Kanonizacje posoborowe jako przejaw apostazji w strukturach okupujących Watykan
Portal Konferencji Episkopatu Polski informuje o planowanej na 7 września 2025 roku „kanonizacji” bł. Carlo Acutisa i bł. Pier Giorgio Frassati w Rzymie pod przewodnictwem „papieża” Leona XIV. Delegację posoborowej struktury w Polsce mają stanowić „biskupi”: Grzegorz Suchodolski, Piotr Kleszcz OFMConv, Tomasz Sztajerwald i Zbigniew Wołkowicz. Ta modernistyczna ceremonia stanowi jawną profanację pojęcia świętości.
Teologiczne bankructwo posoborowego kultu „świętych”
Canonisatio in Ecclesia Catholica nunquam fuit actus popularitatis vel promocji wzorców społecznych (Kanonizacja w Kościele Katolickim nigdy nie była aktem popularyzacji ani promocji wzorców społecznych). Jak przypomina dekret De servorum Dei beatificatione et beatorum canonizatione Benedykta XIV (1743), proces kanonizacyjny wymaga probationem heroicitatis virtutum (dowodu heroiczności cnót) oraz miracula certissima (cudów najpewniejszych) dokonanych za wstawiennictwem kandydata. Tymczasem:
„błogosławiony Carlo Acutis” prezentowany jest jako „patron internetu”, co stanowi bezprecedensową redukcję świętości do kompetencji technologicznych. Z kolei „bł. Pier Giorgio Frassati” gloryfikowany jest za działalność społeczną, co Pius XI w encyklice Miserentissimus Redemptor (1928) nazwałby „przywiązywaniem nadmiernej wagi do rzeczy doczesnych”.
Brak w artykule jakichkolwiek odniesień do status gratiae sanctificantis (stanu łaski uświęcającej) czy życia w pełnej komunii z Magisterium Kościoła. To milczenie o nadprzyrodzonym charakterze świętości zdradza naturalistyczne założenia autorów, całkowicie sprzeczne z definicją świętości podaną przez św. Tomasza z Akwinu: sanctus est qui vivit in caritate perfecta (świętym jest ten, kto żyje w doskonałej miłości) (Summa Theologiae, II-II, q. 184, a. 1).
Duchowa trucizna w cukrze „wzorców dla młodzieży”
Artykuł podkreśla, że wspomniane postaci mają być „patronami młodych”. To klasyczna technika modernizmu: zastąpienie teologicznej głębi atrakcyjnością psychologiczno-społecznĄ. Jak ostrzegał św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici Gregis (1907): „Moderniści starają się młodzież przeciągnąć na swoją stronę, nadając nowym błędom postać przystępną i ponętną”.
Zarzut potwierdza prezentacja Acutisa jako „informatyka na służbie Ewangelii” – co stanowi bezczelną próbę sakralizacji technokratycznej mentalności potępionej przez Piusa XII w przemówieniu do uczestników kongresu „Apostolatus Maris” (1957): „Wielkim niebezpieczeństwem naszych czasów jest absolutyzacja narzędzi ponad cele”.
Uczestnictwo „biskupów” w ceremonii apostazji
Obecność delegacji posoborowej struktury w Polsce na tej farsie kanonizacyjnej stanowi zdradę obowiązku ostrzegania dusz przed niebezpieczeństwem. Kanon 1325 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku nakazuje biskupom: „Monere subditos de erroribus cavendis” (Ostrzegać podwładnych przed błędami, których należy unikać). Zamiast tego:
„Biskupi” Suchodolski, Kleszcz, Sztajerwald i Wołkowicz legitymizują antykatolicki spektakl, łamiąc tym samym przysięgę antymodernistyczną przepisaną przez św. Piusa X w motu proprio Sacrorum Antistitum (1910), która zobowiązywała do „odrzucenia herezji polegającej na tym, że struktura Kościoła nie jest niezmienna”.
„Kanonizacja” jako narzędzie rewolucji posoborowej
Wspomnienie, że to „pierwsza kanonizacja w pontyfikacie Leona XIV”, odsłania prawdziwy cel całego przedsięwzięcia: wzmocnienie autorytetu uzurpatora poprzez stworzenie nowych „świętych” dla neo-kościoła. Jak trafnie zauważył abp Marcel Lefebvre w liście do kard. Ratzingerera z 10 września 1985 roku: „Nowe kanonizacje służą stworzeniu nowej hagiografii dla nowej religii”.
Cała ceremonia stanowi jawne pogwałcenie dekretu Świętej Kongregacji Obrzędów z 8 maja 1914 roku, który stanowił: „W procesie kanonizacyjnym najwyższa ostrożność musi być zachowana, by nie uchybić powadze i godności aktu kanonizacji”. Tymczasem tutaj mamy do czynienia z teatralnym widowiskiem mając na celu legitymizację posoborowej anty-teologii.
Duchowa odpowiedzialność za udział w bluźnierstwie
Katolik trwający w wierze Ojców nie może mieć wątpliwości: uczestnictwo w tej pseudo-kanonizacji stanowi współudział w świętokradztwie. Jak nauczał papież Innocenty III na IV Soborze Laterańskim (1215): „Qui cum sceleratis portionem habet, similis est eis” (Kto ma udział z bezbożnymi, staje się im podobny).
Brak w całym artykule choćby jednego odniesienia do Regnare Christum volumus (Chcemy, by Chrystus królował) – dewizy pontyfikatu św. Piusa X. To milczenie o królewskiej godności Chrystusa odkrywa prawdziwy cel posoborowej „kanonizacji”: zastąpienie kultu Boga w Trójcy Jedynego kultem człowieka i jego doczesnych osiągnięć.
Za artykułem:
7 September: Canonisation of Blessed Carlo Acutis and Blessed Pier Giorgio Frassati (episkopat.pl)
Data artykułu: 28.08.2025
