństwo nadało światu”.
Kardynał Cobo Cano, wyświęcony w 2023 r. przez „papieża” Franciszka, nie posiada ważnych święceń biskupich, gdyż konsekracji dokonał osobiście uzurpator pozbawiony władzy kluczy. Jego gest „współorganizowania” zgromadzenia głoszącego jawny bunt przeciw VI przykazaniu jest aktu propagandy sodomskiej pod płaszczykiem duszpasterstwa. Jak ostrzegał św. Piotr Damiani w „Księdze Gomorrhian”: „Gorliwość niektórych pasterzy ostygła tak bardzo, że nie tylko nie potępiają występku sodomii, ale nawet mu pobłażają”.
Demaskacja Fałszywej Teologii „Włączania”: Naturalizm Zamiast Łaski
Hasło „inkluzywności” służy tu relatywizacji prawa naturalnego. GNRC domaga się „równych praw i akceptacji” dla czynów określonych przez Piusa XI w Casti connubii (1930) jako „haniebne i sprzeczne z naturą, które budzą odrazę i zasługują na surowe stłumienie przez władzę państwową”. Tymczasem prawdziwa miłość bliźniego – jak uczył św. Augustyn w „Państwie Bożym” – polega na „nienawiści do grzechu i miłości do grzesznika”, a nie na afirmacji zła.
Organizacja GNRC, promując „równość kobiet w Kościele katolickim”, podważa nie tylko moralność, ale i hierarchiczny charakter instytucji ustanowionej przez Chrystusa. Jak stwierdza Sobór Trydencki w sesji XXIII: „Jeśli ktoś twierdzi, że w Kościele katolickim nie ma hierarchii ustanowionej z Bożego rozporządzenia… niech będzie wyklęty”. Postulat demokratyzacji Kościoła to jawny przejaw modernistycznej herezji potępionej w Pascendi Dominici Gregis Piusa X.
Bluźniercza Parodia Kapłaństwa: Przypadek Jamesa Alisona
Obecność byłego księdza Jamesa Alisona jako prelegenta demaskuje demoniczny charakter całego przedsięwzięcia. Człowiek ten – publicznie trwający w grzechu sodomskim – rzekomo otrzymał od Franciszka „moc kluczy” podczas telefonicznej rozmowy w 2017 r. Jest to parodia sakramentu święceń, który – jak przypomina Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 973) – wymaga od kandydata „wolności od jakichkolwiek przeszkód naturalnych i moralnych”.
Słowa Franciszka: „Chcę, byś szedł z głęboką wewnętrzną wolnością” stanowią bezpośrednie zaprzeczenie nauki św. Pawła z Listu do Rzymian (1:26-27): „Dlatego wydał ich Bóg na pastwę bezecnych namiętności… mężczyźni z mężczyznami dopuszczający się sromoty”. Teologia „głębokiej wolności” to w istocie doktryna libertynizmu potępiona już przez Piusa VI w konstytucji „Auctorem fidei” (1794) jako „zgubna i prowadząca do indyferentyzmu”.
Anihilacja Pojęcia Grzechu: Milczenie O Wieczności Jako Najcięższe Oskarżenie
W całej relacji brak jakiejkolwiek wzmianki o konsekwencjach grzechu sodomskiego dla zbawienia duszy. Tymczasem Katechizm Rzymski z 1566 r. naucza jednoznacznie: „Grzech przeciw naturze, czyli sodomia… jest tak potworny, że zasługuje, aby Bóg zniszczył nie tylko poszczególnych grzeszników, ale także całe miasta i okolice”. Milczenie o piekle, sądzie ostatecznym i konieczności pokuty stanowi zdradę podstawowego obowiązku kapłańskiego wobec dusz powierzonych opiece.
„Duchowość” proponowana przez GNRC to czysty naturalizm, gdzie „droga Ewangelii” sprowadzona została do świeckiego aktywizmu. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi: „Modernista w miejsce wiary w Boga i Chrystusa stawia uczucie i doświadczenie religijne”. Tu zaś nie ma nawet mowy o doświadczeniu – jest jedynie polityczna promocja występku.
Ekumenizm Jako Narzędzie Anihilacji Wiary
Przyznanie się organizatorów do „zbliżania różnych wrażliwości chrześcijańskich” odsłania prawdziwy cel wydarzenia: stworzenie synkretycznej religii człowieczeństwa, gdzie dogmaty zastąpione zostają „prawami człowieka”. To realizacja potępionego przez Piusa XI w Mortalium animos (1928) ekumenizmu, który „przyczynia się do zatracenia jedności wiary”.
W świetle prawa kanonicznego z 1917 r. (kan. 1258) katolikom nie wolno uczestniczyć w zgromadzeniach heretyckich. Tymczasem GNRC otwarcie zaprasza przedstawicieli sekt protestanckich, co stanowi jawny akt apostazji. Jak uczył św. Robert Bellarmin w „De Romano Pontifice”: „Kto świadomie i dobrowolnie współdziała z heretykami w niszczeniu wiary, sam staje się heretykiem”.
Diagnoza: Systemowa Apostazja Neo-Kościoła
Wydarzenie w Madrycie nie jest odosobnionym przypadkiem, lecz logiczną konsekwencją rewolucji posoborowej. Już w 1975 r. Kongregacja Nauki Wiary pod przewodnictwem „kardynała” Sepera wydała dokument „Persona humana”, który – choć teoretycznie broniący tradycyjnej moralności – wprowadził zgubną zasadę „stopniowalności grzechu”, otwierając furtkę relatywizacji.
Kolejni uzurpatorzy na tronie Piotrowym systematycznie niszczyli dyscyplinę kościelną. Jan Paweł II w 1980 r. osobiście przyjął delegację homoseksualistów, a Benedykt XVI w 2008 r. zezwolił na obecność „katolickich” grup LGBT podczas Światowych Dni Młodzieży. Franciszek zaś w 2023 r. zatwierdził błogosławieństwa par sodomitów w dokumencie Fiducia supplicans.
Duchowy Stan Oblężenia: Jedyna Droga Ratunku
W obliczu tej ohydy spustoszenia (por. Mt 24:15) wierni katolicy mają tylko jedno wyjście: całkowite zerwanie komunii z sektą posoborową. Przyjmowanie sakramentów od duchownych wyświęconych po 1968 r. jest nieważne, a uczestnictwo w nowej „mszy” Pawła VI stanowi uczestnictwo w bałwochwalczym zgromadzeniu.
Jedyną drogą pozostaje trwanie przy katolickiej doktrynie sprzed 1958 r., modlitwa o nawrócenie grzeszników oraz wspieranie kapłanów zachowujących wierność Tradycji. Jak napominał św. Hieronim: „Jeśli zajdzie taka potrzeba, należy odciąć gangrenę, by nie zainfekowała całego ciała”. Neo-kościół zaś – jak ujął to arcybiskup Marcel Lefebvre w 1974 r. – „jest schizmatycki i heretycki, ponieważ zerwał z Tradycją katolicką”.
Za artykułem:
‘Any Christian’ should defend ‘LGBTI rights,’ says dissident Catholic group (lifesitenews.com)
Data artykułu: 22.08.2025
