Le Corbusier i destrukcja katolickiej architektury sakralnej
Portal Watykański (28 sierpnia 2025) prezentuje apologetyczny portret Le Corbusiera jako „ikonę architektury powojennej”, szczególnie eksponując jego projekty budynków sakralnych – kaplicę Notre-Dame du Haut w Ronchamp (1950-1955) i klasztor Sainte Marie de La Tourette (1953-1960). Artykuł podkreśla współpracę architekta z modernistycznymi kręgami dominikańskimi skupionymi wokół czasopisma „L’Art Sacré”, inspiracje naturą („objets à réaction poétique”) oraz rzekome nawiązania do tradycji monastycznej. To propagandowe wspomnienie sześćdziesiątej rocznicy śmierci masona stanowi jawną gloryfikację antykatolickiej rewolucji w sztuce sakralnej.
Architektura jako narzędzie dechrystianizacji
Fundamentalne kłamstwo artykułu polega na przedstawianiu destrukcji sacrum jako „odnowy sztuki sakralnej”. Le Corbusier otwarcie przyznawał się do inspiracji objets à réaction poétique (przedmiotami wywołującymi reakcję poetycką) takimi jak „pancerz kraba” czy muszle, co stanowi jawną apostazję od zasady wyrażonej w konstytucji De Sacra Liturgia Piusa XII: „Sztuka sakralna winna zwracać dusze ku Bogu, a nie ku stworzeniu” (Mediator Dei, 195). Tymczasem kaplica w Ronchamp została świadomie zaprojektowana jako „architektoniczna rzeźba” – idol kształtów pozbawiony teologicznej transcendencji.
Modernistyczna kolaboracja z heretyckim duchowieństwem
Kluczowym wątkiem przemilczanym przez portal jest demonstracyjnie antykatolicki charakter środowiska skupionego wokół o. Marie-Alain Couturiera OP. Ten apostata głosił: „Lepiej źle zbudowany kościół przez genialnego niewierzącego, niż poprawny przez dewota bez talentu„. Współpraca Le Corbusiera z dominikanami przy projektach sakralnych stanowiła realizację zasady potępionej przez św. Piusa X: „Moderniści mieszają prawdę z fałszem, by łatwiej omamić umysły prostaczków” (Pascendi dominici gregis, 39).
„Le Corbusier zawsze powtarzał, że inspiracją dla wielkiego, ciemnego, silnie wysuniętego dachu z betonu był pancerz kraba”
Ten fragment doskonale ilustruje bałwochwalczy charakter posoborowych „przebudów” kościołów. Podczas gdy kanon 1166 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku nakazywał kształtowanie świątyń według tradycyjnych form „dla wzbudzenia pobożności”, Le Corbusier świadomie wprowadzał elementy pogańskiego kultu natury, co Pius XI potępił jako „zdradę misji sztuki chrześcijańskiej” (Divini cultus, 1928).
Relatywizacja zasad architektury sakralnej
Promowany w artykule „system Modulor” oparty na ludzkich proporcjach stanowi jawne odrzucenie boskiego porządku. Jak przypomina brewe Leona XIII Quod anniversarius (1888), katolicka architektura musi wyrażać:
- Hierarchię bytów (Bóg – aniołowie – ludzie)
- Obiektywną prawdę dogmatów
- Nadprzyrodzony cel człowieka
Tymczasem klasztor La Tourette z betonowymi klatkami schodowymi i industrialnymi oknami przypomina więzienie, nie zaś „dom modlitwy” (Mt 21,13). Pius XII w encyklice Musicae sacrae disciplina (1955) podkreślał: „Pierwszym i najważniejszym wymogiem sztuki kościelnej jest służba kultowi„. Le Corbusier zaś traktował budynki sakralne jako pole eksperymentów formalnych.
Milczenie o duchowych skutkach modernistycznej architektury
Najcięższym zarzutem wobec portalu jest całkowite pominięcie dewastacyjnych skutków idei Le Corbusiera dla życia religijnego. Kaplica w Ronchamp stała się miejscem pielgrzymek wyznawców New Age, zaś klasztor La Tourette organizuje dziś „warsztaty ekumeniczne”. Jak proroczo ostrzegał św. Pius X: „Błąd modernizmu prowadzi do zatraty dusz i ruiny chrześcijaństwa” (Pascendi dominici gregis, 1). Artykuł gloryfikujący tego architekta uderza w samą istotę lex orandi, lex credendi (prawo modlitwy określa prawo wiary) – zasady nienaruszalnej w prawdziwym Kościele Katolickim.
Teologia ruin: od Kartuzji do betonowych bloków
Próby przedstawiania unité d’habitation w Marsylii jako „nawiązania do życia monastycznego” to bluźniercza parodia. Podczas gdy Kartuzja Florencka wzniesiona „ku chwale Bożej” (Ad maiorem Dei gloriam) prowadziła dusze ku kontemplacji, marsylski moloch stał się symbolem dehumanizacji. Cytowany przez portal fragment o „celi nadającej się na mieszkanie robotnicze” demaskuje materialistyczną mentalność Le Corbusiera, który – jak wszyscy moderniści – „człowieka czyni bogiem” (Pius X, Pascendi dominici gregis, 14).
Za artykułem:
Le Corbusier – człowiek, który zmienił architekturę (vaticannews.va)
Data artykułu: 28.08.2025
