Śmierć po aborcji farmakologicznej: humanitarna maska na obliczu zbrodni
Portal LifeSiteNews (28-29 sierpnia 2025) relacjonuje śmierć 19-letniej Rheanny Laderoute w Kanadzie po zażyciu pigułek aborcyjnych, podkreślając domaganie się przez rodzinę rozliczenia systemu medycznego. Artykuł eksponuje zaniedbania szpitala, pomija jednak fundamentalną prawdę: każda aborcja to morderstwo nienarodzonych i śmiertelny grzech wołający o pomstę do nieba.
Medyczne zaniedbania versus teologiczna rzeczywistość
Podczas gdy tekst skupia się na opisie infekcji posocznicowej i błędach personelu („brak badania miednicy”, „opóźnienia w przekazaniu na OIOM”), całkowicie przemilcza kluczowy fakt: Laderoute umarła w stanie grzechu śmiertelnego. Katechizm Trydencki naucza niezbicie: „Grzech śmiertelny (…) pozbawia duszę łaski uświęcającej i ściąga gniew Boży” (Sessio VI, Cap. XIV). Śmierć po dokonaniu dzieciobójstwa oznacza nie tylko utratę życia doczesnego, ale wieczne potępienie – o czym autorzy nie wspominają ani słowem.
„Podczas gdy media lamentują nad 'tragedią’ śmierci aborterki, prawdziwą tragedią jest tysiąc dziewiętnastoletnich dusz codziennie mordowanych w kanadyjskich klinikach”
Język relatywizacji: od „pigułek” do „zdrowia reprodukcyjnego”
Artykuł używa języka odczłowieczającego ofiary, nazywając nienarodzone „ciążą”, nie zaś dziećmi. Tymczasem już w 1588 roku papież Sykstus V w konstytucji Effraenatam potępił aborcję w każdej fazie jako „zbrodnię przeciwko naturze i piąte przykazanie”, pod karą ekskomuniki. Współczesne eufemizmy („tabletki poronne”, „zdrowie kobiet”) stanowią klasyczny przykład modernizmu potępionego w Pascendi Dominici Gregis Piusa X jako „próba pogodzenia wiary z pseudonaukowym determinizmem”.
Milczenie o duszy i wieczności jako przejaw apostazji
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite pominięcie kwestii sakramentów. Gdy die Mullus (Święta Inkwizycja) w dekrecie z 1679 roku nakazywała kapłanom pytać penitentów: „Czy kiedykolwiek spowodowałeś aborcję?” (n. 57), dziś struktury posoborowe przemilczają obowiązek spowiedzi usznej. Gdzie w tym raporcie wzmianka o konieczności contritio perfecta (skruchy doskonałej) czy confessio sacramentalis (spowiedzi sakramentalnej) po grzechu aborcji?
Systemowy kult śmierci jako owc soborowej rewolucji
Opisywana tragedia nie jest „wypadkiem przy pracy”, lecz logiczną konsekwencją apostazji Vaticanum II. Gdy Paweł VI w Nostra aetate głosił „pokój między religiami”, a Jan Paweł II w Evangelium vitae wprowadził pojęcie „kultury śmierci” (nr 12) bez wskazania konkretnych winnych, powstała przestrzeń dla legalizacji zbrodni. Kanon 2350 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku nakładał automatyczną ekskomunikę na wszystkich uczestników aborcji – podczas gdy dzisiejszy „Kościół” ogranicza się do biurokratycznych „dochodzeń” i „zaleceń”.
Fałszywa litość versus sprawiedliwość Boża
Wnioski artykułu domagające się „lepszej diagnostyki sepsy” czy „świadomości medycznej” są przejawem naturalistycznej herezji. Jak uczył św. Augustyn: „Gdy odrzuca się sprawiedliwość, czymże są królestwa jeśli nie wielkimi bandami rozbójników?” (De Civitate Dei, IV, 4). Prawdziwą odpowiedzią na śmierć Laderoute nie jest reforma szpitali, lecz publiczna pokuta narodu, przywrócenie kary śmierci dla aborterów (Ex 21:22-23) i ogłoszenie Chrystusa Królem Kanady – czego struktury okupujące Watykan nigdy nie zaproponują.
Za artykułem:
Family seeks justice for Canadian teen who died after using abortion pills (lifesitenews.com)
Data artykułu: 28.08.2025
