Portal eKAI (27 sierpnia 2025) relacjonuje deklarację „ojca” Gabriela Romanellego o pozostaniu w Gazie wraz z innymi „zakonnikami” i „siostrami” pod pretekstem służby „ubogim i chorym” pomimo trwającego konfliktu zbrojnego. Wspomniani „duchowni” z Instytutu Słowa Wcielonego oraz siostry Matki Teresy mają rzekomo „służyć Chrystusowi w Eucharystii” poprzez pomoc humanitarną, współpracując z uzurpatorami takimi jak „kardynał” Pierbattista Pizzaballa. Artykuł promuje naturalistyczną narrację o „modlitwie o pokój” i „apelu do władz międzynarodowych”, całkowicie pomijając nadprzyrodzony cel Kościoła. Ta heroiczna fasada kryje duchową pustkę modernistycznej apostazji.
Naturalistyczne zawężenie misji Kościoła do świeckiego aktywizmu
Relacja portalu eKAI konstruuje obraz fałszywego heroizmu, opartego wyłącznie na doczesnym współczuciu: „służymy Mu w osobach ubogich i chorych, tych, którzy cierpią” – deklaruje „o.” Romanelli. To jawne zaprzeczenie nauczania Piusa XI, który w encyklice Quas Primas podkreślał: „Pokój Chrystusa w królestwie Chrystusa” (nr 1). Redukcja posłannictwa Kościoła do pomocy socjalnej to klasyczny przejaw modernizmu potępionego w Pascendi Dominici Gregis św. Piusa X (nr 39). Gdzie jest głoszenie jedynej prawdziwej wiary? Gdzie udzielanie sakramentów koniecznych do zbawienia? Gdzie nawracanie heretyków i schizmatyków?
„My nadal modlimy się o pokój, o wolność dla wszystkich, którzy są jej pozbawieni, o zakładników, o możliwość leczenia tysięcy i tysięcy chorych i rannych”.
To zdanie demaskuje bałwochwalczą koncepcję „pokoju” oderwaną od władzy Chrystusa Króla. Jak przypomina Sobór Laterański IV (1215): „Jedna jest powszechna wspólnota wiernych, poza którą nikt w ogóle nie może dostąpić zbawienia” (konst. 1). Prawdziwy kapłan modliłby się nie o humanitarny rozejm, lecz o triumf Niepokalanego Serca Marji nad błędami Rosji i całego świata – zgodnie z objawieniami w Fatimie, które sekta posoborowa systematycznie zwalcza.
Nieprawość „sakramentalna” i nieważne święcenia
Artykuł bezkrytycznie powiela terminy takie jak „Eucharystia” czy „proboszcz”, sugerując ważność posługi „o.” Romanellego. Tymczasem Instytut Słowa Wcielonego powstał w 1984 roku – jest więc produktem posoborowej deformacji. Jak wykazał abp Marcel Lefebvre (którego święcenia i tak budzą wątpliwości ze względu na masońskie korzenie jego konsekratora), nowy ryt święceń kapłańskich wprowadzony przez Pawła VI w 1968 roku jest nieważny z powodu zmiany materii i formy sakramentu. „Kapłani” wyświęceni w tym obrzędzie to zwykli laicy przebrani w sutanny.
Co więcej, sama wzmianka o „siostrach Matki Teresy” to kolejny dowód apostazji. Założona w 1950 roku zgromadzenie zostało przekształcone przez antypapieży w narzędzie synkretyzmu religijnego, co potwierdza choćby udział jego członkiń w pogańskich rytuałach w indyjskich świątyniach. Jak zauważył Pius XI w Mortalium Animos: „Kościół katolicki nie może w żaden sposób współpracować z niewiernymi” (nr 10).
Milczenie o sakramentach jako wyznanie wiary
Najcięższym zarzutem wobec całej relacji jest całkowite przemilczenie rzeczywistości nadprzyrodzonej. Ani słowa o:
- Ofierze Mszy Świętej (która w rycie posoborowym stała się blasphemiczną parodią)
- Rozgrzeszeniach w sakramencie pokuty (zastąpionych przez neo-kościół „dialogiem pastoralnym”)
- Konieczności chrztu dla zbawienia (odrzuconej przez „bergoglio” w imię fałszywego ekumenizmu)
- Ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem (wymazanego z kazań na mocy „Katechizmu” z 1992 r.)
Ten brak nie jest przypadkowy. Jak uczy św. Robert Bellarmin: „Pierwszym znakiem odstępstwa jest usunięcie z przestrzeni publicznej Imienia Jezusowego i Jego Praw” (De Romano Pontifice, lib. IV, cap. 4). „Duchowni” pokroju Romanellego realizują program „Kościoła ubogiego i dla ubogich” głoszony przez antypapieża Bergoglio – czyli Kościoła pozbawionego łaski, sakramentów i władzy nauczania.
Kolaboracja z heretykami i schizmatykami
Wspomnienie wezwania „kardynała” Pizzaballi i schizmatyckiego patriarchy Teofila III do „zakończenia wojny” ukazuje zdradę katolickiego monopolu na prawdę. Kanon 1325 §1 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku surowo zabrania katolikom jakiejkolwiek współpracy z heretykami w sprawach religijnych. Tymczasem „o.” Romanelli otwarcie jednoczy się z prawosławnym odstępcą, którego „patriarchat” odrzuca prymat Rzymu, Niepokalane Poczęcie i inne dogmaty. To jawne pogwałcenie przysięgi antymodernistycznej!
Teologia wojny w świetle doktryny katolickiej
Artykuł bezkrytycznie przyjmuje pacyfistyczną narrację, podczas gdy „wojna sprawiedliwa” jest dopuszczalna w katolicyzmie jako środek obrony niewinnych (św. Augustyn, Państwo Boże, XIX.7). Problem tkwi w relatywizacji moralnych przyczyn konfliktu. Prawdziwy kapłan potępiłby nie tylko fizyczną przemoc, ale przede wszystkim:
- Działania terrorystyczne inspirowane islamskim fundamentalizmem (potępionym przez Leona XIII w Humanum Genus)
- Prześladowania chrześcijan w Strefie Gazy (których skala jest systematycznie ukrywana przez media)
- Globalistyczne interesy stojące za zaostrzaniem konfliktów na Bliskim Wschodzie
Milczenie na te tematy świadczy, że „służba” Romanellego jest elementem szerszej agendy – budowy naturalistycznej religii światowego humanitaryzmu, gdzie Chrystus jest co najwyżej symbolicznym „inspiratorem” działań socjalnych.
Duchowa pułapka fałszywego miłosierdzia
Najgroźniejszym aspektem tej narracji jest podszywanie się pod cnotę miłosierdzia. „Jak te osoby mogłyby przetrwać?” – pyta rzekomy zakonnik. Prawdziwy katolik zapytałby: „Jak te dusze mogą dostąpić łaski uświęcającej?”. Jak przypomina św. Paweł: „Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a na duszy swej szkodę ponieść?” (Mt 16,26). Materialna pomoc bez głoszenia jedynej prawdziwej wiary to duchowe oszustwo potępione już przez św. Piusa X w Notre Charge Apostolique jako „miłość bez prawdy” (nr 3).
Kryzys w Gazie nie jest więc „tragedią humanitarną”, ale dramatem duchowym – skutkiem odrzucenia społecznego panowania Chrystusa Króla. Dopóki narody nie uznają Jego władzy, dopóty „będą wojny i wieści o wojnach” (Mt 24,6). Modernistyczni „duchowni” jak Romanelli, zamiast to głosić, utrwalają stan apostazji poprzez świecki aktywizm w sutannach.
Za artykułem:
Ojciec Romanelli w Gazie: Będziemy tu trwać, jak prosi nas Pan (vaticannews.va)
Data artykułu: 27.08.2025
