Portal LifeSiteNews informuje o nowych regulacjach wewnątrz kanadyjskiej Nowej Partii Demokratycznej (NDP), która wprowadziła restrykcje dotyczące wsparcia kandydatów na lidera. Zgodnie z oficjalnym dokumentem, kandydaci nie mogą uzyskać więcej niż 50% wymaganych podpisów od mężczyzn identyfikujących się jako „cis” (określenie środowisk LGBT oznaczające zgodność płci biologicznej z psychiczną). Dodatkowo, co najmniej 100 podpisów musi pochodzić od przedstawicieli tzw. „grup poszukujących równości”, w tym osób określających się jako rasy inne niż biała, rdzennych mieszkańców, członków społeczności LGBTQIA2S+ oraz osób z niepełnosprawnościami. Reguły te, ogłoszone 2 września 2025 r., stanowią część procesu wyborczego po rezygnacji poprzedniego lidera Jagmeeta Singha po klęsce wyborczej partii w kwietniu 2025 r., w wyniku której NDP utraciło status oficjalnej partii parlamentarnej.
Polityczna inżynieria jako narzędzie ideologicznej rewolucji
Wprowadzenie kontyngentów płciowych i rasowych przez NDP stanowi klasyczny przykład rewolucji kulturowej, której celem jest wymuszenie społeczeństwa opartego na relatywizmie antropologicznym. Jak głosi encyklika Quas Primas Piusa XI: „Królestwo Zbawiciela Naszego nowym jakimś zdało się zabłysnąć światłem wówczas, gdyśmy sześciu wyznawców i dziewic, po stwierdzeniu najznakomitszych ich cnót, zaliczyli w poczet Świętych”. Kościół zawsze uznawał obiektywny porządek łaski, gdzie świętość mierzona jest wiernością Bogu, a nie przynależnością do grup politycznie konstruowanych. Tymczasem NDP, podobnie jak wszystkie współczesne ruchy lewicowe, zastępuje ordo caritatis (porządek miłości) tyraniją równości, która w rzeczywistości jest narzędziem inżynierii społecznej.
„At least fifty percent (50%) of the total required signatures must be from members who do not identify as a cis man” – głosi dokument NDP.
To stwierdzenie demaskuje antykatolicki charakter współczesnej polityki tożsamościowej. Jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX (1864), błąd nr 15: „Każdy człowiek jest wolny, by wyznawać i przyjmować tę religię, którą uzna za prawdziwą” – został rozciągnięty tu na sferę antropologii, gdzie każdy może arbitralnie definiować swoją tożsamość, a państwo sankcjonuje ten subiektywizm poprzez system prawnych przywilejów. To jawna kontynuacja błędów potępionych w Lamentabili św. Piusa X (1907), który wskazywał na „zeświecczenie czasów obecnych, tzw. laicyzm, jego błędy i niecne usiłowania” jako źródło rozkładu moralnego.
Zdrada klasy robotniczej na rzecz kultu człowieka
Interesujące jest przyznanie się tymczasowego lidera NDP Dona Daviesa, który w wywiadzie podkreślił, że „partia musi przeprowadzić głęboką autorefleksję”, ponieważ jej „obsesja na punkcie polityki tożsamości stała się kamieniem młyńskim u szyi”. To symptomatyczne dla całej lewicy postchrześcijańskiej – porzucenie obrony praw pracowniczych na rzecz bałwochwalczego kultu „równości”, który w rzeczywistości jest narzędziem dezintegracji społecznej. Jak nauczał Pius XI w Quas Primas: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw i gdy już nie od Boga, lecz od ludzi wywodzono początek władzy, stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”.
Wprowadzenie przez NDP mechanizmu „dodatkowych podpisów” od grup mniejszościowych jest przykładem inwersji porządku moralnego. Podczas gdy Kościół głosił uniwersalizm zbawienia oparty na łasce dostępnej dla wszystkich, bez względu na pochodzenie („nie masz Żyda ani poganina… wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie” – Gal 3,28), współczesna lewica tworzy system hierarchii ofiar, gdzie pozycja społeczna zależy od stopnia „uprzywilejowania” w narracji rewolucyjnej.
Milczenie o prawie naturalnym jako wyrok potępienia
Najcięższym zarzutem wobec całej tej sytuacji jest całkowite pominięcie perspektywy prawa naturalnego w dyskursie publicznym. Jak przypomina Syllabus (błąd nr 56): „Prawa moralne nie potrzebują sankcji Bożej, i wcale nie jest konieczne, aby prawa ludzkie były zgodne z prawem naturalnym” – właśnie to założenie legło u podstaw regulacji NDP. Tymczasem według niezmiennego nauczania Kościoła, porządek społeczny musi być podporządkowany celowi nadprzyrodzonemu, a wszelka władza pochodzi od Boga (Rz 13,1).
Warto zauważyć, że LifeSiteNews, relacjonując tę sprawę, pomija nadprzyrodzony wymiar kryzysu. Brak odniesienia do obowiązku publicznego wyznawania wiary katolickiej przez narody (Quas Primas) czy do konsekwencji odstępstwa od prawa Bożego (Syllabus, błąd nr 39: „Państwo, jako będące źródłem i początkiem wszelkich praw, obdarzone jest pewnym prawem nieograniczonym żadnymi granicami”). To milczenie jest wymownym świadectwem zsekularyzowanej mentalności nawet w środowiskach deklarujących obronę tradycyjnych wartości.
Neomarksistowska rewolucja jako owoc apostazji narodów
Sytuacja w kanadyjskiej polityce stanowi jedynie lokalny przejaw globalnego zjawiska. Jak pisał św. Pius X w Lamentabili: „Zarazą tą jest zeświecczenie czasów obecnych, tzw. laicyzm, jego błędy i niecne usiłowania”. Wprowadzenie przez NDP mechanizmów inżynierii społecznej opartych na ideologii gender jest logiczną konsekwencją odrzucenia królewskiej władzy Chrystusa nad narodami. Gdy narody porzucają Sociale Regnum Christi (Społeczne Królestwo Chrystusa), nieuchronnie popadają w kolejne formy tyranii – obecnie w postaci dyktatury relatywizmu, by użyć terminu późniejszego, lecz trafnie opisującego zjawisko.
Kryzys NDP – partii, która utraciła status oficjalny po raz pierwszy od 1997 roku – powinien być odczytany jako memento dla wszystkich narodów. Jak przestrzegał Pius XI: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Dopóki Kanada i inne państwa nie powrócą do publicznego uznania praw Chrystusa Króla, dopóty będą pogrążać się w kolejnych eksperymentach społecznych prowadzących do anarchii i rozkładu.
Za artykułem:
Canada’s NDP bans leadership hopefuls from relying on too many ‘cis’ male supporters (lifesitenews.com)
Data artykułu: 05.09.2025
