Portal eKAI (3 września 2025) przedstawia historię archidiecezji lwowskiej jako ciąg nieprzerwanej chwały, całkowicie pomijając jej współczesne duchowe bankructwo w strukturach posoborowej sekty.
Naturalistyczna redukcja misji Kościoła
„Archidiecezja lwowska […] była nie tylko centrum życia religijnego katolików łacińskich na Rusi, ale także miejscem spotkania kultur i tradycji” – czytamy w artykule. To klasyczny przykład modernistycznej redukcji, gdzie Kościół – Societas Perfecta ustanowiony dla zbawienia dusz – zostaje sprowadzony do roli klubu kulturowego. Pius XI w Quas Primas stanowczo przypominał: „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi […] tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa” (1925). Tymczasem autor bezkrytycznie gloryfikuje „pluralizm religijny” jako wartość samą w sobie, podczas gdy Kanon 1351 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. nakazywał karanie heretyków, nie zaś „dialog” z nimi.
Strategiczne przemilczenia: od józefinizmu do ekumenicznej zdrady
Artykuł całkowicie pomija kluczowe momenty apostazji:
- Okres tzw. „odrodzenia” po 1991 r. to w rzeczywistości czas bezprecedensowej kolaboracji z modernistami. Wspomniana wizyta „papieża” Jana Pawła II w 2001 r. była jawnym aktem ekumenicznej zdrady, gdyż beatyfikacje przeprowadzano w kontekście „pojednania” z schizmatykami, co Pius IX w Syllabus errorum potępił jako „błąd indyferentyzmu religijnego” (pkt 15-18).
- Milczenie o neomodernistycznej działalności obecnego metropolity Mieczysława Mokrzyckiego, który jako sekretarz antypapieży promował kult człowieka zamiast czci należnej Chrystusowi Królowi. Jego stwierdzenie o „przeżywaniu wiosny” Kościoła na Ukrainie to czysty modernizm potępiony w dekrecie Lamentabili św. Piusa X (pkt 21, 52, 65).
- Opis „bogatego życia zakonnego” w II RP pomija fakt, że już wówczas działały zakony (zwłaszcza jezuici) propagujące zarodki modernizmu i demokratycznych ideologii, co Pius XI potępił w encyklice Divini Redemptoris.
Kult człowieka zamiast czci dla Boga
„W ostatnich latach powstały też nowe sanktuaria, m.in. w Tartakowie, Haliczu, Janowie czy Lwowie-Rzęsnej”
W tym zdaniu kryje się istota posoborowej herezji: zamiana kultu Boga w Trójcy Jedynego na bałwochwalczą cześć dla „świętych” nowej generacji. Wspomniana „bł. Marta Wiecka” to produkt procesu beatyfikacyjnego prowadzonego przez antypapieży – podobnie jak rzekomi święci: Józef Bilczewski czy Zygmunt Gorazdowski. Tymczasem św. Pius X w Lamentabili stanowczo ostrzegał przed „przedstawianiem dogmatów jako rezultatów ewolucji świadomości chrześcijańskiej” (pkt 22, 54).
Posoborowa liturgiczna demolka
„W liturgii dominuje język ukraiński, choć w wielu parafiach […] nadal używa się języka polskiego, a w katedrze sprawowane są też msze po łacinie i angielsku” – to zdanie demaskuje prawdziwe oblicze sekty posoborowej. Zamiast Lex Orandi Lex Credendi mamy tu multikulturowy teatr, gdzie:
- Język narodowy zastępuje liturgiczną łacinę, co Pius XII w Mediator Dei nazwał „niebezpiecznym nowinkarstwem”
- „Msze w języku angielskim” służą przyciągnięciu turystów, a nie oddaniu czci Bogu
- Brak jakiejkolwiek wzmianki o Ritus Antiquior – jedynej gwarancji zachowania czystości doktryny
Duchowieństwo kolaborujące z komunizmem
Artykuł przedstawia ks. Henryka Mosinga jako bohatera, podczas gdy jego potajemne święcenia od „kardynała” Wyszyńskiego były nieważne z powodu braku jurysdykcji u tzw. prymasa Polski. Co więcej, sam Wyszyński jako współtwórca porozumienia z komunistycznymi władzami w 1950 r. stał się współwinny prześladowań Kościoła na Kresach. Podobnie abp Eugeniusz Baziak – jego ucieczka do Lubaczowa w 1946 r. oznaczała faktyczne porzucenie owczarni, podczas gdy prawdziwi pasterze (jak bp Antoni Julian Nowowiejski) szli na śmierć z wiernymi.
Kresowa Golgota bez Chrystusa Króla
Najcięższym zarzutem wobec artykułu jest całkowite pominięcie regaliów Chrystusa. W 650-letniej historii archidiecezji nie ma ani jednego odniesienia do:
- Obowiązku publicznego uznania panowania społecznego Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas)
- Nauki o jedynym prawdziwym Kościele poza którym nie ma zbawienia (Bonifacy VIII, Unam Sanctam)
- Potępienia fałszywego ekumenizmu i wolności religijnej (Pius IX, Quanta Cura; Pius XI, Mortalium Animos)
Ta wymowna cisza jest najlepszym dowodem, że mamy do czynienia nie z kontynuacją Kościoła Katolickiego, ale z jego modernistyczną karykaturą.
Za artykułem:
Archidiecezja lwowska obrządku łacińskiego. 650 lat historii (ekai.pl)
Data artykułu: 03.09.2025
