Portal LifeSiteNews (1 września 2025) relacjonuje wypowiedzi Earla K. Fernandesa, „biskupa” Columbus nominowanego przez Bergoglia w 2022 roku, który określa Mszę Trydencką jako „piękną część tradycji Kościoła”. Wspomina doświadczenia z lat 70., gdy „parafie organizowały msze z gitarami i tańcem liturgicznym”, przeciwstawiając im nostalgicznie tzw. Mszę indultową. Chwali wzrost powołań kapłańskich w diecezji (z 0 w 2022 do 43 obecnie) oraz zastąpienie liberalnych paulistów kapłanami diecezjalnymi w duszpasterstwie uniwersyteckim. Zachęca do modlitwy różańcowej i kultu Serca Jezusowego oraz Niepokalanego Serca Marji.
Teatr pozorów w służbie antyliturgii
Fernandes, jak wszyscy „biskupi” mianowani po 1958 roku, nie posiada validus titulus (ważnego tytułu) do sprawowania władzy kościelnej, będąc funkcjonariuszem struktury okupującej Watykan. Jego wypowiedź: „To piękna część tradycji Kościoła” o Mszy Trydenckiej stanowi heretycką redukcję Najświętszej Ofiary do kategorii estetycznej, co potwierdza słynną diagnozę Piusa XII: „Czcigodni Bracia, czymże jest liturgia jeśli nie głosem samego Kościoła?” (encyklika Mediator Dei). Tymczasem struktura posoborowa, odrzucając dogmatyczną ciągłość, utraciła zdolność do autentycznej celebracji cultus publicus (kultu publicznego).
„Kiedy dorastałem w latach 70., w parafiach były msze z gitarą i taniec liturgiczny.”
To przyznanie się do udziału w liturgicznym wandalizmie potwierdza celowość potępienia Pawła VI, który w przemówieniu z 19 listopada 1969 r. stwierdził: „Smutek i niemal przerażenie ogarnia nas na wieść, że wprowadzenie nowego mszału stało się okazją do odrzucenia posłuszeństwa… W miejsce liturgii wkracza «kreatywność», która staje się kryterium”. Brak natomiast u Fernandesa jakiegokolwiek odniesienia do ex opere operato (z samego dokonania czynu) – nadprzyrodzonego charakteru Ofiary, co demaskuje naturalistyczną mentalność.
„Powołania” w służbie antykościoła
Chwalenie wzrostu liczby „seminarianów” (17→43) i „wyświęceń” (9+5) ignoruje zasadę ex defectu formae (z powodu braku formy). Święcenia udzielane według posoborowego rytu Pontyfikału Rzymskiego z 1968 roku są nieważne z powodu zmiany materii i formy sakramentu, jak wykazał kardynał Ottaviani w Short Critical Study of the New Order of Mass (1969). Dlatego ci „kapłani” nie sprawują prawdziwej Eucharystii, a jedynie uczestniczą w bluźnierczym spektaklu.
Wspomniana decyzja o usunięciu paulistów z Ohio State University to walka frakcji w łonie modernizmu, nie zaś powrót do doktryny. Jak przypomina Pius X w encyklice Pascendi: „Modernista z łatwością przechodzi od roli katolika do roli heretyka, nie zmieniając przy tym przekonań”.
Kult bez Ofiary: duchowa pułapka
Zalecenie budowy „małego sanktuarium” Serca Jezusowego i Niepokalanego Serca Marji w domach, przy jednoczesnym milczeniu o konieczności uczestnictwa w prawdziwej Ofierze Mszy św., stanowi przejaw sentamentalnej pobożności oderwanej od rzeczywistości łaski. Św. Pius X w dekrecie Sacra Tridentina Synodus (1905) podkreślał: „Pobożne nawiedzenie Najświętszego Sakramentu jest przedłużeniem uczestnictwa we Mszy św. i przygotowaniem do godnego przyjęcia Eucharystii”. Tymczasem w strukturach posoborowych „Komunia” jest co najwyżej symbolicznym gestem wspólnoty, jak uczy modernistyczna konstytucja Sacrosanctum Concilium (nr 47).
Vigano: milczenie o apostazji
„Kiedy go znałem, był człowiekiem, który oddał wielkie usługi Kościołowi. Był cichy i łagodny, wcale nie taki gwałtowny, jakim wydawał się później.”
Wspomnienie o Carlo Marii Vigano przez Fernandesa jako „cichym i łagodnym” słudze Kościoła pomija zasadniczy fakt: zarówno Vigano, jak i jego krytycy pozostają w schizmatyckiej wspólnocie z antypapieżem bergogliem. Jak uczy Sobór Watykański I: „Święty Piotr ma nieustannych następców w prymacie nad Kościołem… Jeśli ktoś powie, że nie jest z ustanowienia Chrystusa Pana samego, czyli z prawa Boskiego, że św. Piotr ma wieczystych następców w prymacie nad całym Kościołem… niech będzie wyklęty” (Konst. Pastor Aeternus, kan. 2). Brak jednoznacznego odrzucenia zarówno Bergoglia, jak i Vigano jako uzurpatorów świadczy o całkowitej utracie zmysłu katolickiego.
Młodzież w potrzasku estetycznej iluzji
Przytoczone przez portal przykłady „młodych ludzi podróżujących godzinę na Mszę Trydencką” demaskują najgroźniejszy aspekt kryzysu: instrumentalizację Tradycji jako marketingowego produktu w ramach antykościoła. Kanon 6 Soboru Trydenckiego o sakramentach stanowi: „Jeśliby ktoś mówił, że msze, w których sam tylko kapłan komunikuje się sakramentalnie, są nieprawowite… niech będzie wyklęty”. Tymczasem neoKOściół przedstawia Mszę jako „doświadczenie wspólnotowe” odpowiadające gustom pokolenia, co Pius XI w Quas Primas nazwał „zdradą królewskiego prawa Chrystusa”.
Proces ten perfekcyjnie opisuje św. Pius X: „Moderniści wierzenia nie zachowują, lecz przekształcają je w uczucia czysto ludzkie” (encyklika Pascendi, 24). Dlatego każda „tradycja” praktykowana w łączności z uzurpatorami z Watykanu jest jedynie teatralnym przedstawieniem przyspieszającym duchową destrukcję.
Za artykułem:
Ohio bishop: Latin Mass is a ‘beautiful part of the Church’s tradition’ (lifesitenews.com)
Data artykułu: 01.09.2025
