sierpień 2025

Rewersywny obraz katolickiego duchownego modlącego się przy ołtarzu w skromnym kościele, symbolizujący wiarę i nadzieję w trudnych czasach.
Świat

Humanitarna narracja bez Boga: Gazę przykryto naturalizmem i politycznym frazesem

Portal Opoka informuje o strzelaninie w Strefie Gazy: według Associated Press, żołnierze Izraela mieli zabić co najmniej 23 Palestyńczyków oczekujących na żywność w pobliżu punktów dystrybucji fundacji GHF, zaś szpitale w Gazie przyjęły ciała i rannych z rejonów, gdzie konwoje były ochraniane. W tekście przywołano również kontekst wojny od 7 października 2023 roku (masakra dokonana przez Hamas, porwania, izraelskie kontruderzenie i dziesiątki tysięcy ofiar po palestyńskiej stronie), a także głosy krytyczne wobec jakości i logistyki pomocy. Zacytowano wypowiedź Kai Kallas o barbarzyństwie Hamasu i konieczności bezwarunkowego uwolnienia zakładników. Całość utrzymana jest w rejestrze reportersko-humanitarnym, który jednak niemal całkowicie milczy o przyczynach moralnych i o jedynym porządku pokoju: królowaniu Chrystusa nad narodami; to milczenie nie jest neutralne — jest oskarżające.

Ksiądz katolicki modli się w kościele przy krucyfikcie, w otoczeniu witraży przedstawiających Chrystusa, w atmosferze spokoju i duchowej refleksji
Świat

Humanitarny naturalizm zamiast porządku Chrystusa: casus Kaja Kallas i Gazy

Portal Opoka informuje o publicznej wypowiedzi Kaja Kallas, szefowej unijnej dyplomacji, która na platformie X potępiła Hamas, domagając się natychmiastowego uwolnienia zakładników i demilitaryzacji Strefy Gazy, przy jednoczesnym dopuszczeniu szerokiej pomocy humanitarnej. W tekście przywołano również deklaracje Benjamina Netanjahu o determinacji w odzyskaniu zakładników oraz oskarżenia wobec Hamasu za głód w Gazie; zacytowano doniesienia AP o śmierci co najmniej 23 Palestyńczyków podczas dystrybucji żywności. Całość osadzona jest w języku świeckiego humanitaryzmu, gdzie moralność utożsamia się z „pomocą” i „rozbrojeniem”, bez wzmianki o królowaniu Chrystusa, sprawiedliwości Bożej, grzechu i nawróceniu – a więc w horyzoncie, który już na starcie wyklucza perspektywę nadprzyrodzoną.

Grupa młodych katolików modlących się przed kościołem, duchowny błogosławi ich, ukazując głęboką wiarę i duchowe zaangażowanie
Posoborowie

Seul 2027: spektakl młodzieżowy zamiast katolickiej wiary

Biuro watykańskie anonsuje, że 41. Światowe Dni Młodzieży odbędą się w Seulu w dniach 3–8 sierpnia 2027 r., co „papież” Leon XIV ogłosił na zakończenie Jubileuszu Młodzieży w Rzymie, wobec rzekomego miliona młodych z całego świata. Pada hasło przewodnie: „Odwagi! Ja zwyciężyłem świat!” (J 16,33). Wskazuje się na „azjatyckie” logo z czerwono‑niebieskim krzyżem, „pielgrzymkę symboli ŚDM” (krzyż oraz kopia ikony Salus Populi Romani) oraz genealogie ruchu (Manila 1995, „5 mln wiernych”). Ton to celebracja globalnego „wydarzenia” i logistyki. Jednym zdaniem: jest to reklamowa zapowiedź masowej imprezy religijno‑turystycznej, która zamiast prowadzić do Chrystusa, rozprasza w antropocentrycznym widowisku, w którym krzyż Chrystusa staje się gadżetem, a młodzi – targetem.

Młodzież uczestnicząca w tradycyjnej katolickiej Mszy na zewnątrz, z kapłanem w ornatach, skupiona i pełna szacunku, ukazująca duchową głębię i tradycyjną liturgię Kościoła katolickiego.
Posoborowie

Entuzjazm bez Chrystusa Króla: młodzieżowa liturgia samozadowolenia

Portal Opoka relacjonuje wystąpienie „papieża” Leona XIV na Tor Vergata po Mszy i Anioł Pański (Rzym, Jubileusz Młodzieży), w którym dziękuje organizatorom, podkreśla „muzykę”, zapowiada ŚDM Seul 2027, a do młodych kieruje hasło: „Nieście tę radość, ten entuzjazm na cały świat… Wy jesteście solą ziemi i światłem świata.” Wystąpienie akcentuje emocjonalną mobilizację i globalny eventowy zryw, pomijając łaskę uświęcającą, panowanie Chrystusa nad narodami, nawrócenie i krzyż; to program pastoralny bez Doktryny, bez Ofiary, bez Wiary.

Rewerentne zdjęcie katolickiego duchownego w tradycyjnym kościele, czytającego z Biblii przy ołtarzu, z płomiennymi świecami i witrażami, ukazujące duchową głębię i pokorę.
Posoborowie

Newman jako pretekst do rozmycia dogmatu: apologia liberalizmu pod płaszczykiem „logiki wiary”

Portal Opoka informuje o decyzji, że św. John Henry Newman zostanie ogłoszony „doktorem Kościoła” – rzekomo ogłoszonej 31 lipca na spotkaniu „papieża” Leona XIV z „kard.” Marcello Semeraro. Ks. Tomasz Jaklewicz przywołuje wypowiedzi Benedykta XVI i Franciszka, akcentując „sumienie” i „rozwój doktryny” jako klucz interpretacyjny Newmana, a przy tym cieszy się z rzekomej harmonii „umysłu i serca, dogmatu i pobożności, sumienia i autorytetu Kościoła”. Tekst kreśli także wątek „antyliberalny” Newmana, lecz używa go do obrony posoborowej akomodacji dogmatu pod hasłem „zmienia się, aby pozostało to samo”. Końcowa teza felietonu: Kościół dziś potrzebuje logiki wiary Newmana. Krótkie streszczenie: relatywizacja dogmatu zakamuflowana jako „logika” i „sumienie” stoi tu w jaskrawej sprzeczności z niezmiennym nauczaniem przedsoborowym.

Rewersyjna, modląca się Edith Stein w tradycyjnej katolickiej szacie, w cichym wnętrzu kościoła, ukazująca głęboką wiarę i pokorę, odpowiednia do katolickiego wpisu blogowego.
Posoborowie

Edyta Stein na Opoce: hagiografia sentymentu, milczenie o wierze

Portal Opoka publikuje rozważanie ks. Antoniego Bartoszka „Edyta Stein – filozof światła”, wiążąc dwa czytania liturgiczne z dwoma etapami życia Edyty Stein (św. Teresy Benedykty od Krzyża): drogą do chrztu i życiem po chrzcie. Tekst konstruuje linearną narrację: judaizm dzieciństwa – ateizm młodości – fascynacja katolicyzmem – decyzja o chrzcie – wierność Chrystusowi, Karmel i męczeńska śmierć w Auschwitz. Centralnym motywem jest „światło krzyża” i „wiedza krzyża”, cytowane i parafrazowane z pism Edyty Stein. Ton aksjologiczny: pochwalny, sentymentalno-edukacyjny, bez ostrych rozróżnień doktrynalnych. Konkluzja to estetyzacja krzyża jako światła i wskazanie, że jedyną drogą do zjednoczenia z Bogiem jest wiara. Ten tekst, skrojony pod posoborowy gust, ani słowem nie dotyka zasadniczych kwestii: łaski uświęcającej, sakramentaliów, obiektywnych warunków zbawienia, grzechu, pokuty i błędu modernizmu; to symptom naturalistycznego, humanitarnego ekumenizmu, w którym heroiczny życiorys zastępuje depozyt wiary.

Rewerentna scena katolicka z kapłanem trzymającym krucyfiks przed ołtarzem, symbolizująca wiarę i moralność, w naturalnym świetle witraży.
Polska

Prawo, które deprawuje: legalizacja cyfrowej seksualizacji dzieci i milczenie o grzechu

Portal Opoka informuje o wypowiedziach biegłych sądowych Amandy Krać-Batyry i Tomasza Sidora, którzy alarmują, że w Polsce materiały generowane przez AI, ukazujące realistycznie nagie dzieci lub dzieci w seksualizujących strojach, ale bez czynności seksualnych, są legalne. Proponują pilną zmianę art. 202 Kodeksu karnego i zastąpienie pojęcia „pornografia” terminologią unijną „CSAM” (child sexual abuse material), by rozszerzyć penalizację. Przedstawiono także techniczną łatwość generowania takich treści, problemy z wykrywaniem (fałszywe pozytywy/negatywy) i przeciążenie biegłych. Konkluzja jest czysto proceduralna: trzeba zmienić definicje i narzędzia. Oto sedno skandalu: w całym tekście nie pada ani jedno słowo o grzechu ciężkim, zgorszeniu, panowaniu prawa Bożego i konieczności ochrony niewinności dzieci jako świętej wartości – co demaskuje mentalność czysto naturalistyczną i odcięcie od porządku nadprzyrodzonego.

Reverentne, realistyczne zdjęcie wnętrza kościoła katolickiego z księdzem i krucyfiksem, wywołujące duchowe uniesienie, odpowiednie dla katolickiego bloga z perspektywy sedevacantistycznej.
Polska

Kult laickiej cnoty bez łaski: nekrolog przerobiony na apoteozę „praw człowieka”

Portal Opoka informuje o śmierci Jadwigi Morawieckiej, działaczki opozycyjnej i żony Kornela Morawieckiego, akcentując jej życiorys: działalność w KOR i ROPCiO, kolportaż wydawnictw, represje ze strony SB, a także odznaczenie państwowe. Tekst skupia się na kondolencjach polityków, w tym prezydenta Andrzeja Dudy, oraz na emocjonalnym wpisie Mateusza Morawieckiego, w którym podkreśla wdzięczność za wiarę i miłość wyniesione z domu. Konkluzja relacji sprowadza się do świeckiej definicji „bohaterstwa” w kategoriach obywatelskich i „wolnościowych”, przy niemal całkowitym pominięciu porządku nadprzyrodzonego, łaski uświęcającej, modlitwy za zmarłą i prawd ostatecznych. Ten ton i dobór akcentów zdradzają naturalistyczny humanitaryzm i relatywizację obowiązku królowania Chrystusa w życiu publicznym.

Rekolekcja młodych katolików w tradycyjnych strojach podczas procesji na zewnątrz, ukazująca głęboką religijność i oddanie wiary
Posoborowie

Jubileuszowa maskarada: sentymentalizm, kult człowieka i świętokradcze „liturgie”

Cytowany artykuł relacjonuje entuzjastyczne wrażenia dwojga młodych z archidiecezji warszawskiej uczestniczących w tzw. Jubileuszu Młodzieży 2025: zachwyt „klimatem” Rzymu, „wspólnotą” różnych narodów, udział w procesji z „papieżem” Leonem XIV niosącym krzyż Roku Świętego, a kulminacją jest pierścionek zaręczynowy wręczony w Asyżu przy grobie św. Franciszka. Całość spina ckliwa opowieść o „emocjach, radości, wzruszeniu” i „duchowym wsparciu” świętego przy decyzji o oświadczynach. Zamiast wyznania wiary, pokuty i pragnienia życia w łasce – otrzymujemy turystykę religijną, estetyczny humanitaryzm i sakralizację prywatnego sentymentalizmu. To nie jest katolicki kult Boga, lecz widowisko posoborowej autoafirmacji.

Realistyczne zdjęcie młodych Polaków modlących się przed dużym krzyżem podczas czuwania w Rzymie, ukazujące głęboką religijną emocję i szacunek w tradycyjnym katolickim kontekście.
Posoborowie

Jubileuszowa scena w Rzymie: kult emocji zamiast królowania Chrystusa

Portal Vatican News (02 sierpnia 2025) relacjonuje udział dziesięciorga młodych Polaków w czuwaniu jubileuszowym w Rzymie, podczas którego „papież” Leon XIV prowadził procesję z krzyżem Roku Świętego. Wypowiedzi młodych – Justyny Liber, Jana Hanulewicza, Marty Walke, Adama Mazurka i innych – akcentują wzruszenie, „bliskość z Papieżem”, doświadczenie „różnorodności i jedności” oraz „czucie Boga” w atmosferze tłumu, piosenek i wspólnotowych gestów. Wydarzenie ma nawiązywać do Jubileuszu Młodzieży 2000 i ŚDM 2016. Całość układa się w apoteozę emocjonalnego przeżycia i personalistycznego kultu „Ojca Świętego”, przy niemal zupełnym przemilczeniu łaski, nawrócenia, pokuty, ofiary Mszy i królowania Chrystusa nad narodami.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.