Portal eKAI (4 września 2025) relacjonuje wypowiedzi „kardynała” Matteo Zuppiego, który wyraża zdumienie młodzieńczym entuzjazmem wobec ostatniego konklawe. Włoski hierarcha opowiada o przypadkach nastolatków proszących o selfie z motywacją: „Kibicowaliśmy ci!”, co określa jako „znak witalności Kościoła” i zasługę „papieża” Franciszka, który „zbliżył Kościół do wszystkich”. Chwali on rzekome „procesy” zainicjowane przez Bergoglia, twierdząc, że „tradycja nigdy nie jest stała” oraz porównuje pozytywnie wszystkich „papieży” od Jana XXIII począwszy, w tym Jana Pawła II i Benedykta XVI.
Kult osobowości jako substytut wiary
Opisywane zjawisko „fanklubów” konklawe i selfie z „kardynałami” demaskuje redukcję spraw duchowych do poziomu widowiska sportowego. Podczas gdy Ecclesia Christi est regnum veritatis et vitae (Kościół Chrystusa jest królestwem prawdy i życia), tu obserwujemy trywializację najświętszych instytucji. Św. Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis ostrzegał: „Moderniści zastępują wiarę religijnym uczuciem„. Właśnie to religijne uczucie – oderwane od dogmatu, prawa moralnego i ascetyki – manifestuje się w opisanych „dowodach sympatii”.
„Wydaje mi się to oznaką witalności, a także darem papieża Franciszka, który zbliżył Kościół do wszystkich” – powiedział „kardynał” Zuppi.
To stwierdzenie ignoruje katolicką zasadę gratia non tollit naturam, sed perficit (łaska nie znosi natury, lecz ją udoskonala). Prawdziwa witalność Kościoła przejawia się w nawracaniu dusz, heroicznym wyznawaniu wiary i umartwieniu – nie w medialnym poklasku. Pius XI w Quas primas podkreślał: „Pokój Chrystusa w Królestwie Chrystusowym„. Tymczasem „procesy” Bergoglia prowadzą do synkretyzmu i relatywizmu, czego dowodem bezkrytyczne zestawianie Jana XXIII z Piusem XII.
Zdrada niezmiennej Tradycji
Najcięższą herezją artykułu jest twierdzenie: „Tradycja nigdy nie jest stała; jest przekazywana, a nie w życiu zamrożona„. Sprzeciwia się to definicji Soboru Trydenckiego: „Święta Tradycja zawiera objawione przez Chrystusa prawdy nie spisane w Piśmie Świętym, przekazywane nieprzerwanie przez sukcesję apostolską„. Pius IX w Syllabusie potępił tezę, że „dogmaty mogą być dostosowywane do postępu nauki” (pkt 13). Tym bardziej bluźniercze jest stawianie znaku równości między świętymi papieżami a modernistycznymi uzurpatorami:
„Jan XXIII był dobrym papieżem; czy to oznacza, że Pius XII był zły? A Paweł VI, gigant historii? A Jan Paweł II?”
W świetle Lamentabili sane exitu Świętego Oficjum (1907) takie zestawienie to czyste świętokradztwo. Jan XXIII zainicjował soborową rewolucję, Paweł VI podpisał heretyckie dokumenty (np. Dignitatis humanae), zaś Jan Paweł II praktykował bałwochwalczy ekumenizm. Żaden z nich nie może być wzmiankowany w jednym zdaniu z Piusem XII – ostatnim prawowitym następcą Piotra.
Fikcja sukcesji apostolskiej
Cała narracja o „kontynuacji procesów” pomija kluczowy fakt: brak ważnej sukcesji apostolskiej w sekcie posoborowej. Nowa „forma” święceń kapłańskich wprowadzona przez Pawła VI w 1968 r. unieważnia sakrament, co potwierdziła Kongregacja Nauki Wiary w 1980 r. (choć dokument szybko ukryto). „Kardynał” Zuppi, wyświęcony w 1981 r., jest więc zwykłym świeckim. Jego udział w „konklawe” ma charakter czysto teatralny – jak wybory w masońskiej loży.
„Franciszek rozpoczął tak, jak życzył sobie tego papież Benedykt”.
To zdanie obnaża cyniczną grę pozorów. Benedykt XVI pozostając w Watykanie po „abdykacji”, złamał kanon 188 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który unieważnia rezygnację złożoną pod przymusem lub w wyniku oszustwa. Jego „dzieło” kontynuuje Bergoglio – człowiek otwarcie głoszący herezje (np. o „dobrym ateizmie” w Evangelii gaudium pkt 93).
Naturalizm zamiast nadprzyrodzoności
Najbardziej porażające milczenie dotyczy całkowitego pominięcia celów nadprzyrodzonych Kościoła. Ani słowa o zbawieniu dusz, obowiązku wyznawania jedynej prawdziwej wiary, potrzebie pokuty i ofiary. Pius XII w Mystici Corporis Christi nauczał: „Kto nie ma Ducha Chrystusowego, nie należy do Kościoła„. Tymczasem „witalność” opisywana przez Zuppiego sprowadza się do emocjonalnej socjologii religii.
„Nauczył wielu ludzi kochać innych. Wszyscy jesteśmy braćmi.”
To czysty naturalizm potępiony przez Pascendi (pkt 26), który redukuje chrześcijaństwo do humanitarnego braterstwa. Prawdziwa miłość – caritas – wymaga nienawiści do błędu (Ps 118, 113) i troski o zbawienie bliźniego (Jk 5, 20). Bergoglio zaś głosi herezję uniwersalnego zbawienia, negując istnienie piekła (wywiad z E. Scalfarim, 2018).
Zamiast zakończenia: rachunek sumienia
Opisywane „podekscytowanie konklawe” nie jest oznaką żywotności, lecz symptomem śmiertelnej choroby: transformacji Kościoła w NGO. Gdy młodzież „kibicuje” elektorom jak drużynie piłkarskiej, gdy „tradycję” redukuje się do płynnej narracji, gdy „papieże” stają się celebrytami – oznacza to całkowite odrzucenie Regni Christi in societate humana (Królestwa Chrystusa w społeczeństwie ludzkim). Ostatnie słowo pozostawmy Piusowi XI: „Nie ma zbawienia poza Kościołem; nie ma też przebaczenia grzechów poza Kościołem” (Mortalium animos). W tym Kościele – jednym, świętym, katolickim i apostolskim – nie ma miejsca na „kibicowanie” ani rewolucyjne „procesy”.
Za artykułem:
Znak witalności Kościoła – kardynał zaskoczony podekscytowaniem konklawe (ekai.pl)
Data artykułu: 03.09.2025
