Portal Tygodnik Powszechny (27 sierpnia 2025) relacjonuje historię szwajcarskiego prawnika Ulricha Meierhansa, który przekształcił klasztor benedyktynek w Monte San Savino w „miejsce duchowego odpoczynku” z salą koncertową i galerią sztuki. Polski malarz Tadeusz Boruta stworzył tam obrazy inspirowane motywami chrześcijańskimi, w tym wizerunek Chrystusa owiniętego w fioletową płachtę. Artykuł zachwyca się „ekumenicznym charakterem” przedsięwzięcia, pomijając całkowicie nadprzyrodzony wymiar życia konsekrowanego.
Profanacja miejsca świętego jako akt modernistycznej rewolucji
Quod semel Deo dicatum est, in usus humanos converti nequit (To, co raz zostało poświęcone Bogu, nie może być przeznaczone do użytku świeckiego) – ta zasada prawa kanonicznego (kanon 1171 Kodeksu z 1917) zostaje zdeptana przez opisane działania. Przekształcenie kaplicy klasztornej w salę koncertową stanowi jawną profanację, potępioną przez Sobór Trydencki (sesja XXII, kan. 10): „Jeśliby ktoś rzecze, że święcenia kościoła lub konsekracje ołtarzy są rzeczą zbyteczną (…) niech będzie wyklęty”. Pius XI w encyklice Quas Primas przypominał: „Królestwo Chrystusa obejmuje wszystkich ludzi, a Jego prawa domagają się posłuszeństwa nie tylko w życiu prywatnym, ale i publicznym”.
„Wymarzył więc sobie świecki monastyr z salą koncertową, biblioteką, taśmoteką, galerią, który zarobi na siebie i przyniesie profity powierzonej mu fundacji”
To zdanie demaskuje redukcję sacrum do towaru. Święty Robert Bellarmin w De Controversiis (tom III, ks. II) nauczał: „Miejsca konsekrowane nie są własnością ludzi, lecz przybytkiem Boga żywego”. Tymczasem kaplica – według relacji autora – służy jako tło dla koncertów zespołu il Pomo d’Oro, co stanowi jawne pogwałcenie kanonu 1169 Kodeksu z 1917 r. zakazującego świeckich celów w budynkach konsekrowanych.
Teologia ukryta w milczeniu i półsłówkach
Artykuł zawiera symptomatyczne pominięcia. Ani słowa o:
- Stanie łaski użytkowników „świeckiego klasztoru”
- Obowiązku czci należnej miejscom poświęconym
- Niebezpieczeństwie świętokradztwa przy eksponowaniu symboli religijnych w kontekście rozrywkowym
Św. Alfons Liguori w Theologia Moralis (ks. VI, rozdz. 1) ostrzega: „Profanujący miejsce święte popełniają grzech ciężki, ściągając na się gniew Boży”. Tymczasem relacja z Monte San Savino przypomina hagiografię modernizmu, gdzie „duchowość” staje się pustym pojemnikiem na artystyczne trendy.
Fałszywy ekumenizm jako narzędzie dechrystianizacji
Szczególnie wymowne jest zalecenie „generała jezuitów” (zawsze w cudzysłowie od Jana XXIII), by fundacja pomagała „nie tylko katolickim dzieciom”. To jawny sprzeciw wobec nauczania Piusa IX w Quanta Cura: „Błądzą ci, którzy utrzymują, że zbawienie można osiągnąć w jakiejkolwiek religii”. Św. Augustyn w De Vera Religione (roz. 5) przypomina: „Poza Kościołem nie ma zbawienia, jak nie było zbawienia poza arką Noego”.
Opisane przedsięwzięcie realizuje dokładnie program modernistycznej infiltracji potępionej przez św. Pius X w Pascendi Dominici Gregis (pkt 39): „Moderniści starają się wszelkimi sposobami i siłami, aby Kościół stał się demokratyczny, zrównany z ludem”. „Duchowy odpoczynek” bez wymogu wiary w prawdy objawione to klasyczny przykład naturalizmu potępionego przez Sobór Watykański I (konst. Dei Filius, rozdz. 2).
Sztuka oderwana od prawdy jako narzędzie destrukcji
Wspomniane w tekście obrazy Tadeusza Boruty – zwłaszcza Chrystus „owinięty w fioletową płachtę” – stanowią przykład degeneracji sztuki sakralnej. Pius XII w encyklice Mediator Dei (pkt 195) nauczał: „Sztuka sakralna winna kierować umysły ku Bogu poprzez wierne oddanie świętych tajemnic”. Tymczasem przedstawienie Zbawiciela jako bezimiennego, opakowanego ciała sprzeniewierza się kanonom sztuki katolickiej określonym przez Sobór Trydencki (sesja XXV).
„W bocznym ołtarzu „tłocznia mistyczna” autorstwa żony Tadeusza, Aldony Mickiewicz. Na widok tego obrazu neapolitańscy robotnicy krzyczą „Il Torchio!””
To zdanie ujawnia bałwochwalcze pomieszanie sfer. Św. Tomasz z Akwinu w Summa Theologiae (II-II, q. 94) przestrzega przed profanacją symboli religijnych: „Oddawanie czci stworzeniu zamiast Stwórcy jest grzechem przeciwko cnocie religijności”. Przemienienie ołtarza w galeryjną instalację stanowi materialną realizację modernistycznej herezji, która – jak pisał Pius X w Lamentabili (pkt 62) – „miesza prawdę z fałszem, wprowadzając religię bez dogmatów”.
Spuścizna apostazji: gdy klasztor staje się salą koncertową
Opisana transformacja klasztoru jest logicznym owocem rewolucji posoborowej. Już w 1907 r. św. Pius X w Pascendi (pkt 26) demaskował modernistów: „Dążą do rozpuszczenia Kościoła w bezkształtnym społeczeństwie religijnym”. Konsekrowane mury służące rozrywce to namacalny przejaw kultury śmierci – przeciwieństwa Królestwa Chrystusowego, którego publiczne panowanie domaga się świątyń oddanych wyłącznie kultowi Bożemu (Pius XI, Quas Primas).
W obliczu tak jawnej profanacji należy przypomnieć słowa św. Pawła: „Nie możecie pić z kielicha Pańskiego i z kielicha demonów” (1 Kor 10,21). Monte San Savino stało się pomnikiem apostazji czasów ostatecznych, gdzie – zgodnie z przepowiednią św. Pawła – „człowiek grzechu usiądzie w świątyni Bożej” (2 Tes 2,4).
Za artykułem:
Cud w Monte San Savino (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 27.08.2025
