Ekumeniczny patriarcha Bartłomiej w Rimini: fałszywa jedność bez Chrystusa Króla
Portal Vatican News (26 sierpnia 2025) relacjonuje wystąpienie ekumenicznego patriarchy Konstantynopola Bartłomieja podczas Spotkania w Rimini, gdzie mówił o potrzebie wspólnej daty Wielkanocy, dialogu ekumenicznego oraz zaangażowaniu na rzecz pokoju światowego. Bartłomiej wspominał „papieża” Franciszka i zapowiedział wizytę „papieża” Leona XIV w Turcji z okazji 1700. rocznicy Soboru Nicejskiego. Całość przesiąknięta jest naturalistyczną wizją „braterstwa” i „sprawiedliwości społecznej” oderwaną od nadprzyrodzonego porządku.
Teologiczny zamach na dogmat o Trójcy Świętej
Bartłomiej określa Sobór Nicejski jako „kamień milowy dla całej historii chrześcijaństwa”, pomijając fundamentalną prawdę, iż sobory powszechne mają moc wiążącą wyłącznie pod zwierzchnictwem Następcy Piotra. Jego stwierdzenie, że „Duch Święty przemówił i nadal działa w historii człowieka”, wykorzystane zostaje do legitymizacji hermeneutyki ciągłości – potępionej przez św. Piusa X w encyklice Pascendi jako „synteza wszystkich herezji”.
„Gdyby Jezus Chrystus nie był Bogiem, wraz z Duchem Świętym, Trójcą współistotną i niepodzielną, wówczas historia chrześcijaństwa byłaby tylko piękną filozofią etyczną”
Ten pozornie ortodoksyjny fragment służy kamuflowaniu grzechu polegającego na pominięciu konieczności przynależności do Kościoła Katolickiego dla zbawienia (por. Bonifacy VIII, bulla Unam Sanctam). Współistotność Trójcy Świętej staje się w ustach schizmatyka pustą formułą, gdy jednocześnie neguje się Extra Ecclesiam nulla salus.
Bluźniercza redukcja Wielkanocy do instrumentu polityki ekumenicznej
Projekt ujednolicenia daty Wielkanocy przedstawiany jest jako „fundamentalny” przejaw jedności, podczas gdy w rzeczywistości:
- Święta Paschalne są nierozerwalnie związane z kalendarzem liturgicznym Kościoła Katolickiego – ich zmiana dla „dialogu” ze schizmatykami stanowi zdradę depozytu wiary.
- Dyskusja prowadzona pod patronatem antypapieży i patriarchy Konstantynopola jest actu haereticum – żaden prawowity papież nie uznałby jurysdykcji schizmatyka nad kwestiami liturgicznymi.
Bartłomiej przyznaje: „Dla Kościoła prawosławnego to, co zostało ustalone przez sobór powszechny, może zostać zmienione tylko przez inny sobór powszechny”. To jawne kłamstwo, gdyż prawosławie odrzuca autorytet soborów powszechnych od 1054 roku, co potwierdza encyklika Mortalium Animos Piusa XI: „Schizma wschodnia uparcie trwa w buncie przeciwko nieomylnemu Urzędowi Nauczycielskiemu”.
Kult człowieka zamiast kultu Boga: bergoglio jako wzór „świętości”
Apoteoza „papieża” Franciszka jako „brata” i „rzecznika pokoju” odsłania bałwochwalczy kult osobowości właściwy sektom posoborowym:
„Był bratem, z którym łączyła nas głęboka harmonia w kwestii wielkich problemów współczesnego człowieka i żarliwa pasja na rzecz jedności świata chrześcijańskiego”
Te słowa schizmatyka demaskują prawdziwy charakter „posługi” bergogliańskiej – zdrady misji nawracania heretyków (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917, kan. 1351). Wspomniana „walka o środowisko naturalne” i „ostatnich tego świata” to jawny naturalizm społeczny potępiony przez Piusa XI w Divini Redemptoris jako „zakamuflowany ateizm”.
Antychrześcijańska koncepcja pokoju bez Królestwa Chrystusowego
Gdy Bartłomiej oświadcza: „bez sprawiedliwości nie ma pokoju”, odwraca porządek nadprzyrodzony. Pax Christi in regno Christi – jak nauczał Pius XI w Quas Primas – pokój jest możliwy jedynie pod panowaniem Chrystusa Króla. Tymczasem:
- „Sprawiedliwość” rozumiana jest po marksistowsku – jako redystrybucja dóbr, nie zaś jako virtus cardinalis oddająca każdemu, co mu się należy w świetle prawa Bożego.
- „Modlitwa” staje się synkretycznym rytuałem pozbawionym intencji nawrócenia heretyków i schizmatyków, co stanowi grzech przeciwko cnocie religijności (Św. Tomasz z Akwinu, Summa Theologica II-II, q. 81).
Milczenie o obowiązku nawracania narodów (Mk 16:15) oraz o grzechu niewiary jako źródle wojen (Jak 4:1) dowodzi, że cała retoryka „braterstwa” służy budowie novus ordo seclorum – globalnego superstystemu odrzucającego społeczne panowanie Naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Teologia wyzwolenia w ornacie: dialog jako narzędzie rewolucji
Zapowiedź wizyty „papieża” Leona XIV w Turcji ujawnia rzeczywisty cel struktury posoborowej:
- Kontynuacja modernistycznej rewolucji pod hasłem „dialogu”, co potwierdza sama nazwa „Kościół Nowego Adwentu” – heretycka wizja „nowego objawienia” potępiona w dekrecie Lamentabili św. Piusa X.
- Propagowanie apostazji milczącej – uznania islamu i schizmy za „drogi zbawienia”, co Pius XII w Humani Generis nazwał „najgorszą plagą naszych czasów”.
Gdy Bartłomiej mówi o „globalnych wyzwaniach”, stosuje zakazaną retorykę soborowej aggiornamento – dostosowania wiary do świata, podczas gdy Chrystus nakazał: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28:19).
Milczenie jako wyznanie wiary neo-kościoła
W całym przemówieniu brak jakiegokolwiek odniesienia do:
- Królestwa Niebieskiego jako jedynego celu życia chrześcijańskiego
- Konieczności sakramentów ważnie sprawowanych
- Grzechu herezji i schizmy
- Sądu Ostatecznego i kary piekielnej
To damnatio memoriae – świadome wymazanie nadprzyrodzoności dowodzi, że zarówno sekta posoborowa, jak i patriarchat Konstantynopola głoszą inną ewangelię (Gal 1:8), którą św. Paweł nakazuje przeklinać.
Za artykułem:
Patriarcha Bartłomiej: nie ma pokoju bez sprawiedliwości (vaticannews.va)
Data artykułu: 26.08.2025
