Portal LifeSiteNews (29 sierpnia 2025) relacjonuje zatrzymanie dwóch nauczycieli ze stanu Virginia oskarżonych o łącznie ponad 40 przestępstw związanych z wykorzystywaniem nieletnich. Shaun Jason Adams (49 lat) został przyłapany na fotografowaniu małoletniego w toalecie kina, zaś Richard Franklin Troshak III (33 lata) oskarżony został w toku śledztwa o produkcję dziecięcej pornografii. Artykuł wspomina także wcześniejsze skandale w szkołach Wirginii, w tym przypadki karania uczniów sprzeciwiających się obecności osób z zaburzeniami tożsamości płciowej w szatniach oraz tuszowanie gwałtu przez transpłciowego sprawcę. Wypowiedź superintendenta Johna Murraya ogranicza się do deklaracji o „głębokim zaniepokojeniu” i „bezpieczeństwie jako najwyższym priorytecie”. Milczenie o religijnych i moralnych przyczynach oraz konsekwencjach tej moralnej zarazy stanowi klasyczny przykład naturalistycznej mentalności neo-kościoła.
Naturalistyczna redukcja zła moralnego do problemu zarządzania
Reakcja władz szkolnych na opisane przestępstwa ujawnia całkowite zerwanie z katolickim rozumieniem grzechu i kary. Wypowiedź superintendenta Murraya („bezpieczeństwo i dobrostan uczniów są moim najwyższym priorytetem”) redukuje potworność sodomii i świętokradztwa wobec niewinności dzieci do kwestii proceduralnych. Tymczasem Katechizm Rzymski naucza, że grzechy nieczyste wołają o pomstę do nieba (Genesis 18:20), zaś Pius XI w encyklice Divini Redemptoris wskazywał, że „grzechy cielesne bardziej niż inne przyśpieszają ruinę narodów”.
Zatrute źródła edukacji jako owoc rewolucji soborowej
Opisywane przypadki nie są odosobnione, lecz stanowią nieuchronną konsekwencję usunięcia religii ze szkół i przestrzeni publicznej. Już w 1929 roku Pius XI w Divini Illius Magistri przestrzegał: „Edukacja czysto świecka z konieczności prowadzi do relatywizmu moralnego”. Tymczasem po 1958 roku struktury neo-kościoła nie tylko porzuciły walkę o katolicką edukację, ale aktywnie promowały „dialog” z antychrześcijańskimi systemami nauczania. Usunięcie krzyży ze szkół, zakaz modlitwy i katechezy – oto prawdziwe korzenie obecnego moralnego rozkładu.
Ideologiczne ukrywanie przyczyn katastrofy moralnej
Artykuł pomija główną przyczynę epidemii dewiacji w amerykańskich szkołach: systemową promocję rozwiązłości seksualnej pod płaszczykiem „edukacji antydyskryminacyjnej”. Już w 1930 roku Pius XI w Casti Connubii potępiał próby „wpajania dzieciom błędnych teorii o płciowości pod pozorem tzw. oświecenia”. Tymczasem współczesne programy szkolne, promujące LGBT i permisywizm, realizują dokładnie tę modernistyczną agendę. Quod Deus uni sexui dedit, alteri nec licet imo nec potest usurpare (Co Bóg dał jednej płci, drugiej nie wolno ani nawet nie może przywłaszczyć) – przypomina św. Augustyn (De bono coniugali).
Milczenie o sakramentalnych remedium na kryzys
Najcięższym zarzutem wobec cytowanego artykułu jest całkowite pominięcie nadprzyrodzonych środków zaradczych. W sytuacji tak potwornej eskalacji zła, jedynym ratunkiem pozostaje powrót do praktyk zalecanych przez papieży: publiczne odprawianie ekspiacyjnych nabożeństw (Pius XI, Miserentissimus Redemptor), odmawianie różańca w intencji nawrócenia grzeszników (Leon XIII, Supremi Apostolatus Officio) oraz przywracanie publicznego czci Najświętszego Serca Jezusowego (Pius IX, Annum Sacrum). Milczenie o tych środkach demaskuje humanitarny naturalizm autorów.
Demolowanie fundamentów społeczeństwa przez laicyzm
Przytoczone przypadki karania uczniów broniących naturalnej wstydu dowodzą, że współczesne prawodawstwo stało się narzędziem prześladowania katolików. Jak nauczał Pius IX w Quanta Cura: „Błędne jest mniemanie, jakoby wolność sumienia i wyznania było przyrodzonym prawem każdego człowieka”. Tymczasem „prawa człowieka” wyniesione do rangi bożka przez posoborowych modernisów okazują się narzędziem niszczenia podstaw moralnych. Ubi lex humana contraria legi divinae, ibi cessat obligatio (Gdzie prawo ludzkie sprzeciwia się prawu Bożemu, tam ustaje jego obowiązywanie) – przypomina zasada św. Tomasza z Akwinu (Summa Theologica I-II, q.96 a.4).
Fałszywi pasterze jako współwinni zepsucia
Ostatnim ogniwem tej spirali zła jest zdrada ze strony pseudo-duchowieństwa. Gdyby biskupi wierni tradycji katolickiej pełnili swój urząd, publicznie ekskomunikując polityków i urzędników promujących deprawację, sytuacja nie osiągnęłaby obecnego stopnia degeneracji. Tymczasem „duchowni” posoborowi, od czasów Jana XXIII, systematycznie porzucali urbi et orbi potępienia błędów, zastępując je dialogiem i „duchem kolegialności”. Przypomnijmy słowa św. Grzegorza Wielkiego: „Nie mówić przeciwko grzesznikom to nie miłosierdzie, lecz okrucieństwo” (Regula Pastoralis II.4).
Za artykułem:
2 former teachers charged with 40+ counts of child sex abuse in Virginia (lifesitenews.com)
Data artykułu: 29.08.2025
