Dzieci pozbawione ojcostwa: moralny upadek przemysłu płodności w świetle katolickiej doktryny
Portal Opoka relacjonuje historię Marii Sellés i Miquela Roura – osób poczętych poprzez anonimowe dawstwo nasienia – którzy domagają się zniesienia anonimowości dawców. Tekst przedstawia ich emocjonalne cierpienie wynikające z braku wiedzy o biologicznym ojcu oraz krytykuje przemysł płodności za przedkładanie pragnień dorosłych nad dobro dzieci. Artykuł całkowicie pomija jednak nadprzyrodzony wymiar rodzicielstwa i moralne zasady katolickie, redukując problem do psychologicznych i społecznych konsekwencji.
Zatruta studnia modernistycznej antropologii
Tekst opiera się na rewolucyjnej zasadzie, która podważa nierozerwalny związek pomiędzy prokreacją a małżeńskim aktem miłości. Już Pius XII w Mowa do uczestników Kongresu Światowego Federacji Lekarskiej (29 września 1949) potępił wszelkie metody sztucznego zapłodnienia jako „sprzeczne z prawem naturalnym i godnością osoby ludzkiej”. Tymczasem artykuł przyjmuje za pewnik moralną dopuszczalność technik rozrodczych, skupiając się jedynie na ich „udoskonaleniu” poprzez zniesienie anonimowości. To klasyczny przykład hermeneutyki ciągłości – próby pogodzenia nie do pogodzenia: uznania zła podstawowego (sztucznej prokreacji) przy jednoczesnym „naprawianiu” jego skutków ubocznych.
„Wielu ludzi nie rozumie, że nie mam ojca” – powiedziała [Maria Sellés]. „Pytają mnie, czy umarł, czy nas opuścił”.
Milczenie o źródle zła: grzechu przeciwko naturze małżeństwa
Artykuł nie wspomina nawet, że sztuczne zapłodnienie zawsze stanowi ciężki grzech przeciwko VI przykazaniu i zasadom sprawiedliwości. Kanon 1061 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku jednoznacznie określa: „prawowite potomstwo może pochodzić jedynie z małżeńskiego związku”. Tymczasem tekst sugeruje, że problemem nie jest samo poczęcie poza związkiem małżeńskim, lecz jedynie brak informacji o dawcy. To demoniczne odwrócenie hierarchii wartości: potępia się konsekwencje, akceptując samą niegodziwość.
Religia praw człowieka kontra Boski porządek
Retoryka artykułu odzwierciedla kult praw człowieka potępiony przez Piusa IX w Quanta Cura (1864): „Dziecko ma prawo poznać ojca” przeciwstawia się tu „prawu do rodzicielstwa” samotnych kobiet czy par homoseksualnych. Lecz katolicka doktryna głosi: nie istnieją prawa sprzeczne z prawem Bożym. Jak nauczał Pius XI w Casti Connubii (1930), „małżeństwo istnieje wyłącznie między jednym mężczyzną i jedną kobietą”, zaś prokreacja poza nim stanowi obrazę Stwórcy. Tekst nie pyta: jakim prawem człowiek uzurpuje sobie władzę rozdzielania daru życia od aktu małżeńskiego?
Duchowa pustka współczesnego „miłosierdzia”
W całym tekście brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Stanie łaski użytkowników technik in vitro
- Grzechu ciężkim uczestników procedury (lekarzy, dawców, matek)
- Obowiązku pokuty i nawrócenia
- Wiecznych konsekwencjach grzechów przeciw życiu
To milczenie o rzeczach ostatecznych demaskuje prawdziwy cel neo-kościoła: zastąpienie zbawienia duszy terapeutycznym humanitaryzmem. Gdyby autorzy byli wierni katolickiej doktrynie, musieliby zacytować słowa Leona XIII z Arcanum Divinae Sapientiae (1880): „Każde użycie małżeństwa, w którym aktem ludzkiej woli pozbawia się go naturalnej mocy rodzenia życia, narusza prawo Boże i prawo naturalne”.
Teologia bankrutów: gdy ból zastępuje sumienie
Najbardziej ohydnym elementem tekstu jest instrumentalne wykorzystywanie ludzkiego cierpienia do legitymizacji zła. Maria Sellés mówi: „Jestem istotą ludzką, a jednak zostałam poczęta techniką, która ma swoje korzenie w hodowli zwierząt”. Lecz zamiast potępić samą praktykę jako sprzeczną z człowieczeństwem, artykuł proponuje jedynie jej „humanizację”. To dokładnie metoda modernistów opisana przez św. Piusa X w Pascendi Dominici Gregis (1907): „usprawiedliwiać każdą herezję sentymentalnym humanitaryzmem”.
Upadek cywilizacji łacińskiej
Przedstawiona historia dowodzi całkowitego zerwania z chrześcijańskim porządkiem. W średniowieczu – jak przypomina dekret Gracjana (Decretum Gratiani, 1140) – bezdzietność nie uprawniała do szukania „alternatywnych metod”, lecz była wezwaniem do heroicznej cnoty. Dziś zaś, jak prorokował Pius XI w Quadragesimo Anno (1931), „ludzie uważają, że prawa natury można bezkarnie deptać”.
Epilog: Droga powrotu
Jedynym rozwiązaniem nie jest reforma procedur dawstwa, lecz powrót do niezmiennej doktryny Kościoła:
- Absolutny zakaz sztucznego zapłodnienia (Pius XII, Mowa do położników, 29 października 1951)
- Uznanie, że każde dziecko ma prawo przyjść na świat wyłącznie z małżeńskiego związku (Leon XIII, Rerum Novarum, 1891)
- Publiczne pokutowanie za grzechy przeciw życiu (Benedykt XV, Humani Generis Redemptionem, 1917)
Bez tego – jak ostrzegał św. Augustyn – „państwo pozbawione sprawiedliwości staje się bandą zbójców” (De Civitate Dei, IV, 4). W obliczu tej duchowej katastrofy milczenie pasterzy neo-kościoła jest współudziałem w najcięższych grzechach naszych czasów.
Za artykułem:
Maria Selles i Miquel Roura: dziecko pragnie znać swego ojca. Koniec z praktyką „anonimowych dawców” (opoka.org.pl)
Data artykułu: 26.08.2025
