Portal eKAI (3 września 2025) relacjonuje treść „audiencji ogólnej” uzurpatora Bergoglio kontynuującego dzieło soborowej rewolucji pod imieniem „Leon XIV”. W katechezie poświęconej ostatnim słowom Chrystusa na Krzyżu („Pragnę” i „Dokonało się”) przedstawiono skrajnie zredukowaną, naturalistyczną interpretację Męki Pańskiej, całkowicie pomijającą jej nadprzyrodzony charakter jako Ofiary Przebłagalnej. Oto do jakiej duchowej degrengolady doprowadziło odrzucenie „depozytu wiary przekazanego świętym raz na zawsze” (Jud 1:3).
Demontaż teologii Krzyża: od Ofiary do psychologicznej metafor
„Pokorna prośba Jezusa o wodę nie wyraża jedynie jego fizjologicznej potrzeby umęczonego ciała, lecz jest przede wszystkim wyrazem głębokiego pragnienia miłości”
– takie stwierdzenie stanowi jawne zaprzeczenie dogmatycznej wykładni Męki Pańskiej, którą Kościół zawsze rozumiał jako zbawczą Ofiarę Nowego Przymierza. „Pragnę” (J 19:28) wypowiedziane przez konającego Zbawiciela odnosi się wprost do proroctwa Psalmu 69:22 („w moim pragnieniu napoili mnie octem”), potwierdzając mesjańskie wypełnienie Pism. Tymczasem posoborowy pseudomagisterium podnosi ludzkie pragnienia do rangi narzędzia zbawienia, głosząc:
„Zbawienie nie polega na autonomii, lecz na pokornym uznaniu własnej potrzeby i umiejętności jej swobodnego wyrażania”
To ewidentne odrzucenie „łaski przez Jezusa Chrystusa” (Rz 5:15) na rzecz naturalistycznej autoanalizy potępionej w Syllabusie błędów Piusa IX (pkt 3: „Rozum ludzki bez odniesienia do Boga jest jedynym arbitrem prawdy”). Jak zaznacza św. Augustyn: „Głupstwem jest sądzić, że zbawienie można osiągnąć inną drogą niż przez Krzyż” (Sermo 160).
Milczenie o grzechu i łasce: duchowa samobójcza pułapka
Szokujące jest całkowite przemilczenie w całej „katechezie” kluczowych prawd wiary:
- Brak wzmianki o grzechu pierworodnym jako źródle naszego duchowego pragnienia – choć „przyszedł On by zgładzić grzechy” (1 J 3:5)
- Żadnego odniesienia do stanu łaski uświęcającej jako koniecznego warunku zaspokojenia duszy – wbrew nauce Soboru Trydenckiego (Sesja VI, Kan. 23)
- Pominięcie sakramentów, szczególnie Eucharystii jako „źródła i szczytu życia chrześcijańskiego” (Lumen Gentium 11 – i to nawet w jej zniekształconej posoborowej formie!)
Zamiast tego słyszymy heretycką tezę: „nasza kruchość jest pomostem ku niebu”, co stanowi zaprzeczenie słów św. Pawła: „Albowiem ciało dąży ku śmierci, duch zaś ku żywotowi” (Rz 8:6). Kruchość grzesznej natury nie jest żadną cnotą – to stan do przezwyciężenia przez „współdziałanie z łaską” (Synod w Orange, kan. 4).
Samowystarczalność czy posłuszeństwo? Fałszywa dychotomia
Manipulacją jest przeciwstawianie „samowystarczalności” rzekomo ewangelicznej postawie proszenia. Prawdziwa tradycja katolicka uczy czegoś zupełnie innego:
„Nie samowystarczalność, lecz pycha jest przeciwieństwem pokory. Święty Tomasz z Akwinu precyzyjnie wyjaśnia: »Pokora polega na zachowaniu prawdy o sobie przed Bogiem« (Summa II-II, q.161). Człowiek ma być posłuszny objawionemu prawu, nie zażądającym spełniania swoich zachcianek”
Wulgarnym uproszczeniem jest stwierdzenie: „miarą naszego człowieczeństwa nie jest to, co możemy osiągnąć, lecz zdolność, by pozwolić się miłować”. To klasyczny przykład posoborowego emocjonalizmu zastępującego teologię, potępionego już w Pascendi św. Piusa X jako „modernistyczne pomieszanie porządków”.
Krzyż bez Odkupienia: ukoronowanie apostazji
Najcięższym zarzutem jest całkowite zignorowanie dogmatycznego znaczenia słów „Dokonało się” (J 19:30), które Ojciec Święty Pius XII wyjaśniał jako:
„Dopełnienie wszystkich proroctw, zakończenie dzieła Odkupienia, pojednanie ludzkości z Bogiem przez Krwawą Ofiarę” (Mystici Corporis 68)
Tymczasem w sekcie posoborowej Krzyż staje się jedynie symbolem ludzkiej wrażliwości, oderwanym od swojej przebłagalnej funkcji. Jak zauważa św. Jan Ewangelista: „On jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata” (1 J 2:2) – prawda całkowicie nieobecna w analizowanej pseudo-katechezie.
Końcowe wezwanie: „nie ma nic bardziej ludzkiego i zarazem nic bardziej boskiego, niż umiejętność powiedzenia: potrzebuję” to szczyt teologicznego absurdu. To nie ludzkie „potrzebuję”, ale Chrystusowe „wykonało się” jest źródłem naszego zbawienia. Jak uczy Sobór Trydencki: „Ofiara Mszy jest prawdziwą Ofiarą Przebłagalną, przez którą Bóg zostaje przebłagany i udziela łaski i daru pokuty” (Sesja XXII, rozdz. 2).
Podsumowanie: bałwochwalstwo w miejsce Adoracji
Analizowana katecheza stanowi modelowy przykład posoborowego przekształcenia religii objawionej w antropocentryczny kult:
- Chrystus – Odkupiciel zastąpiony Chrystusem – terapeutą
- Ofiara przebłagalna zredukowana do aktu autoekspresji
- Łaska uświęcająca zamieniona na subiektywne „doświadczenie”
W obliczu tych bluźnierstw pozostaje powtórzyć za św. Pawłem: „Nie dajmy się zwieść pustymi słowami, albowiem z powodu tych rzeczy przychodzi gniew Boży na synów buntowniczych” (Ef 5:6). Jedyną odpowiedzią wiernego katolika może być nieustanna modlitwa o przywrócenie prawowitego Papieża i odnowę Kościoła w jego przedsoborowej chwale.
Za artykułem:
Leon XIV: Jezus mówi nam „Pragnę!”, i my nie wstydźmy się prosić (vaticannews.va)
Data artykułu: 03.09.2025
