Papieski brat o świeckich tęsknotach uzurpatora Watykanu
Portal Gość Niedzielny (24 sierpnia 2025) relacjonuje wypowiedź Johna Prevosta, brata Roberta Prevosta („Leona XIV”), który ujawnił rzekome osobiste preferencje uzurpatora: nostalgię za prowadzeniem samochodu, zamiłowanie do thrillerów prawniczych oraz upodobanie do letniej rezydencji w Castel Gandolfo jako miejsca „ucieczki od tłumów”.
Naturalistyczna redukcja urzędu Piotrowego
„Leon XIV lubi filmy ze szczęśliwym zakończeniem i jest miłośnikiem thrillerów prawniczych” – te słowa demaskują całkowite zerwanie z koncepcją papieża jako sługi Bożego. Św. Pius X w encyklice Editae saepe (1910) podkreślał: „Urząd apostolski wymaga całkowitego poświęcenia się sprawom Bożym, nie zaś zajmowania się rzeczami światowymi”. Tymczasem przedstawienie przywódcy sekty posoborowej jako konsumenta rozrywki masowej stanowi bluźnierczą parodię papiestwa.
Teologia ucieczki versus obowiązek pasterski
Relacjonowana wypowiedź: „Chce, aby [pobyt w Castel Gandolfo] był stały zwyczaj (…) bo jest to miejsce relaksu, z dala od tłumów” przeczy doktrynie wyrażonej przez Piusa XI w Ad catholici sacerdotii (1935): „Kapłan nigdy nie jest wolny od obowiązku świętości, a biskup Rzymu winien być pierwszym w umartwieniu i pracy dla owiec powierzonych jego pieczy”. Pragnienie systematycznej ucieczki od wiernych stanowi zdradę ideału pasterskiego, który nakazywał papieżom – jak św. Piusowi V – nawet w chorobie sprawować Najświętszą Ofiarę dla dobra ludu.
Kult wygody jako wyznanie wiary neo-kościoła
„Papieżowi Leonowi XIV brakuje możliwości prowadzenia samochodu” – to zdanie syntetyzuje ducha apostazji posoborowej. Gdy św. Karol Boromeusz w czasie zarazy osobiście niósł Wiatyk umierającym, a Pius XII w bombardowanym Rzymie modlił się o nawrócenie wrogów, współczesny uzurpator tęskni za przyjemnościami zmysłowymi. Kanon 1404 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku wyraźnie zabraniał duchownym „niebezpiecznej i nieprzyzwoitej rozrywki”, do której zaliczano m.in. niekonieczną jazdę samochodem.
Symulakra świętości w służbie rewolucji
Milczenie o modlitwie, umartwieniach, sprawowaniu Najświętszej Ofiary czy adoracji Chrystusa w tabernakulum jest najważniejszym oskarżeniem wobec tekstu. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum Lamentabili (1907): „Autentyczny pasterz winien być rozpoznawalny po gorliwości o chwałę Bożą i zbawienie dusz, nie zaś po upodobaniach światowych”. Cały artykuł stanowi dokument antropologicznej transformacji Kościoła w instytucję służącą zaspokajaniu ludzkich zachcianek, co potwierdza diagnozę św. Piusa X z encykliki Pascendi dominici gregis o modernistach: „W miejsce Boga czczą człowieka”.
Duchowy bankructwo w świetle prawdziwego Magisterium
Fenomen „brata papieża” udzielającego wywiadów o prywatnych preferencjach uzurpatora stanowi jawny przejaw sekularyzacji urzędu, który według konstytucji Pastor aeternus Soboru Watykańskiego I ma być „wiecznym początkiem i niewzruszoną podstawą jedności wiary i komunii”. Tymczasem relacja z Castel Gandolfo przypomina raczej doniesienia o świeckich celebrytach niż Następcę Piotra. Non est ergo gloriatio vestra bona (1 Kor 5,6) – „nie jest to więc chlubą waszą rzeczą dobrą” – mógłby powiedzieć św. Paweł o takiej koncepcji papiestwa.
Za artykułem:
Brat Leona XIV: papieżowi brakuje prowadzenia samochodu (gosc.pl)
Data artykułu: 24.08.2025
