Portal Alliance Defending Freedom informuje o kolejnym etapie trwającej od 2019 roku państwowej nagonki na fińską parlamentarzystkę Päivi Räsänen oraz luterańskiego duchownego Juhanę Pohjolę. Prokuratura Generalna Finlandii, ignorując dwa jednogłośne uniewinnienia (2022, 2023), skierowała sprawę do Sądu Najwyższego, który 30 października 2025 roku rozpatrzy zarzuty „podżegania przeciwko mniejszości” – postawione za publiczne cytowanie Listu do Rzymian oraz głoszenie chrześcijańskiej nauki o grzechu przeciw naturze.
Prawo ludzkie kontra Prawo Boże: Teologiczne bankructwo państwa totalitarnego
Prokurator Anu Mantila otwarcie przyznała, że „można cytować Biblię, ale interpretacja i opinia Räsänen o wersetach biblijnych jest przestępstwem”. To jawne potwierdzenie apostazji państwowej – aktu buntu przeciwko lex divina (prawu Bożemu), który Pius XI w encyklice Quas Primas nazwał „pierwotną przyczyną upadku społeczeństw”:
„Usunięto Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze zwyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego. Nadzieja trwałego pokoju zaświeci narodom dopiero wówczas, gdy uznają panowanie Zbawiciela”
Fiński aparat sprawiedliwości, występując w roli cenzora Magisterium, dokonuje rewolucyjnego przejęcia kompetencji Kościoła w wykładni Pisma Świętego, łamiąc kanon 1385 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku: „Tylko Stolica Apostolska ma prawo autentycznej interpretacji Dekalogu i ogólnych praw moralności”.
Modernistyczna herezja: Relatywizacja prawdy objawionej
Prokuratorskie zarzuty odsłaniają gnostyckie korzenie ideologii „mowy nienawiści”. Dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu potępił jako herezję tezę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem” (punkt 58) oraz że „Kościół nie może określić właściwego sensu Pisma Świętego” (punkt 4). Tymczasem fiński oskarżyciel publiczny bezwstydnie głosi:
„Słowo »grzech« użyte w tweecie, które prokuratura uznała za »obelżywe«, pochodzi z Biblii i każdy wyrok potępiający jego użycie będzie bezpośrednim potępieniem samej Biblii”
To klasyczny przykład naturalizmu potępionego w Syllabusie Piusa IX (punkty 15, 39, 55): państwo uzurpuje sobie prawo do arbitralnego definiowania dobra i zła, odrzucając objectivam veritatis notionem (obiektywną koncepcję prawdy).
Demonizacja sakramentalnego porządku: Grzech jako „przestępstwo”
Sednem sprawy jest celowa konfuzja między grzechem a grzesznikiem. Artykuł 6 Deklaracji Soboru Trydenckiego o grzechu pierworodnym stanowi nieodwołalnie:
„Kościół zawsze rozumiał i naucza, że w upadłym człowieku pozostaje wolna wola, która – choć osłabiona – może współpracować z łaską w unikaniu grzechów śmiertelnych”
Gdy fiński wymiar sprawiedliwości kwalifikuje nauczanie o peccatum contra naturam (grzechu przeciw naturze) jako „podżeganie przeciw mniejszości”, dokonuje bałwochwalczego utożsamienia osoby z występkiem. To dokładne odwrócenie katolickiej zasady odiosum esse debet vitium, non homo (należy nienawidzić wady, nie człowieka), którą Cyryl Aleksandryjski nazwał „fundamentem miłosierdzia”.
Kryptomasoneria w akcji: Wolność słowa jako ofiara „postępu”
Siedmioletnia nagonka na Räsänen ujawnia metodologiczny antykatolicyzm laickich reżimów. Syllabus błędów wyraźnie potępia tezę, że „Kościół nie może korzystać z siły fizycznej” (punkt 24) oraz że „wolność sumienia jest prawem każdego człowieka” (punkt 15). Fińska prokuratura, działając jak trybunał inkwizycyjny przeciwko Biblii, realizuje masonką maksymę «Écrasez l’infâme!» (Zgnieść ohydę!), gdzie „ohydą” jest samo pojęcie grzechu. To potwierdzenie proroczych słów Leona XIII z encykliki Humanum genus:
„Celem tajnych stowarzyszeń jest zniszczenie od podstaw całego porządku religijnego i społecznego opartego na prawach chrześcijańskich i zastąpienie go nowym porządkiem według ich pomysłów”
Duchowy bilans: Luterańska pułapka relatywizmu
Paradoksalnie, sami oskarżeni padli ofiarą teologicznych konsekwencji reformacji. Gdy Luter ogłosił sola scriptura (tylko Pismo), odciął się od Magisterium Kościoła jako strażnika Objawienia. Teraz, gdy fińskie państwo – spadkobierca tej anarchii – siłą narzuca własną interpretację Biblii, luteranie odkrywają gorzką prawdę: „Qui mange du pape en meurt” (Kto je papieża, ten umiera). Katolik nie może jednak przyklasnąć tej farsie „walki o wolność”, ponieważ – jak uczy św. Robert Bellarmin – „haereticis libertas conscientiae est pestifera” (wolność sumienia dla heretyków jest zgubna). Prawdziwe rozwiązanie kryzysu podał Pius XI:
„Ludzie prywatnie i publicznie muszą uznać królewską władzę Chrystusa, w przeciwnym razie społeczeństwo pogrąży się w anarchii”
Fińska krucjata przeciwko Biblii jest jedynie symptomem głębszej choroby: buntu narodów przeciwko Regno Sociali Christi (Społecznemu Królestwu Chrystusa). Dopóki narody nie powrócą do publicznego uznania władzy Chrystusa Króla, takie procesy będą powielane – najpierw przeciwko protestantom, potem przeciwko katolikom, aż po całkowite milczenie Krzyża w przestrzeni publicznej.
Za artykułem:
Christian politician dragged to court again for tweeting Bible quote against homosexuality in Finland (lifesitenews.com)
Data artykułu: 03.09.2025
