Portal Tygodnik Powszechny (2 września 2025) relacjonuje rozważania „kardynała” Grzegorza Rysia o fragmentach Księgi Jeremiasza (1, 17-19), gdzie prorok otrzymuje od Boga polecenie głoszenia trudnej prawdy bez lęku. Autor przedstawia to jako wezwanie do „miłości” polegającej na stawaniu się „bezpieczną obroną” dla prześladowców, co ma dowodzić wyższości „radykalnej miłości” nad konfrontacją z błędem.
Zastąpienie Bożego Prawa Humanitarnym Sentamentalizmem
Tekst pomija ratio formalis (cel istotowy) proroctwa Jeremiasza, które – według Ojców Kościoła – polegało na bezkompromisowym demaskowaniu bałwochwalstwa i wzywaniu do pokuty pod groźbą kary Bożej. Św. Tomasz z Akwinu wyraźnie naucza: „Prorok nie jest posłany, by mówić to, co ludzie chcą usłyszeć, lecz by głosić wolę Bożą nawet za cenę męczeństwa” (Summa Theologica II-II, q. 171, a. 1). Tymczasem „abp” Ryś relatywizuje misję prorocką do roli terapeutycznego „murku” dla grzeszników, co stanowi jawną negację słów Chrystusa: „Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz” (Mt 10, 34).
Modernistyczna Redukcja Męstwa do Ckliwej Uległości
Stwierdzenie: „Pan chce, by tych, którzy go przeklinają i grożą mu śmiercią, widział jako jemu zadanych: ku wspólnocie życia i ku obronie!” jest herezją przeciwko cnocie męstwa. Kościół zawsze definiował męstwo jako „moralną cnotę, która w trudnościach zapewnia stałość i niezłomność w dążeniu do dobra” (Katechizm Rzymski, rozdział o cnotach kardynalnych). Św. Augustyn przypomina: „Miłość bez sprawiedliwości to słabość, która zdradza prawdę” (De Civitate Dei, XIX, 13). Propozycja Rysia, by prorok stał się „obrońcą” swoich prześladowców, sprzeciwia się kanonowi 1325 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który nakazuje ekskomunikę latae sententiae tym, którzy zmuszają wiernych do milczenia wobec błędów.
Teologia Zawłaszczona przez Psychologizm
Parafraza Biblii Jerozolimskiej („uczynię cię wolnym od lęku”) wprowadza fałszywą dychotomię między bojaźnią Bożą a ludzką. Pius XI w encyklice Divini Redemptoris potępia takie rozumienie: „Błędem jest sądzić, że miłość Chrystusowa wymaga rezygnacji z obrony prawdy przed kłamstwem” (nr 38). Tymczasem tekst przemilcza kluczowy kontekst Jeremiasza: Bóg daje mu moc zniszczenia i obalania królestw (Jr 1,10), nie zaś ich „integrowania”.
W ich obecności uczynię cię wolnym od lęku!
To zdanie – wyrwane z doktrynalnego kontekstu – służy do przemycenia modernistycznej teologii akomodacji, potępionej przez św. Piusa X w dekrecie Lamentabili (propozycja 54: „Prawda jest płynna i dostosowuje się do potrzeb wiernych”).
Duchowa Zgnilizna Posoborowego „Duchowieństwa”
Milczenie o status gratiae (stanie łaski) prześladowców Jeremiasza jest zdradą podstawowego obowiązku kapłańskiego. Synod w Kartaginie (418 r.) definiuje: „Każdy grzesznik, jeśli nie pokutuje, jest dzieckiem diabła i nie ma udziału w Królestwie Bożym” (kanon 12). „Abp” Ryś – cytując fragmenty Pisma bez odniesienia do sądu ostatecznego czy piekła – realizuje program modernistów opisany przez Piusa X w encyklice Pascendi: „Wyrzucają z kaznodziejstwa wszelkie argumenty oparte na nadprzyrodzoności” (nr 6).
Systemowy Błąd Antykościoła
Tekst wpisuje się w posoborową herezję kolegialnego kapłaństwa, gdzie „duchowni” stają się animatorami dialogu zamiast stróżami depozytu wiary. Sobór Watykański I w konstytucji Pastor Aeternus przypomina: „Duch Święty nie został obiecany następcom Piotra po to, aby pod ich kierownictwem objawiali nową naukę, lecz aby przy ich pomocy starannie zachowywali i wiernie wyjaśniali objawienie przekazane przez Apostołów” (rozdział 4). Tymczasem „kardynał” posoborowy głosi rewizjonistyczną interpretację Słowa Bożego, co czyni go – według kanonu 1325 KPK 1917 – haereticus formalis (heretykiem formalnym).
Zatrute Źródło: Biblia Jerozolimska
Wspomnienie przekładu „Biblii Jerozolimskiej” (dzieła francuskich modernistsów z École Biblique) demaskuje ideologiczne podglebie całego wywodu. Papież Leon XIII w encyklice Providentissimus Deus ostrzega: „Wybór przekładów dokonany bez aprobaty Kościoła prowadzi do zatrucia wiernych fałszywym rozumieniem Pisma” (nr 17). Użycie tej wersji Biblii – pełnej krytycznych uwag podważających boskie autorstwo tekstów – pokazuje, że sekta posoborowa odrzuca zasadę Dei Verbum (Słowo Boże) na rzecz Dei Mythos (mitu Bożego).
Za artykułem:
Za głoszenie Słowa można zostać oplutym i nazwanym zdrajcą (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 02.09.2025
