Portal Gość Niedzielny (25 sierpnia 2025) relacjonuje wydanie książki „Perły mistrza wiary” autorstwa „o.” Mirosława Piątkowskiego SVD, przedstawiającej refleksje na temat pism św. Jana od Krzyża. Autor zachęca do „duchowej podróży” i „budowania bliskości z Bogiem”, powołując się na potrzebę „mistyki na co dzień” w nawiązaniu do słów Karla Rahnera. Tekst promuje dzieło jako odpowiedź na „życiowe pytania” współczesnego człowieka.
Modernistyczna trucizna w przebraniu tradycji
Książka „o.” Piątkowskiego, choć pozornie odwołująca się do autorytetu doktora Kościoła, stanowi klasyczny przykład posoborowej manipulacji tradycją. Już sam fakt przywołania Karla Rahnera – modernisty potępionego przez Święte Oficjum w 1962 roku za relatywizację dogmatów – demaskuje teologiczną nieuczciwość dzieła. Jak przypomina encyklika Pascendi Dominici Gregis Piusa X: „Moderniści […] w rzeczach religijnych szukają czegoś stałego – a nie znajdują niczego takiego w Kościele; dlatego koniecznie muszą szukać tego poza Kościołem”. Cytat Rahnera: „chrześcijanin XXI wieku albo będzie mistykiem, albo nie będzie go wcale” – służy tu wyłącznie propagowaniu indywidualistycznej duchowości oderwanej od depozytu wiary i sakramentalnego życia Kościoła.
„Mistyka staje się dziś potrzebna każdemu – i to na co dzień”
Ta fraza „o.” Piątkowskiego odsłania rdzeń problemu: redukcję życia duchowego do subiektywnych doznań. Św. Jan od Krzyża w „Drodze na Górę Karmel” jednoznacznie podkreślał, że mistyczne zjednoczenie jest owocem heroicznego posłuszeństwa prawowitej władzy kościelnej, ascezy oraz ścisłego trwania przy regula fidei. Tymczasem w posoborowym chaosie „mistyka” służy legitymizacji herezji – czego dowodzi entuzjazm autora dla Rahnera, który negował rzeczywistą obecność Chrystusa w Eucharystii i kwestionował dziewictwo Marji.
Fałszywa ekumenia w służbie synkretyzmu
Wspomnienie o pracy „o.” Piątkowskiego w Argentynie nie jest przypadkowe. Jak czytamy: „przez pięć lat pracował w parafii w Andach i w formacji seminarzystów”. To aluzja do środowiska bergogliańskiego, gdzie pod płaszczykiem „ubogich Kościołów” prowadzi się systematyczną destrukcję katolickiej misji. Synod amazoński (2019) ujawnił, że „duchowość” uprawiana w tym kręgu to mieszanka panteizmu, marksizmu i okultyzmu. Nic dziwnego, że autor zachęca do „czegoś więcej” po lekturze książki – zgodnie z duchem aggiornamento, które św. Pius X potępił jako „syntezę wszystkich herezji” (Pascendi, 39).
Milczenie o grzechu i łasce – apostazja przez pominięcie
Najcięższym zarzutem wobec książki jest całkowite przemilczenie nadprzyrodzonych warunków życia mistycznego. Św. Jan od Krzyża w „Nocy ciemnej” precyzyjnie wskazuje, że oczyszczenie zmysłów i duszy możliwe jest jedynie w stanie łaski uświęcającej, pod kierunkiem prawowitego spowiednika. Tymczasem „o.” Piątkowski:
„zaprasza nas, byśmy wspólnie z nim wyruszyli […] na Górę Karmel”
– jak gdyby droga do zjednoczenia z Bogiem była wspólną wycieczką, a nie walką wymagającą czujności wobec mundus, caro et diabolus (świata, ciała i diabła). Gdzie jest ostrzeżenie przed świętokradztwem? Gdzie przypomnienie kanonu 731 §2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który zakładał ekskomunikę za współpracę z apostatami? „Duchowa podróż” przedstawiona w książce to podróż w próżnię – bez Chrystusa Króla, bez Magisterium, bez Krzyża.
Poezja zamiast doktryny – czyli sztuka relatywizacji
Podkreślenie przez portal roli „fragmentów poezji św. Jana od Krzyża” w książce to kolejny chwyt mający zastąpić depozyt wiary emocjonalnymi uniesieniami. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 1947 roku („Catholicam Christi Ecclesiam”): „Nie wolno odrywać tekstów Ojców i Doktorów Kościoła od ich kontekstu doktrynalnego”. Tymczasem wykorzystywanie poezji hiszpańskiego mistyka do promowania „duchowych poszukiwań” stanowi jawne nadużycie. Gdyby autor był wierny nauce św. Jana od Krzyża, musiałby potępić samego siebie – wszak Doktor Mistyczny w „Przestroga dla zakonników” wzywał do „ucieczki od nowych nauczycieli jak od zarazy”.
Konsekwencja soborowego przewrotu
Prezentowana książka to nie niewinna „pomoc duchowa”, ale narzędzie indoktrynacji w służbie neo-Kościoła. Jej publikacja w roku 2025 dowodzi, że sekta posoborowa kontynuuje dzieło Vaticanum II, gdzie – jak pisał abp Marcel Lefebvre – „wiara została zdradzona”. W świetle encykliki Mortalium Animos Piusa XI taki „dialog duchowy” jest aktem apostazji: „Katolicy nie mogą w żaden sposób aprobować opinii tych, którzy sądzą, że wszystkie religie są mniej lub bardziej dobre i chwalebne” (pkt 2). Dopóki struktury okupujące Watykan nie odrzucą modernizmu, każde ich „dzieło” będzie skażone trucizną subiektywizmu. Prawdziwy kult św. Jana od Krzyża możliwy jest tylko poza tą ohydą spustoszenia.
Za artykułem:
Ważkie pytania i perły odpowiedzi (gosc.pl)
Data artykułu: 25.08.2025
