Nagroda Kapuścińskiego: kult człowieka zamiast służby prawdzie obiektywnej
Portal Opoka (25 sierpnia 2025) informuje o VII edycji Nagrody PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego, przedstawiając konkurs jako „wyjątkową nagrodę o wyjątkowym prestiżu” dla dziennikarzy ceniących „rzetelność, zaangażowanie i profesjonalizm”. Bartłomiej Sabela, określony mianem „laureata”, podkreśla, że Kapuściński reprezentował podejście polegające na „docieraniu do ludzi” i „dogłębnym zrozumieniu mechaniki wydarzeń”, co ma być szczególnie potrzebne w „niezwykle zagmatwanym świecie”. Całość utrzymana jest w duchu bałwochwalczego kultu człowieka, gdzie doczesne standardy „empatii” zastępują wieczne kryteria prawdy objawionej.
Naturalizm dziennikarski jako narzędzie dechrystianizacji
Promowana w artykule koncepcja dziennikarstwa stanowi jawne odrzucenie katolickiej nauki o społecznym panowaniu Chrystusa Króla. Pius XI w encyklice Divini Redemptoris (1937) nauczał jednoznacznie: „Nie może być żadnego autentycznego postępu ani właściwego porządku w świecie bez Chrystusa i Jego Kościoła”. Tymczasem lansowany przez organizatorów model „rzetelności” pomija fundamentalną prawdę, że każda ludzka aktywność, w tym dziennikarstwo, podlega suwerennemu prawu Bożemu (Ps 2:10-12).
„Sposób, w jaki pisał Ryszard Kapuściński, czyli docierając do ludzi, do miejsc i próbując w sposób taki dogłębny zrozumieć mechanikę wydarzeń, ich logikę i przedstawić czytelnikom w Polsce i nie tylko w Polsce, to jest już profesja zanikająca”
Powyższa deklaracja demaskuje naturalistyczne podstawy całego przedsięwzięcia. Jak wskazywał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907), modernistyczna „hermeneutyka ciągłości” sprowadza religię do subiektywnego doświadczenia, co w dziedzinie mediów przybiera formę fetyszyzowania ludzkiej perspektywy kosztem obiektywnej prawdy. Brak jakiegokolwiek odniesienia do lex aeterna (prawa wiecznego) w ocenie wydarzeń stanowi akt apostazji intelektualnej.
Teologia w służbie rewolucji kulturowej
Wspomniany w materiale postulat „tłumaczenia świata” poprzez pryzmat ludzkiej empatii to klasyczny przykład modernizmu potępionego przez św. Piusa X. Według dekretu Lamentabili Sane (1907): „Prawda nie jest bardziej niezmienna niż sam człowiek, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (propozycja potępiona nr 58). Promowanie Kapuścińskiego – dziennikarza specjalizującego się w relatywizacji zachodniej cywilizacji – jako wzoru „profesjonalizmu”, odzwierciedla strategiczną walkę z katolickim porządkiem.
León XIII w encyklice Libertas Praestantissimum (1888) ostrzegał: „Gdy raz przyzna się, że istnieje jakaś władza nad Bogiem, wnet zacznie się uważać, że władza ta rezyduje w człowieku”. Dlatego nagroda nosząca imię reportera gloryfikującego rewolucje i antykolonialne narracje stanowi narzędzie budowania kultury sprzeciwu wobec Chrystusowego Królestwa.
Milczenie o nadprzyrodzoności jako akt zdrady
Najcięższym zarzutem wobec przedstawionego materiału jest całkowite pominięcie nadprzyrodzonego celu działalności medialnej. Jak nauczał Pius XII w encyklice Miranda Prorsus (1957): „Zadaniem środków społecznego przekazu jest przede wszystkim głoszenie prawdy Chrystusowej”. Tymczasem artykuł promuje dziennikarstwo ograniczone do horyzontu doczesności, co św. Augustyn określiłby jako civitas terrena (państwo ziemskie) w opozycji do civitas Dei (państwa Bożego).
„Przez te kilkadziesiąt lat świat się ogromnie zmienił i również świat mediów się ogromnie zmienił. To wydaje mi się, że w dzisiejszym niezwykle zagmatwanym świecie ten zawód, ta praca jest tylko jeszcze bardziej ważna, jeszcze bardziej potrzebna”
Ten fragment ujawnia eschatologiczną herezję polegającą na przekonaniu, że to człowiek – a nie Chrystus Król – ma rozplątywać „zagmatwany świat”. Jak przypominał Pius XI w Quas Primas (1925): „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusa”. Propagowanie świeckiego dziennikarstwa jako lekarstwa na kryzys cywilizacyjny stanowi więc jawne odrzucenie jedynego Zbawiciela.
Kult jednostki w miejsce chwały Bożej
Wyróżnienie imienne nadawane dziennikarzom to przejaw personalistycznej herezji potępionej przez Piusa XII w encyklice Humani Generis (1950). Katolicka nauka społeczna zawsze podkreślała, że wszelkie ludzkie osiągnięcia należy odnosić do chwały Bożej (1 Kor 10:31). Tymczasem Nagroda Kapuścińskiego promuje ziemską sławę i ludzkie uznanie jako najwyższe wartości.
Jak nauczał św. Paweł: „Nikomu nie dawajcie się zwodzić pustymi słowami, z powodu tych bowiem rzeczy przychodzi gniew Boży na synów buntu” (Ef 5:6). Dlatego katolik nie może uczestniczyć w przedsięwzięciach gloryfikujących osoby, których dorobek pozostaje w sprzeczności z niezmienną doktryną wiary.
Demaskacja modernistycznej mistyfikacji
Cały projekt Nagrody PAP im. Kapuścińskiego stanowi element szerszej strategii dechrystianizacji przestrzeni publicznej. Jak wskazywał św. Pius X: „Moderniści zastępują boski autorytet ludzkim rozumem” (Pascendi, 23). W tym kontekście promowanie „dziennikarstwa faktów” bez odniesienia do prawdy objawionej jest formą intelektualnego samobójstwa cywilizacji.
Bulla Unam Sanctam Bonifacego VIII (1302) nie pozostawia wątpliwości: „Poza Kościołem nie ma zbawienia ani odpuszczenia grzechów”. Dlatego każda inicjatywa medialna ignorująca tę fundamentalną prawdę zasługuje nie na laury, lecz na potępienie jako narzędzie antychrystusowej rewolucji.
Za artykułem:
VII edycja Nagrody PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego – konkurs dla dziennikarzy, którzy cenią rzetelność, zaangażowanie i profesjonalizm (opoka.org.pl)
Data artykułu: 25.08.2025
