Portal eKAI (24 sierpnia 2025) relacjonuje obchody 25-lecia wspólnoty „Przymierze Miłosierdzia” w Buku, podczas których „biskup” Jan Glapiak wygłosił homilię pełną teologicznych przeinaczeń i modernistycznych redukcji.
Zastąpienie Nadprzyrodzoności Psychologią
Cytowany artykuł powtarza za „bp” Glapiakiem, że „miłosierna miłość oznacza tę serdeczną tkliwość i czułość”, całkowicie pomijając ordo caritatis (porządek miłości) wymagający nienawiści do grzechu i miłości prawdy. Naturalistyczna koncepcja miłosierdzia redukuje je do emocjonalnego wsparcia, podczas gdy Summa Theologica (II-II, q. 30, a. 1) definiuje miłosierdzie jako cnotę nakazującą doraźną pomoc w potrzebie jedynie jako wstęp do nawrócenia.
„Jezus Chrystus (…) wykazywał, że człowiek (…) jest powołany do tego, ażeby sam «czynił» miłosierdzie drugim”
to jawne zanegowanie słów Chrystusa: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie” (Łk 13,3). Pius XII w Mystici Corporis Christi (1943) ostrzegał: „Nie wolno zapominać, że celem Kościoła jest (…) zbawienie dusz, a zatem kapłani powinni przede wszystkim zwalczać grzech” (§68).
Kult „Marji” jako Narzędzie Relatywizacji
Wspomnienie o „Marji, Matce Bożego Miłosierdzia” stanowi heretyckie novum – Święta Kongregacja Obrzędów w dekrecie z 5 maja 1906 r. zabroniła wprowadzania nowych tytułów maryjnych bez aprobaty Stolicy Apostolskiej. Tradycyjna teologia zna jedynie tytuł Mater Misericordiae (Matka Miłosierdzia) w kontekście wstawiennictwa, nie zaś fałszywego „Bożego Miłosierdzia” – konceptu stworzonego przez zwolenników potępionych pism Faustyny Kowalskiej. Św. Robert Bellarmin w De Controversiis (1586) podkreśla: „Cześć Marji ma prowadzić do czci Trójcy Przenajświętszej, nie zaś zastępować prawdziwy kult”.
Strukturalna Nieważność „Sakramentów”
Wspólnota założona w 2000 roku przez „księży” wyświęconych już w okresie unieważnienia formy sakramentu święceń (po 1968 r.) działa poza sukcesją apostolską. Jak stwierdza bulla Sacramentum Ordinis Piusa XII (1947), święcenia wymagają nie tylko materii i formy, ale i intencji czynienia tego, co czyni Kościół – czego brakuje w modernistycznych rytuałach.
Ewangelizacyjna Fikcja
Rzekome nawiązanie do Izajasza 61:1 („Duch Pana Boga nade mną”) zostaje wypaczone poprzez pominięcie kontekstu sądu: „Dniem pomsty jest w sercu moim” (Iz 63,4). Neo-kościół przemilcza, że prawdziwe miłosierdzie wymaga głoszenia wiecznych konsekwencji grzechu – czego domagał się św. Franciszek Salezy w Traktacie o miłości Bożej: „Głoszenie miłosierdzia bez sprawiedliwości to fałszywa litość prowadząca do zatracenia” (Księga VIII, rozdz. 4).
Duchowa Pułapka „Dialogu”
Międzynarodowy skład uczestników (Brazylia, Portugalia, Belgia) odsłania ekumeniczny charakter zgromadzenia sprzeczny z encykliką Mortalium Animos Piusa XI: „Katolikom nie wolno żadnym sposobem popierać wysiłków i usiłowań tych, którzy (…) pielęgnują podziały” (§10). Sobór Watykański II w Nostra Aetate zaprzeczył dogmatowi Extra Ecclesiam Nulla Salus, co Pius IX w Singulari Quidem (1856) nazwał „herezją równości wszystkich kultów”.
Teologia Ofiary Zastąpiona Psychoterapią
Stwierdzenie, że „ofiara [Marji] jest ściśle związana z krzyżem Jej Syna” neguje unikatowość Ofiary Kalwarii. Św. Tomasz z Akwinu wykłada (III, q. 48, a. 6): „Tylko Chrystus jest kapłanem i ofiarą, inni uczestniczą w Jego kapłaństwie jedynie poprzez sakramentalne zjednoczenie”. Redukcja Mszy Świętej do „stołu zgromadzenia” (wspomnianego w metodologii) znajduje potwierdzenie w użyciu hali sportowej – profanacji miejsca Ofiary przebłagalnej, wobec czego Kanon 822 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. nakazywał konsekrowane przestrzenie.
Demaskacja Symptomatyczna
Opisywane wydarzenie stanowi „owoc soborowej rewolucji” (Pius X, Pascendi Dominici Gregis §39):
1. Pominięcie warunku nawrócenia dla miłosierdzia – sprzeczne z kanonami Soboru Trydenckiego (Sesja VI, rozdz. 14)
2. Zastąpienie kapłaństwa urzędowego „wspólnotą równych” – negacja konstytucji Lumen Gentium Vaticanum II
3. Ewangelizacja jako „dzielenie się doświadczeniem” zamiast głoszenia dogmatów – wbrew encyklice Humani Generis Piusa XII (§21)
Kardynał Alfredo Ottaviani w Intervention (1966) ostrzegał: „Nowa msza prowadzi do zaniku wiary w rzeczywistą obecność, zniknięcia kapłaństwa i protestantyzacji Kościoła”. „Przymierze Miłosierdzia” jest żywym dowodem tej destrukcji.
Za artykułem:
Buk: Misericordia Fest 2025 (gosc.pl)
Data artykułu: 24.08.2025
