Portal Tygodnik Powszechny (26 sierpnia 2025) relacjonuje analizę Olafa Osicy dotyczącą zmieniającej się roli Stanów Zjednoczonych jako gwaranta bezpieczeństwa Europy wobec wojny na Ukrainie i polityki Donalda Trumpa. Autor argumentuje, że Europa musi przyjąć do wiadomości odejście Ameryki od tej roli, jednocześnie unikając zerwania więzi transatlantyckich. Tekst koncentruje się na geopolitycznych skutkach agresji Rosji, ewolucji amerykańskiej strategii izolacjonistycznej oraz potencjalnych scenariuszach przyszłego ładu bezpieczeństwa. Artykuł stanowi klasyczny przykład redukcji rzeczywistości do płaszczyzny czysto naturalistycznej, gdzie Bóg i Jego prawo zostają zastąpione idolatrią ludzkich konstruktów politycznych.
Milczenie o nadprzyrodzonym porządku jako akt apostazji
W całym wywodzie brakuje jakiegokolwiek odniesienia do regnum sociale Christi (społecznego Królestwa Chrystusa) – fundamentu katolickiej nauki o państwie i porządku międzynarodowym. Pius XI w encyklice Quas Primas jednoznacznie nauczał: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym”, podkreślając, że trwały pokój możliwy jest jedynie pod panowaniem Chrystusa-Króla. Tymczasem Osica, niczym współcześni apostołowie sekularyzmu, proponuje Europę zbudowaną na relatywistycznych negocjacjach terytorialnych, militarnej równowadze sił i „dojrzałości strategicznej” – czyli dokładnie na tych samych zasadach, które doprowadziły do krwawych wojen XX wieku.
„Trump używa wojny w Ukrainie do zdefiniowania na nowo polityki amerykańskiej wobec Europy”
To zdanie demaskuje herezję antropocentryzmu, gdzie losy narodów zależą od kaprysów przywódców, a nie od posłuszeństwa wobec Bożego prawa. Św. Pius X w liście apostolskim Notre Charge Apostolique potępił takich „reformatorów”, którzy „odrzucają naukę przeszłości, by wymyślać społeczeństwo według swego widzimisię”. Gdy Vance kwestionuje „zagrożenie ze strony Rosji” w imię walki z „cyfrową cenzurą”, dokonuje się zdrada cywilizacji łacińskiej – bo jak nauczał Pius IX w Syllabusie, błądem jest twierdzenie, że „Kościół winien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” (pkt 55).
Fałszywy ekumenizm geopolityczny: od Jałty do Waszyngtonu
Historyczne paralele do Jałty i Ligi Narodów służą autorowi jako punkt wyjścia do analizy, lecz pomija on kluczowy fakt: wszelkie porozumienia pomijające prymat prawa Bożego są z natury niestabilne. Sobór Watykański II i jego „hermeneutyka ciągłości” próbowały legitymizować taki dialog ze światem, jednak Leon XIII w Immortale Dei ostrzegał: „Odrzucić władzę Boga, a wszystko inne jest tylko kruchym i nietrwałym budowaniem”. Gdy Osica pisze o „nowym porządku bezpieczeństwa” jako rezultacie negocjacji Trumpa-Putin-Zełenski, należy zapytać: gdzie w tym układzie miejsce dla unctio Regis David (namaszczenia Króla Dawida), czyli Chrystusa jako jedynego źródła władzy?
Błędem jest także traktowanie NATO i UE jako neutralnych narzędzi geopolityki. Jak przypomina dekret Świętego Oficjum z 1949 r. przeciwko komunizmowi, wszelkie sojusze z siłami jawnie wrogimi Kościołowi są moralnie niedopuszczalne. Tymczasem struktury posoborowe, w tym „biskupi” wspierający sankcje przeciwko Rosji lub nawołujący do „pokoju” za wszelką cenę, zdradzają naukę Piusa XII z Summi Pontificatus: „Pokój jest dziełem sprawiedliwości, ale tej sprawiedliwości, która wypływa z Boga”.
Kult człowieka w służbie globalizmu: od Wilsona do Trumpa
Analiza Osicy ujawnia modernistyczną eschatologię postępu, gdzie „nowy porządek” jawi się jako nieunikniony efekt zmagań między mocarstwami. Tymczasem św. Augustyn w De Civitate Dei nauczał, że każde państwo pozbawione Chrystusa jest „jedynie wielką bandą rozbójników”. Gdy autor wspomina o „śmierci mózgowej” NATO za czasów Macrona, należy przypomnieć słowa Piusa VI z 1791 r.: „Kościół nie potrzebuje ochrony władców – to władcy potrzebują światła Kościoła”.
Wizja Europy opartej na ruchach typu AfD czy Fidesz jako „cywilizacyjnych sojuszników” Trumpa to klasyczny przykład naturalistycznej utopii. Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. (kan. 1374) wyraźnie zakazuje katolikom wspierania partii głoszących idee sprzeczne z nauką Kościoła. Tymczasem zarówno Trump ze swoim kultem siły, jak i Putin z „ruskim światem” reprezentują te same herezje nacjonalistyczne, które Pius XI potępił w Divini Redemptoris i Mit brennender Sorge.
Polska jako ofiara teologicznego bankructwa elit
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest przemilczenie munus regale (urzędu królewskiego) Chrystusa wobec Polski. Gdy Osica pisze: „Polska może dużo stracić”, nie precyzuje, że największą stratą byłoby odejście od przymierza z Bogiem zawartego na Jasnej Górze. Król Jan Kazimierz w 1656 r. ogłosił Matkę Bożą Królową Polski nie po to, by szukać „gwarancji bezpieczeństwa” w Waszyngtonie czy Brukseli, lecz by uznać jedynego Władcę narodów.
Propagowany w artykule scenariusz „europejskiego sojuszu obronnego” to jedynie współczesna wersja bałwochwalczego kultu „pokoju i bezpieczeństwa” z 1 Tes 5,3. Jak ostrzegał św. Pius X w Pascendi dominici gregis, moderniści „przenoszą przyczynę i cel religii z rzeczy nadprzyrodzonych na naturalne”. Dlatego każda dyskusja o bezpieczeństwie Polski, która pomija obowiązek publicznego uznania władzy Chrystusa Króla, jest zdradą naszego chrztu i ślubów jasnogórskich.
Za artykułem:
Putin chce słabej Europy. Trump o niej w ogóle nie myśli (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 26.08.2025
