Portal Opoka relacjonuje wypowiedź Andrija Sybihy, „szefa MSZ Ukrainy”, który skomentował propozycję Władimira Putina dotyczącą spotkania z Wołodymyrem Zełenskim w Moskwie. Sybiha stwierdził, że Rosja „celowo przedstawia nieakceptowalne propozycje”, jednocześnie wskazując na siedem podmiotów gotowych mediować, w tym „Stolicę Apostolską”. Całość utrzymana jest w duchu świeckiego utylitaryzmu, całkowicie pomijającego nadprzyrodzony porządek.
Naturalistyczne złudzenie „pokoju bez Chrystusa Króla”
Sybiha podkreśla rzekomą gotowość Ukrainy do rozmów w Austrii, Szwajcarii, Turcji czy państwach Zatoki Perskiej, dodając: „prezydent Ukrainy jest gotowy do takiego spotkania w każdej chwili”. Pomija jednak fundamentalną prawdę wyrażoną w encyklice Quas primas Piusa XI: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Propozycje Putina i Zełenskiego to klasyczny przykład pax naturalistica – pokoju opartego na fałszywej premisie suwerenności człowieka, odrzucającego principium et fundamentum (zasadę i fundament) wszelkiego ładu, jakim jest społeczne panowanie Chrystusa.
„Obecnie co najmniej siedem państw jest gotowych przyjąć spotkanie liderów Ukrainy i Rosji, aby zakończyć wojnę: Austria, Stolica Apostolska, Szwajcaria, Turcja oraz trzy państwa Zatoki Perskiej” – napisał Sybiha.
Wymienienie „Stolicy Apostolskiej” obok państw islamskich i świeckich republik demokratycznych demaskuje heretycką koncepcję ekumenizmu potępioną w Syllabusie błędów Piusa IX (punkty 15-18). Kościół katolicki nie jest „jednym z mediatorów”, lecz jedynym depozytariuszem prawdy objawionej, zobowiązanym do głoszenia narodom konieczności poddania się pod jarzmo Chrystusa (Mt 11:29). Tymczasem struktury posoborowe, udzielając legitymizacji tym farsom, działają wbrew kanonowi Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia).
Demoniczna natura „mediacji” posoborowej sekty
Rzekoma „gotowość” fałszywej „Stolicy Apostolskiej” do mediacji między zwaśnionymi państwami to kontynuacja modernistycznej herezji wyrażonej w błędzie 55. Syllabusa: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”. Tymczasem św. Pius X w Lamentabili sane potępił jako „świętokradztwo” każdą próbę podporządkowania spraw wiary „opinii historyków” (punkty 22-24).
Mediacje prowadzone przez uzurpatorów z Watykanu są nie tylko nieważne, lecz stanowią działanie antykościelne, gdyż:
- Legitymizują świeckie rządy odrzucające prawo Boże (por. Quas primas: „królestwo to przeciwstawia się jedynie królestwu szatana”)
- Utrzymują iluzję, jakoby pokój mógł zaistnieć bez nawrócenia narodów na katolicyzm
- Wspierają naturalistyczną wizję „współistnienia religii”, potępioną przez Piusa XI jako „zdrada misji ewangelizacyjnej”
Sybiha stwierdza: „Tylko zwiększenie nacisku może ostatecznie zmusić Rosję do poważnego podejścia do procesu pokojowego”. To jawna apoteoza cultus virium (kultu siły) – doktryny potępionej przez Leona XIII w Libertas praestantissimum jako sprzecznej z ewangelicznym nakazem głoszenia prawdy. Prawdziwy „nacisk” to nie sankcje gospodarcze, lecz publiczne akty poświęcenia Rosji i Ukrainy Niepokalanemu Sercu Marji – czego struktury posoborowe konsekwentnie odmawiają.
Milczenie o królewskiej godności Zbawiciela jako apostazja
Najcięższym zarzutem wobec całej relacji jest całkowite pominięcie regali Christi iuris (królewskiego prawa Chrystusa) nad narodami. Gdy Pius XI ogłaszał święto Chrystusa Króla, podkreślał: „królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi (…) najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem zarówno Putin, Zełenski, jak i ich „pośrednicy” działają w ramach erroris anthropocentrici (błędu antropocentryzmu), gdzie Bóg jest co najwyżej „doradcą”, a nie Władcą.
Artykuł portalu Opoka utrwala ten błąd, przedstawiając konflikt wyłącznie w kategoriach geopolityki. Brak jakiejkolwiek wzmianki o:
- Obowiązku narodów do publicznego wyznawania wiary katolickiej (potwierdzonym w Quas primas)
- Grzesznej naturze wojen jako konsekwencji odrzucenia panowania Chrystusa
- Konkretnych środkach duchowych (modlitwa, pokuta, poświęcenie) prowadzących do prawdziwego pokoju
To milczenie jest zgodne z modernistyczną agendą sekty posoborowej, która w punkcie 80. Lamentabili potępiona została za dążenie do „pogodzenia się z postępem, liberalizmem i nowożytną cywilizacją”.
Posoborowa zdrada a obowiązek katolików
W świetle niezmiennej doktryny katolickiej każda mediacja prowadzona przez „Stolicę Apostolską” jest:
- Nieważna – jako że fałszywi pasterze nie posiadają jurysdykcji (por. kanon 188.4 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. o utracie urzędu przez herezję)
- Bluźniercza – gdyż stawia Chrystusa na równi z Mahometem czy świeckimi ideologiami
- Niebezpieczna dla dusz – utrwala bowiem w narodach przekonanie, że zbawienie możliwe jest bez poddania się pod panowanie Kościoła
Katolicy nie mogą popierać tych fars. Ich obowiązkiem jest:
- Odmówić posłuszeństwa uzurpatorom (Mt 15:14)
- Publicznie domagać się poświęcenia Rosji i Ukrainy Niepokalanemu Sercu Marji na wzór aktu Piusa XII
- Głosić narodom konieczność uznania społecznego panowania Chrystusa Króla
Jak przypomina Quas primas: „Jeżeli więc Rok ów święty do wyjaśnienia Królestwa Chrystusowego niejedną nastręczył sposobność, sądzimy, że uczynimy rzecz zgodną przede wszystkim z Naszym Apostolskim urzędem, jeżeli przychylimy się do licznych próśb Kardynałów, Biskupów i wiernych (…) wprowadzić do liturgii kościelnej szczególnego święta Pana Naszego Jezusa Chrystusa – Króla”. Dopóki narody nie powrócą do tej prawdy, wszelkie „procesy pokojowe” pozostaną szatańską iluzją.
Za artykułem:
Szef MSZ Ukrainy: Putin przedstawia celowo nieakceptowalne propozycje (opoka.org.pl)
Data artykułu: 04.09.2025
