Portal eKAI (6 września 2025) relacjonuje wystąpienie „biskupa pomocniczego” Jacka Kicińskiego podczas inauguracji roku formacyjnego ruchu Ekip Notre Dame we Wrocławiu. W homilii wygłoszonej w kościele franciszkańskim duchowny sformułował cztery punkty „duchowości”: walkę z zatopieniem w doczesności, odkrycie „prawdziwego obrazu Boga”, budowanie życia na wierze opartej na modlitwie i wspólnocie oraz świadectwo wobec świata. Centralnym motywem stało się wezwanie, by małżeństwa „wychodziły do dzisiejszego człowieka”, który „stracił odwagę przychodzenia do świątyni”.
Relatywizacja doktryny pod płaszczem „miłosierdzia”
Szczególnie niepokojące jest radykalne przeciwstawienie się przez Kicińskiego zasadom życia sakramentalnego: „Możemy w Kościele stać się dystrybutorami łaski, mówić, kto jest godzien, a kto nie. Ale Bożej miłości nie da się reglamentować”. To jawne odrzucenie praxis Ecclesiae (praktyki Kościoła) potwierdzonej przez Piusa XII w encyklice Mystici Corporis, gdzie czytamy: „Nikt nie może być włączony do tego Mistycznego Ciała, jeśli nie został ochrzczony, nikt nie może być zjednoczony z Głową, jeśli nie uczestniczy w jej naturze”. Kiciński powiela tu klasyczny modernistyczny sofizmat, jakoby dyscyplina sakramentalna była „ograniczaniem spotkania z Bogiem”, podczas gdy stanowi ona custodia fidei (straż wiary) przed profanacją.
„Jesteście powołani, by – jako małżeństwa, rodziny, wspólnoty – wyjść do dzisiejszego człowieka i zaprosić go na żyzne pole Kościoła”
W tym zdaniu zawiera się cały program apostazji posoborowej: redukcja Kościoła do „żyznego pola” metafory pozbawionej teologicznej precyzji, zastąpienie nakazu nawrócenia (Metanoeite!) mglistym „zaproszeniem” oraz milczące przyzwolenie na trwanie w błędzie. Św. Pius X w Pascendi demaskował takich „reformatorów”: „Moderniści głoszą, że Kościół zrodził się z potrzeb sumienia i trwa żywotnie dzięki swej witalności, a nie przez ustanowienie Boże”.
Fałszywa dychotomia: Bóg-sędzia kontra Bóg-miłość
Kiciński twierdzi, iż współcześni mają w sercach „zniekształcony obraz Boga jako surowego sędziego”, przeciwstawiając mu rzekomo prawdziwy wizerunek Boga-miłości. To rażące naruszenie zasady Deus caritas est et iustitia (Bóg jest miłością i sprawiedliwością). Papież Pius XI w Quas Primas nauczał: „Królestwo Chrystusa opiera się zarówno na prawdzie i miłości, jak na sprawiedliwości i pokoju”. Pominięcie w homilii kwestii sądu ostatecznego, obowiązku zadośćuczynienia za grzechy i konieczności pokuty stanowi zdradę depositum fidei.
Ewangelizacja bez nawrócenia
W całym wystąpieniu zabrakło kluczowego elementu katolickiej misji: wezwania do porzucenia grzechu i poddania się pod panowanie Chrystusa Króla. Kiciński mówi o „przyprowadzaniu zagubionych”, ale pomija konieczność aboriginalis peccati renuntiationem (wyrzeczenia się grzechu pierworodnego) przez chrzest i życie w łasce uświęcającej. Św. Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie z 1949 roku potępiła takie podejście: „Nie wolno współpracować w dziele apostolskim z heretykami i schizmatykami pod pretekstem przywracania im jedności z Kościołem bez uprzedniego nawrócenia”.
Wspólnota jako cel sam w sobie
Podkreślanie roli „wspólnoty” jako źródła siły przy jednoczesnym pominięciu jej funkcji jako custos traditionum (strażnika tradycji) odsłania naturalistyczne podejście. Pius XII w Humani generis ostrzegał: „Niektóre próbują przedstawić rodzinę ludzką jako jedną wspólnotę bez żadnych rozróżnień religijnych, co prowadzi do relatywizmu dogmatycznego”. Ruch Ekip Notre Dame, wychwalany przez Kicińskiego, od dziesięcioleci promuje „dialog małżeński” zamiast katolickiej duchowości opartej na Krzyżu.
Milczenie o Ofierze Mszy świętej
W relacji z wydarzenia nie ma żadnej wzmianki o sprawowaniu Najświętszej Ofiary, co w kontekście franciszkańskiej świątyni nasuwa pytanie o formę celebracji. Czy użyto Novus Ordo, które Paweł VI narzucił w 1969 roku, łamiąc zasadę Lex orandi, lex credendi? Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem.
Teologia zastąpiona psychologią
Proponowane przez Kicińskiego „chwile ciszy, modlitwy, kontaktu ze słowem Bożym” jako antidotum na „chaos codzienności” odsłaniają redukcję życia duchowego do technik relaksacyjnych. Prawdziwa asceza katolicka wymaga odium sui (nienawiści do samego siebie) i umartwienia zmysłów, jak nauczał św. Ignacy Loyola. Tymczasem „duchowość” prezentowana przez duchownego przypomina bardziej program samopomocy niż drogę krzyżową.
Podsumowanie: kolejny krok w apostazji
Wystąpienie Kicińskiego stanowi modelowy przykład posoborowej herezji: zastąpienie nakazu głoszenia Ewangelii wszystkim narodom (Mt 28,19) „zapraszaniem na żyzne pole”, przemilczenie konieczności nawrócenia pod pretekstem „nieskrępowanej miłości Bożej” oraz redukcja Kościoła do klubu wsparcia emocjonalnego. Jak ostrzegał św. Pius X w Lamentabili: „Dogmaty mogą ewoluować i zmieniać znaczenie zgodnie z potrzebami czasu” – właśnie tę potępioną tezę wciela w życie wrocławski „duchowny”.
Za artykułem:
Bp Kiciński do małżeństw i rodzin: Jesteście powołani, by wyjść do dzisiejszego człowieka (ekai.pl)
Data artykułu: 06.09.2025
