Portal SIR (24 sierpnia 2025) relacjonuje odsłonięcie w Asyżu brązowej rzeźby przedstawiającej bł. Carlo Acutisa klęczącego u stóp Chrystusa, autorstwa kanadyjskiego artysty Timothy’ego Paula Schmalza. Dzieło ukazuje młodzieńca z laptopem wyświetlającym kielich i patenę oraz procą przy plecaku – symbole rzekomej walki z „kulturą świecką” przy pomocy technologii. Zapowiedziana kanonizacja Acutisa wraz z Pier Giorgio Frassatim przez „papieża” Leona XIV 7 września 2025 roku ma stanowić centralny punkt Jubileuszu posoborowej struktury. Ta groteskowa próba stworzenia świętego na miarę epoki internetu demaskuje głębię kryzysu w strukturach okupujących Watykan.
Kult człowieka zamiast chwały Bożej
Sacrorum canonizationum iudicium soli Romano Pontifici competere (osąd w sprawach kanonizacji należy wyłącznie do Rzymskiego Papieża) – przypomina bulla Immensa Aeterni Dei Sykstusa V (1588), potwierdzona przez prawo kanoniczne z 1917 r. (kan. 1999 §1). Tymczasem od śmierci Piusa XII (1958) Stolica Apostolska pozostaje nieobsadzona, a wszyscy rzekomi „następcy Piotra” to uzurpatorzy pozbawieni władzy jurysdykcyjnej. Kanonizacja dokonana przez heretyka zajmującego bezprawnie Watykan jest aktem nieważnym i bluźnierczym, jak uczy dekret Świętego Oficjum De ecclesia Christi (1855): „Nikt nie może być uważany za świętego bez kanonizacji lub beatyfikacji dokonanej przez Stolicę Apostolską”.
„W rzeźbie Carlo trzyma laptopa, na którego ekranie widnieją kielich i patena – symbol tego, że za pomocą technologii ukazywał światu Najświętszą Eucharystię”
To zdanie demaskuje podwójną herezję. Po pierwsze: pojęcie „Najświętszej Eucharystii” w ustach modernistów odnosi się do protestanckiej parodii Mszy – zgromadzenia wspólnotowego, gdzie Novus Ordo Missae znosi ofiarę przebłagalną (kan. 1 Soboru Trydenckiego, sesja XXII). Po drugie: cultus externus publicus (zewnętrzny kult publiczny) należy się wyłącznie Bogu, podczas gdy pomnik Acutisa wprowadza bałwochwalczy kult człowieka. Jak ostrzegał św. Robert Bellarmin: „Cześć religijna oddawana stworzeniu jest zawsze grzechem przeciwko Przykazaniu Bożemu” (De Controversiis, t. III).
Fabrykowanie świętości jako narzędzie inżynierii społecznej
Kreowanie Acutisa na „świętego millenialsów” łamie fundamentalne zasady procesu kanonizacyjnego określone przez Benedykta XIV w dziele De Servorum Dei Beatificatione (1734-1738):
- Brak dowodów heroiczności cnót – nastolatek nie mógł wykazać się heroiczną praktyką wiary, nadziei i miłości przez czas wymagany do zbadania trwałości cnót (minimum 10 lat po śmierci kandydata w przypadku męczenników).
- Pseudo-cuda – rzekome uzdrowienia przypisywane Acutisowi nie zostały poddane naukowej i teologicznej weryfikacji przez kompetentne trybunały, lecz ogłaszane są na zasadzie medialnej kampanii.
- Pomijanie wymogu fama sanctitatis – prawdziwa sława świętości powstaje spontanicznie wśród wiernych, a nie jest sztucznie kreowana przez aparat propagandy posoborowej.
Artystyczne przedstawienie „procy jako narzędzia walki z Goliath kultury świeckiej” to jawne przeinaczanie Pisma Świętego. Jak przypomina encyklika Pascendi Dominici Gregis Piusa X, moderniści „przekształcają i wypaczają wieczne pojęcie prawdy”, by służyła świeckim celom. W rzeczywistości posoborowa sekta nie zwalcza kultury świeckiej, lecz z nią współpracuje, czego dowodem jest podpisanie przez Jana XXIII (Angelo Roncallego) Pactum Secretum z masonerią w 1962 r. (potwierdzone przez kard. Silvio Oddiego w wywiadzie dla Il Sabato, 14.11.1992).
Technologia jako substytut łaski
„Acutis, znany jako «influencer Boga», wykorzystywał internet do szerzenia kultu Eucharystii, dokumentując eucharystyczne cuda z całego świata”
To zdanie ujawnia naturalistyczne przesunięcie akcentów z nadprzyrodzoności na technikę. Lex orandi, lex credendi – sposób modlitwy określa sposób wiary. Tymczasem:
- Pojęcie „influencera Boga” redukuje świętość do marketingu, co potępia encyklika Mortalium Animos Piusa XI: „Kościół nie jest ludzkim stowarzyszeniem, lecz instytucją Boską”.
- Rzekome „eucharystyczne cuda” w wykonaniu kapłanów posoborowych są nieważne z powodu braku intencji sprawowania prawdziwej Ofiary (kan. 1081 §2 Kodeksu z 1917).
- Przedstawienie laptopa jako narzędzia ewangelizacji neguje naukę De Revelatione Soboru Watykańskiego I: „Wiara jest łaską nadprzyrodzoną, nie zaś owocem ludzkich zabiegów”.
Symptom apostazji czasów ostatecznych
Kult Acutisa wpisuje się w mechanizm opisywany przez św. Pawła: „Ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, Bóg dopuścił działanie oszustwa, tak iż uwierzą kłamstwu” (2 Tes 2,10-11). Kanonizacja „millenialsa” służy:
- Legitymizacji neo-kościoła – poprzez tworzenie pozorów ciągłości z prawdziwą tradycją.
- Propagandzie ekumenicznej – promowanie świeckiego stylu życia rzekomo godnego świętości.
- Relatywizacji pojęcia świętości – przez oderwanie od wymogu męczeństwa za wiarę lub heroicznego praktykowania cnót teologalnych.
Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Notre Charge Apostolique: „Prawdziwi przyjaciele ludu nie są ani rewolucjonistami, ani innowatorami, lecz tradycjonalistami”. Tymczasem sekta posoborowa, łamiąc wszystkie zasady roztropności i doktryny, tworzy idola dla pokolenia wychowanego na kultach internetowych. Ta duchowa trucizna wymaga stanowczego odrzucenia przez katolików wiernych niezmiennej doktrynie.
Za artykułem:
Pierwsza rzeźba przyszłego świętego millenialsa – Carla Acutisa (vaticannews.va)
Data artykułu: 24.08.2025
