Portal LifeSiteNews (26 sierpnia 2025) relacjonuje analizę Elainy Plott Calabro opublikowaną w „The Atlantic”, demaskującą postępującą degenerację kanadyjskiego prawa dopuszczającego eutanazję (MAID). Artykuł wskazuje na planowane rozszerzenie praktyki zabijania na nieletnich (tzw. „dojrzałych małoletnich”), osoby cierpiące wyłącznie z powodu zaburzeń psychicznych oraz niemowlęta z „ciężkimi wadami wrodzonymi”. Autor przywołuje przypadki nadużyć, w tym śmierć 61-letniego Alana Nicholsa, który został zabity z powodu… głuchoty, pomimo historii depresji i hospitalizacji z powodu ryzyka samobójstwa. Instytucjonalizacja morderstwa pod pozorem „prawa do godnej śmierci” stanowi jawny powrót do praktyk III Rzeszy.
Naturalistyczne zaślepienie jako fundament zbrodniczego prawodawstwa
Analizowany tekst, choć słusznie wskazuje na horror kanadyjskiej rzeczywistości, pozostaje intelektualnie bezbronny wobec jej przyczyn. Reductio ad Hitlerum (sprowadzenie do Hitlera) stosowane przez autorkę ekspozy nie sięga sedna problemu: państwowe przyzwolenie na zabijanie słabych jest nieuniknioną konsekwencją odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym”. Usunięcie Boga z życia publicznego prowadzi do barbarzyństwa prawnie usankcjonowanego pseudohumanitaryzmem.
Kanadyjskie regulacje MAID stanowią dokładne wcielenie potępionych przez Piusa XII „praw człowieka” oderwanych od Prawa Naturalnego. W przemówieniu do prawników katolickich z 13 listopada 1949 r. Papież ostrzegał: „Tam, gdzie przestaje obowiązywać prawo Boże i kościelne, tam prawo cywilne traci swą podstawową treść moralną i staje się tylko środkiem ujarzmiania słabszych przez silniejszych”. Zabójstwo Alana Nicholsa dowodzi, że „kwalifikująca się choroba” to jedynie parawan dla likwidacji nieproduktywnych jednostek przez państwo przekształcone w bożka.
Teologiczne bankructwo „współczucia” bez Krzyża
Najcięższą zbrodnią tekstu źródłowego jest milczenie o nadprzyrodzonym wymiarze cierpienia. Artykuł ogranicza dyskusję do kwestii proceduralnych („brak standardów oceny nieuleczalności zaburzeń psychicznych”) oraz społecznych („ubóstwo i bezdomność pacjentów”), całkowicie pomijając status animarum (stan dusz) ofiar i katów. Tymczasem Katechizm Rzymski z 1566 r. wprost określa samobójstwo jako „zbrodnię przeciwko Duchowi Świętemu”, zaś Sobór Laterański V (1514) nałożył ekskomunikę latae sententiae (automatyczną) na każdego uczestniczącego w procederze eutanazji.
Wielokrotnie przywoływana w materiale „niezdolność do odróżnienia chęci samobójstwa od zgody na MAID” demaskuje diabelski charakter całego systemu. Jak przypomina św. Augustyn w Państwie Bożym (KSG I, rozdz. 20): „Nikt nie ma prawa zabijać siebie nawet po to, by uniknąć grzechu, ponieważ przez to właśnie popada w jeszcze cięższy grzech”. Kanadyjscy „lekarze” przemienieni w narzędzia kultury śmierci działają wbrew przysiędze Hipokratesa, która do 1948 r. explicite zabraniała aborcji i eutanazji.
Demaskacja „postępu” jako regresu do pogaństwa
Propozycja
„legalizacji eutanazji dla niemowląt z ciężkimi wadami”
wysunięta przez Québec College of Physicians odsłania prawdziwy cel rewolucji kulturowej: przywracanie praktyk ofiarnych Molochowi. Już w 1930 r. Pius XI w Casti Connubii potępił wszelkie próby selekcji życia jako „haniebne przestępstwo”: „Nikt bowiem nie może bez ciężkiej zbrodni naruszać prawa przyrodzonego, od Boga pochodzącego, do życia cielesnego niewinnych istot”.
Wspomniany przypadek Holandii – jedynego kraju legalizującego infanticydę po III Rzeszy – potwierdza diagnozę Piusa XII z przemówienia z 13 maja 1956 r.: „Kiedy Bóg jest odrzucony, wszelkie zasady moralne tracą swą moc, a ludzkość skazana jest na ruinę”. Kanadyjska degeneracja jest logiczną konsekwencją przyjęcia przez „papieża” Jana XXIII aggiornamento podczas pseudo-soboru, który otworzył drzwi relatywizmowi moralnemu pod płaszczykiem „ducha czasu”.
Milczenie neo-kościoła jako współudział w zbrodni
Szczególnie wymowne jest nieobecne w tekście źródłowym pytanie o stanowisko kanadyjskich struktur posoborowych. „Biskupi” i „kardynałowie” od dziesięcioleci aktywnie uczestniczą w destrukcji katolickiej etyki medycznej poprzez:
1. Przyjęcie zasad wolności religijnej (Dignitatis Humanae), które uniemożliwiają kwestionowanie prawodawstwa antyludzkiego
2. Propagowanie ekumenizmu z wyznawcami kultu śmierci (por. Asyż 1986)
3. Zastąpienie katolickiej nauki o finibus bonorum et malorum (celach dobra i zła) świecką bioetyką
Jak trafnie zauważył św. Robert Bellarmin: „Kacerze są gorsi niż zbrodniarze, ponieważ ci drudzy niszczą tylko ciała, podczas gdy tamci niszczą dusze”. Milczenie „hierarchów” wobec kanadyjskiej orgii śmierci stanowi zdradę gorszą niż sam czyn Katona, który przynajmniej działał jawnie.
Jedyna droga ratunku: powrót pod sztandary Chrystusa Króla
Przedstawione fakty nie pozostawiają złudzeń: Kanada stała się laboratorium antychrystusowego projektu, gdzie technokracja zastąpiła Dekalog, a humanitaryzm – miłosierdzie. Jak przypomina bulla Bonifacego VIII Unam Sanctam (1302): „Poza Kościołem nie ma ani zbawienia, ani odpuszczenia grzechów”. Żadne komisje śledcze czy poprawki legislacyjne nie zatrzymają spirali śmierci, dopóki narody nie uznają publicznie władzy Naszego Pana Jezusa Chrystusa.
Ostatnie słowo należy się św. Tomaszowi z Akwinu (Summa Contra Gentiles, III, 146): „Żadna ludzka moc nie ma prawa odbierać życia niewinnemu, nawet gdyby on sam o to prosił lub na to zezwalał. Zabicie niewinnego jest zawsze grzechem śmiertelnym”. Krzyk kanadyjskich ofiar woła o pomstę do nieba – i znajdzie swój finał w Dniu Sądu, gdy każdy lekarz-morderca i urzędowy aprobator staną przed Trybunałem, którego wyroku nie unieważni żaden „postępowy” akt prawny.
Za artykułem:
Assisted suicide for mental illness is already happening in Canada (lifesitenews.com)
Data artykułu: 26.08.2025
